Vandaag hebben we 300 km voor de boeg. We laten Turinga achter ons en rijden verder naar het zuiden. Onze eindbestemming is de wijnstreek van Wairarapa.

Zonder stoppen is dit een rit van ongeveer 4 uur. Dit lijkt ons wat saai en onderweg pikken we nog wat schoonheid mee. Onze eerste stopplaats zijn de Waikato watervallen. Na wat zoeken blijkt de weg afgesloten te zijn. Een papier aan de wegversperring leert ons dat hier 3 dagen geleden een kayakker is verongelukt. Als gevolg daarvan is er nu een Rahui uitgesproken. Een Rahui verwijst naar een rite in de Maori cultuur waarbij voor een bepaalde periode alle toegang tot een gebied wordt verboden. Het is een vorm van respect voor de gestorven persoon, en meestal wordt het verbod na een aantal dagen opgeheven. Het doet je toch wel even stilstaan bij de nietigheid van ons bestaan...

Veel tijd hebben we niet om erover na te denken, de kinderen krijgen het koud. We besluiten om verder te rijden naar de Tree Trunk Gorge. Het is net alsof de aarde hier in 2 is gespleten en een diepe smalle kloof achterlaat waar water met kracht en snelheid doorheen raast. We wandelen tot aan de rivier beneden in de kloof en moeten onze jongens een paar keer tot voorzichtigheid aanmanen. "Gevaarlijk" is duidelijk een begrip dat ze niet kennen.

Na deze korte stops rijden we verder. Tijdens onze rit hopen we nog eens de toppen van de grote vulkanen te mogen aanschouwen, maar die zitten volledig ingedekt in de wolken. Buiten is het ijzig koud - we tekenen 5°C op - als we de auto even aan de kant zetten om deze prachtige omgeving voor een laatste keer te bewonderen. We rijden door de Desert Highway, op 1000 m hoogte. De snelweg heeft zijn naam niet gestolen en loopt statig doorheen een vlakte die veel weg heeft van een woestijn. Impressionant. Hier groeit nagenoeg niets - op een paar lage struiken na - als gevolg van de barre weersomstandigheden en de uitbarstingen die de bodem onvruchtbaar hebben gemaakt. Het is heerlijk om er - in de warmte van de auto - door te cruisen. Ik krijg mijn blik niet afgewend waardoor we bijna de afslag missen.

Kristoffel is het links rijden al helemaal gewoon, hoewel we hem toch al een paar keer van spookrijden hebben behoed. De wegen liggen er goed bij, het is comfortabel rijden. De snelwegen zijn geen 3-vaks rijbanen zoals bij ons, maar tellen telkens 1 rijvak per rijrichting. De meeste bruggen worden herleid tot een enkel rijvak waardoor je wel oplettend moet blijven, het is er voorrang krijgen of geven. Ook zijn er passing lines waarop kan ingehaald worden. En zijn die er niet, dan wordt gebruik gemaakt van de - af en toe - voorziene pechstroken om de ongeduldigden voor te laten. Veel auto's komen we niet tegen op de wegen, zelfs de campervans - die we in de buurt van Coromandel en de geothermische gebieden frequent zagen - verdwijnen meer en meer uit het straatbeeld. De possums (soort buidelratten) daarentegen blijven we - platgereden - tegenkomen. Er wordt geen moeite gedaan om deze nachtdieren te ontwijken. In Nieuw-Zeeland zijn possums een pest, in Australië zijn ze beschermd! Ze werden ooit ingevoerd omwille van hun zachte vacht en gebruikt in de bontindustrie. Vandaag de dag zijn ze met te veel, ze verspreiden ziekten, jagen op vogels en vreten inheemse planten aan. Campagnes worden opgezet door de overheid om deze roofdieren uit te roeien. Zij bedreigen immers de heel bijzondere inheemse diersoorten.

Het landschap hier verandert voortdurend. Deze voormiddag reden we door de hoogvlakte van het Tongariro National Park. Een paar uur later is het landschap volledig herschapen in graaslanden en zien we witte wolachtige vachten verschijnen. Met zijn duizenden zijn ze, de schapen. We rijden door een heuvelachtige streek die vervolgens platter en platter wordt naarmate we de laatste kilometers naderen. Door Nieuw-Zeeland rijden verveelt nooit, wat niet wil zeggen dat mijn ogen nooit moe worden en ik af en toe wel eens durf in te dommelen...

Gladstone is onze eindbestemming. Dit gehucht van een paar straten groot ligt op een half uurtje rijden van Masterton waar we eerst nog onze inkopen hebben gedaan. Het huisje is weer top! Kristoffel steekt het haardvuur aan, de kinderen ravotten nog wat op het grote grasplein dat de woning omgeeft en vinden nadien een volle ton met duplo- en legoblokken. De fantasie komt weer naar boven! De avond valt (te) snel.

De volgende dag halen we ons thermisch ondergoed boven en kleden we ons laagsgewijs aan. Ook onze mutsen en handschoenen steken we niet ver weg. Nadat we een paar weken geleden het meest noordelijke puntje van het Noordereiland hebben verkend, is het vandaag de beurt aan het meest zuidelijke punt.

We rijden naar Cape Palliser, waar een gure wind waait. De laatste kilometers zijn een gravelbaantje dat op bepaalde plaatsen nog net niet is weggespoeld door de zee. We kijken onze ogen uit hoe het woeste water tegen de rotsen slaat. En we zijn waakzaam naar een kolonie zeeleeuwen, die we enkel spotten doordat een groep auto's onze aandacht trekt. Zeeleeuwen zijn echt wel kampioen in verstoppertje spelen! We parkeren onze auto en wandelen naar het water. We moeten voorzichtig zijn om - letterlijk - niet tegen een zeeleeuw aan te botsen. Ze zijn bijna één met hun omgeving en soms blijken rotsen wel zeeleeuwen te zijn! De dieren kijken me indringend aan wanneer ik mijn fototoestel bovenhaal, maar draaien zich nadien weer om en leggen hun kop neer op het gras. Ze zijn met honderd, overal waar je kijkt kan je er wel één ontdekken. Iets verder zien we jonge zeeleeuwen in het water spelen en meedrijven met de golven. Af en toe lijken het wel kleine dolfijnen als ze springen. Ze hebben plezier en wij kijken met veel plezier toe!

We rijden nog iets verder met de auto. We beklimmen de 252 trappen naar de rood-witte vuurtoren en kijken uit over de zee. Hier zijn het geen zeeën die elkaar tegenkomen, maar het uitzicht is even adembenemend. De donkere en dreigende wolken in de verte en de koude wind geven het allemaal een mysterieuse tint, net alsof we ons aan het einde van de wereld bevinden. Eens terug beneden, wandelen we nog even verder langs de rotsachtige kustlijn waar de jongens mooie schelpen en stenen verzamelen. De schedel van een schaap laten we wijselijk achter.

Wanneer we terugkeren spotten we opnieuw zeeleeuwen die we op de heenweg niet hadden gezien. Ze zijn dus echt goed in verstoppertje spelen! Iets verder stoppen we bij de Putangirua Pinnacles waar we naar een uitzichtspunt wandelen. Daar zien we zuilen - Lukas noemt ze kerktorens - van zand en steen, die ontstaan zijn door erosie van wind en regen. De zachtere aardlagen zijn weggespoeld en wat overblijft zijn impressionante maar onstabiele zuilformaties. Magnifiek! Om deze formaties van de onderkant te bewonderen, vervolgen we onze weg naar beneden en wandelen we de rivierbedding stroomopwaarts verder. Het is lastig wandelen met al die keien. Maar we lopen nu tussen de zuilen door, wat nog meer indruk nalaat dan ze vanop een uitkijktoren te aanschouwen! Onze jongens zijn meer geïnteresseerd in het bouwen van dammen dan in de natuur rondom hen. Na wat keien stapelen, lopen we de rivierbedding nu stroomafwaarts af en keren we terug naar de parking. Af en toe worden we door de stekkende plantengroei genoodzaakt de rivier een paar keer over te steken. Het is een avontuurlijke tocht die we niet zouden moeten ondernemen bij regenweer. Maar het regent niet, dus profiteren we ervan!

Wat een pracht van een natuur alweer! Het verveelt nooit! En zo glijden de dagen geruisloos voorbij. Onze laatste nacht in Gladstone is aangebroken. We boeken onze laatste overnachtingen voor de komende dagen en we maken ons klaar voor de hoofdstad. Wellington, here we come!

Geschreven door Thuis.in.de.wereld