Het is 21h. De kinderen liggen in bed en de afwas is gedaan. Op de achtergrond speelt de ochtendradio van Radio 1. Onze dag is bijna gedaan, met België is het nu - door het zomeruur - 11 uur verschil. Daar begint de dag. En als wij hier opstaan, dan valt in België de avond van de vorige dag. Het voelt vreemd aan, soms ook wel verwarrend. En het is niet ongewoon dat ik soms niet meer weet welke dag we zijn.

Vandaag hebben we een korte autorit voor de boeg, welgeteld 93km. We gaan naar Omapere - een gehucht aan de westkust van Noordland - dat net naast Opononi ligt, waar de geliefde dolfijn Opo zijn laatste rustplaats heeft. Het regent de volledige weg, én het regent goed. Het ziet er niet naar uit dat het snel zal veranderen. Tegen de middag bereiken we onze eindbestemming en proberen we - tussen de regenbuien door - de lokale fish & chips uit. De chips zijn goedgekeurd door onze kinderen, de fish iets minder! Ons smaakt het wel!

De donkere wolken blijven hangen en we besluiten om maar direct in te checken in de Globetrekker Lodge. We laten de kinderen een uurtje op hun plooien komen, we zien de blauwe lucht verschijnen en trekken opnieuw onze sandalen aan. Het is hier te mooi om binnen te zitten. We gaan richting Signal Station en wandelen een deel van de Waimamaku beach route. Het is een korte wandeling - voor de kinderen te lang want die waren liever binnen gebleven - naar een azuurblauwe en tumultueuze zee. Zodra we het water bereiken zijn onze jongens niet meer te houden. Het gezaag tijdens de wandeling is meteen vergeten. Ze beklimmen de rotsen en trotseren het water.

De regen blijft gelukkig uit! En na onze appel gaan we terug naar onze hostel. De kinderen tokkelen nog wat op de tablet terwijl ik voor het eten zorg. Kristoffel stippelt ondertussen de route verder uit. En zo gaat de dag zachtjes over in avond en is het tijd om ons bed op te zoeken. Morgen staat er ons een lange autorit te wachten.

Onze volgende overnachting is immers op de Coromandel Peninsula, op zo een 400km vanwaar we nu zitten. We beslissen om in één trek door te rijden. Maar eerst stoppen we nog in het Waipoua bos, waar we de grootste en dikste Kauri bomen bewonderen. De Kauri's zijn echt wel indrukwekkende bomen. Ze hebben een kaarsrechte stam die - met kruin inbegrepen - tot meer dan 50m hoog kunnen worden. En ook de omtrek kan variëren van heel smal tot heel dik (15m!). Samen met de Sequioa bomen in Amerika, worden ze gerekend tot de grootste bomen van onze aarde.

Voor de Maori zijn de Kauri bomen meer dan alleen een symbool. Ze zien de kolossale bomen niet alleen als een levende en heilige voorouder, ze maken ook integraal deel uit van hun cultuur en dagelijks leven. Het hout kan worden gebruikt om er kano's mee te maken. Op de harsen kauwen ze of worden verbrand om als insecticide of fakkel te worden gebruikt. Door de eerste Europeanen - maar ook door de Maori's - werden de Kauri bomen massaal gekapt voor - jawel - het hout en de harsen. Nu genieten de bomen een beschermende status. De Tane Mahuta - Heer van het Woud - en de Te Matua Ngahere - Vader van het Woud - worden beschouwd als de 2 grootste Kauri bomen van Nieuw-Zeeland en zijn meer dan 2000 jaar oud. En als je er naast staat, dan voel je je inderdaad héél héél nietig.

Jammergenoeg worden de bomen momenteel bedreigd door een dodelijke en besmettelijke ziekte die verspreid wordt door geïnfecteerde aarde. Heel wat maatregelen worden genomen om die ziekte - ook nog Kauri dieback genoemd - tegen te gaan. Zo ben je als wandelaar verplicht je schoenen - zowel bij het binnengaan als bij het verlaten van het bos - te ontsmetten. En in het bos zijn ook verhoogde wandelpaden voorzien zodat het contact met de grond zoveel mogelijk wordt vermeden. Momenteel is er echter de vrees dat de Tane Mahuta aangetast is en wordt er zelfs geopperd om het bos te sluiten voor bezoekers.

De regen blijft uit sinds we het bos zijn binnengewandeld en zal zich de rest van de dag ook niet meer laten zien. De hemel klaart op, de blauwe lucht verschijnt en het herfstzonnetje geeft warmte. Het is direct een heel ander gevoel! De rest van de dag brengen we door in de auto. Onderweg luisteren we naar "De Nachtegaal" - hét favoriete luisterverhaal van onze kinderen - en weerklinkt onze Belgische playlist. We passeren Auckland op onze weg naar Coromandel. Het is een fijn weerzien met de skytower en de brug vanwaar ze bungy-jumpen.

Net voor onze eindbestemming stoppen we nog even in Thames bij een Pac 'n Save - de Nieuw-Zeelandse Colruyt. We slaan eten en drank in voor de komende 3 dagen. En we rijden verder langs de Firth of Thames. De zon speelt met de golven en we worden getrakteerd op fenomenale zichten in de baai. Iets na 18h komen we aan in de Te Mata lodge waar we de komende 2 nachten zullen overnachten. We blijken de enige gasten te zijn en krijgen zomaar een upgrade van een slaapzaal met gemeenschappelijke badkamer en keuken naar een 2-kamer bungalow met eigen badkamer en keuken. Als dat geen luxe is! En met de koude temperaturen genieten we er dubbel van!

Geschreven door Thuis.in.de.wereld