Het is ondertussen al iets meer dan een jaar geleden dat we de impulsieve beslissing namen om een roadtrip te maken met onze kinderen. Na een aantal maanden van voorbereidingen, zijn we begin dit jaar vertrokken. We gingen samen op weg om een - piepklein - stukje van de wereld te ontdekken. Het lijkt lang als je ervoor staat, maar onze 16 weken durende reis was zo voorbij.

We zijn nu al iets meer dan 3 maanden terug thuis, en soms voelt het aan alsof we niet zijn weggeweest! Als we vrienden tegenkomen krijgen we vaak de vraag of we het hier alweer helemaal gewoon zijn. Eigenlijk hebben we onze draai wel vrij snel teruggevonden.

De kinderen zijn op 2 mei gestart met school. De dag ervoor was het voetbaltornooi waar zij - en ook wij - al heel wat vrienden terugzagen (wat trouwens superfijn was!). We dachten dat dit de stap naar de nieuwe 'eerste' schooldag iets gemakkelijker zou maken. Niet echt, onze jongens werden de volgende dag overstelpt door hun vriendjes aan de schoolpoort. Van een ontvangstcomité gesproken! Lukas - die al niet zo graag in de schijnwerpers staat - vond dit niet altijd even leuk. Stiekem had hij waarschijnlijk gehoopt dat hij de draad kon opnemen daar waar hij hem had achtergelaten. Maar niet dus. De terugkeer van onze jongens ging als een lopend vuurtje. Je hoorde het zelfs in de wandelgangen: Weet je het al? Lukas is terug, zijn mama loopt hier rond! Maar onze jongens waren ook blij om hun vriendjes terug te zien. Hoewel ze ze op reis niet echt hebben gemist hebben - ze kwamen ook niet ter sprake - merkten we de laatste week van onze reis dat ze er wel naar uitkeken om iedereen terug te zien!

Kristoffel is de week na onze thuiskomst opnieuw aan het werk gegaan, zij het eerst wat aarzelend en wennend. Maar algauw was hij weer helemaal vertrokken. En ik? Ik bleef thuis, genietend van mijn vrijheid! Maar tegelijkertijd was er mijn zoektocht naar werk. En dit ging gelukkig heel wat vlotter dan de laatste keer. Mijn contract is getekend en ik start 2 september! Het zal even wennen worden, want ik zal er exact 1 jaar tussenuit geweest zijn. Maar spijt heb ik er niet van! Het was een mooie sabbatical, we hebben een fijne en onvergetelijke reis gemaakt. En nu is het tijd om verder te gaan.

Het is eigenlijk verbazingwekkend hoe snel je opnieuw gewoon geraakt aan de dagelijkse routine. Het is eerder een opletten geblazen dat je niet opnieuw wordt meegezogen in de snelheid waarmee we hier in het leven staan. Ik heb me dan ook voorgenomen om het woordje "druk" te schrappen uit mijn woordenboek. Benieuwd hoe lang dat gaat duren!

Wat vonden jullie het mooist? Dit is een andere vraag die we steevast te horen krijgen. Of anders gezegd, wat is jullie het meest bijgebleven? Dit is een heel moeilijke vraag om te beantwoorden. Nieuw-Zeeland en de landen die we bezocht hebben in Azië kan en mag je niet vergelijken, het zou afbreuk doen aan elkaars eigenheid en schoonheid. Als ik dan toch een keuze moet maken: Laos vond ik het meest authentieke en het is jammer dat Cambodja ontsierd wordt door plastiek. Maleisië vond ik qua land het minst bekorend, hoewel Georgetown heel indrukwekkend was met al zijn streetart en we er een wonderlijke jungletocht hebben gemaakt. De natuur in Nieuw-Zeeland was over-weldigend, superlatieven zouden hier op hun plaats staan. En ook Singapore heeft positief verrast, het voelde helemaal niet zo steriel aan als we dachten dat het zou zijn.

We hebben veel mooie dingen gezien en met onze kinderen maakten we telkens een top-5 per land op dat uiteindelijk steeds een top-20 werd! Voor Laos zijn Wannes zijn verjaardag, de zipline over de Mekong, het vliegtuig nemen, de bezoeken aan de watervallen de meest beklijvende momenten geweest voor onze kinderen. Het bezoek aan het Bolaven plateau, de UXO geschiedenis en de 2-daagse boottocht op de Mekong maken het lijstje helemaal af. Angkor Smile - de kinderlijke vertaling van Angkor Wat, het bouwen van zandkastelen en snorkelen op Koh Rong, de miljoenen vleermuizen, ons bezoek aan de peper- en zoutwinningsplantage en het tellen van apen stonden bovenaan het top-5 lijstje van onze kinderen voor wat betreft Cambodja. Kristoffel en ik voegen daar de massage, het Toul Sleng museum en ons scootertochtje op de Bokor-hill aan toe. De roti milo spant de kroon voor Maleisië. Nog steeds vragen de kinderen me om dit thuis eens te maken. Andere hoogtepunten waren de Petronas tower in Kuala Lumpur, de streetart van Georgetown en het snorkelen op de Tioman eilanden - de zandvliegjes namen we er maar bij. Ook het aantal soorten fanta proeven was blijkbaar een superervaring, want ook dit belandde in de kinderen hun top-5! Ze hebben werkelijk alle kleuren uitgeprobeerd!

Een top-5 van Nieuw-Zeeland hebben we niet, het was té moeilijk kiezen! En in Singapore heb ik het gevoel van opperste geluk gekend: al liggend onder de ijzeren bomen in de Gardens by the Bay genoten we van een magnifiek licht- en geluidspektakel! Het komt weer allemaal terug terwijl ik dit hier nu rustig neerpen...

En zouden jullie het opnieuw doen? Ja, direct! Daar moet zelfs niet meer over nagedacht worden!

Een andere vraag die we vaak hoorden had te maken met de aanpassing van de kinderen op school. Het aanpassen aan het schoolse leven ging eigenlijk wel vrij vlot. Wannes had het wel moeilijk met stilzitten, maar dat is niet zo verwonderlijk natuurlijk! Ook qua leerstof was de overgang niet te bruusk. Bij Lukas was er leerstof die we op reis niet hadden gezien, waardoor hij een tandje moest bij steken. Zijn juffen hebben dat super opgevangen! Hij kreeg extra juf-momentjes om de niet geziene leerstof te overlopen. Wannes kon zijn maaltafels en Joppe heeft uiteindelijk - nadat we 2 weken thuis waren - zijn leesklik gemaakt. En hij leest nu als de beste! Ze zijn met glans geslaagd en kunnen nu genieten van een zorgeloze vakantie om in september in een hoger leerjaar te starten.

Heel fijn ook is dat vaak - out of the blues - de herinneringen naar boven komen. Vaak worden zinnen gestart met "Weet je nog, die keer in ... " of "stel eens een moeilijke vraag over onze reis". En heel wat dagelijkse dingen worden gekoppeld aan herinneringen van onze reis. Af en toe is er nog een Engels of Maleisisch woord dat de bovenhand haalt en volgens Joppe kan het hier ook stinken zoals in Bangkok! Ook rijden er plotseling heel veel mobilhomes in België!

Onze roadtrip is een verrijking voor ons gezin geweest. De tijd die we samen hebben doorgebracht heeft ervoor gezorgd dat we elkaar toch beter hebben leren kennen. We hebben ons verbaasd over onze kinderen, en over sommige van hun karaktertrekken. Trekjes die voorheen niet zo tot uiting kwamen, kwamen nu heel sterk naar boven doordat we heel dicht bij en kort op elkaar leefden. Daar waar de ene zoon toch al iets minder flexibel is en nood heeft aan meer structuur, leven onze andere 2 kinderen volgens het principe Carpe Diem - we zien wel wat op ons afkomt - en vertellen ze zonder verpinken dat we deze zomer naar Argentinië en Indonesië gaan...

Maar als je het hen vraagt, dan zijn ze superenthousiast om meteen weer te vertrekken, tenminste zolang er maar geen schoolwerk hoeft gemaakt te worden! En de volgende keer dan ook graag iets langer!

Geschreven door Thuis.in.de.wereld