We houden nog steeds alle ballen in de lucht. Al zijn er deze week wel een aantal op de grond gevallen, gelukkig zonder veel erg. De scherven zijn bijeengeraapt en de blutsen hebben we eruit geklopt. Het is niet evident om alles gecombineerd te houden, maar we hebben de tijd niet om ons hoofd erbij te laten hangen (en bovendien willen we het ook niet). We zitten er middenin en we moeten erdoor, net zoals iedereen. En elke dag proberen we er het beste van te maken, al wordt mijn geduld wel meer dan eens op de proef gesteld als de kinderen voor de zoveelste keer al ruziënd mijn werkplek komen binnengestormd - en dat meestal net terwijl ik in video-call zit!

Het dagschema helpt ons om de dag volgens een zekere structuur door te komen. En dit is bij momenten wel nodig, want wij zijn aan het werk en de kinderen hebben toch een houvast nodig. Het maken van de schooltaken gebeurt niet altijd even vlot, en als het aan de jongens lag zouden ze met dezelfde kleren gaan slapen als waarmee ze zijn opgestaan. Discussies over de uit te voeren huishoudelijke taken blijven wonderbaarlijk uit! En ook het vaste gitaar oefenmomentje na de lunch begint zijn (kleine) vruchten af te werpen. Het is steeds het zoeken naar dat evenwicht: niet te star vasthouden aan de dagplanning, maar ze ook een beetje - niet te veel graag! - loslaten.

Al bij al doen we het niet slecht. En ik vind dat wij ook een applaus verdienen. Elke dag staan we hier klaar om voor elkaar te zorgen. We staan dan wel niet in de frontlinie, maar we doen het toch maar: al die verschillende petjes - met evenveel enthousiasme - opzetten. En dat geldt niet enkel voor ons, maar voor iedereen die een steentje bijdraagt door in zijn/haar kot te blijven. Chapeau aan iedereen!

Gelukkig bracht de voorbije week - alweer - zon. Dit is toch echt wel een godsgeschenk! De kinderen leven zich uit in hun kamp: er is een archeologische site bij gekomen, de geplastificeerde vlag hangt uit en je geraakt niet binnen zonder de juiste code te kraken (die afhankelijk van de gemoedstoestand van de jongens wel eens kan veranderen van WV naar WLJVVV en vice versa). Stenen kunnen nu ook naar boven gehesen worden via een zelf uitgedokterd katrollensysteem op basis van elastiekjes en de versterkte bunker doet dienst als uitkijkpunt. Elke dag krijg ik een rondleiding om op de hoogte gebracht te worden van de veranderingen. En het moet gezegd worden: het is indrukwekkend hoe ze op 3 weken tijd een berg takken en stokken hebben omgebouwd tot een gezellige kampplaats!

In het andere deel van de tuin krijgt Kristoffel zijn (moes)tuin-project stilaan vorm: er is gras ingezaaid - Lukas zorgde voor de perfecte vogelverschrikker -, aarde wordt verder aangevoerd op de moestuin en stap na stap krijgt de serre vorm. Ook worden de eerste slaplantjes geplant. Het inzaaien van de bloemenweide is voor morgen. Het is uitkijken naar de komende dagen en weken om te zaaien en te planten.

Daar waar de kinderen hun energie putten uit het buitenspelen, en Kristoffel uit zijn moestuin-project, haal ik mijn energie uit het lopen en wandelen. Om de 2 dagen probeer ik een toertje te joggen, met of zonder één van de kinderen, en de ene keer al iets sneller dan de andere keer. Ik loop nu een 5-tal kilometer op mijn gemak. Geen slechte prestatie - al zeg ik het zelf - wetende dat ik van nagenoeg nul ben gestart. En de dagen waarop ik niet loop, worden vaak ingevuld met een wandeling, hetzij alleen, hetzij met mijn corona-buddy, hetzij (virtueel) met ander aangenaam gezelschap en dat steeds op een veilige anderhalve meter afstand! Het is meteen dé manier om de onverharde paadjes van de gemeente te leren kennen. En dat blijken er behoorlijk wat te zijn!

De eerst 3 corona-blijf-in-uw-kot-weken zijn voorbij. Meer dan waarschijnlijk zullen er nog evenveel - en waarschijnlijk nog meer - volgen. Met momenten voelt het vreemd aan, niet wetende wat ons nog allemaal te wachten staat en hoe we daar als persoon zullen op reageren. Joppe heeft het met momenten moeilijk, en kan het niet altijd een plaats geven. De 1 april grap van het Ministerie van Gezonde Zaken viel niet in goede aarde bij hem: had hij voor niets zijn kamer opgeruimd (lees: al zijn spullen in zijn kasten gepropt). En wanneer hij verneemt dat de boerderijklas niet zal doorgaan is hij echt wel verdrietig. "China is echt een stom land", snottert hij tussen zijn tranen door. Op zo'n momenten zijn onze keppes zijn troost, en kunnen we enkel hopen dat het allemaal snel achter de rug is.

Geschreven door Thuis.in.de.wereld