Het is bewolkt buiten, maar aangenaam warm. We reizen naar New Plymouth, onze voorlaatste bestemming in Nieuw-Zeeland. Daar hopen we de Mount Taranaki - met zijn 2519 m de tweede hoogste vulkaan van het Noordereiland - en het omringende nationale park van dichterbij te kunnen verkennen.

Om er te geraken rijden we langs de westkust. Maar eerst stoppen we even in Patea om een scheepswrak - dat half bedolven ligt onder het zand - te zoeken. In zee zien we een paar moedige surfers wachtend op de perfecte golf. Het is bewolkt, er waait een harde maar zachte wind en de golven bonken verder metershoog op tegen de hoge kliffen. Hier zijn het geen goudkleurige en witte stranden, het zand is hier pikzwart als gevolg van de vulkanische activiteiten. Een vreemd beeld is het!

We rijden verder en komen uiteindelijk op de befaamde Surf Highway terecht. Ook de zon breekt door. Deze weg loopt langs de westkust die bekend staat om de vele surfers die er de metershoge golven trotseren. De vele badplaatsen aan de snelweg zijn surfoorden. We bezoeken er een paar. Het is impressionant om de surfers met enkel hun surfboard de wilde golven te zien bedwingen. Kristoffel en ik kijken gefascineerd toe hoe ze hun evenwicht proberen te bewaren als ze rechtspringen en te vroeg gegrepen worden door het water. Af en toe zie je er eentje die zich op de golven laat meenemen en al tuimelend in het water terecht komt. Boeiend.

Ondertussen is de hemel helemaal uitgeklaard! Als we verder rijden zien we plots de statige Taranaki vulkaan in een voor de rest vrij vlak landschap. De legende doet dat deze vulkaan in een heel ver verleden naast de andere statige vulkanen stond in de Tongariro hoogvlakte. In zijn strijd om de liefde voor Pihanga moest hij echter de duimen leggen tegen de majestueuse Tongariro en werd Taranaki verbannen naar het westelijk deel van het Noordereiland. Hij staat hier mooi!

We stoppen op het meest westelijk puntje en bezoeken de vuurtoren op Cape Egmont. De vuurtoren - gebouwd in Londen en verscheept naar Nieuw-Zeeland in 1865 - stond oorsponkelijk op een eiland voor de kust van Wellington. Pas eind 19e eeuw werd hij verplaatst naar de plaats waar hij nu staat. Het is opnieuw een adembenemend zicht: de Taranaki vulkaan in de verte en de vuurtoren op de voorgrond onder een staalblauwe lucht. We genieten van de zon en de warmte en we wandelen verder een stukje langs het strand!

Dit is wat de vele informatiebrochures en postkaartjes ons toch tonen. Maar helaas, het is niet wat wij te zien kregen. De hemel is helemaal niet opgeklaard. Integendeel, na onze stop in Patea begint het te regenen en het zal voor de rest van de dag niet meer ophouden. De wolken hangen laag. We zien niets, behalve de weg waarop we rijden. Onze stops langs de stranden - in de hoop golfsufers te kunnen bewonderen - vallen letterlijk in het water. We rijden gewoon door. In Opunake houden we halt. In de plaats van onze gebruikelijke outdoor picknick zoeken we een droge plek om te eten. Maar het is Pasen en het stadje ligt er stil en verlaten bij. De fish & chips frituren zijn toe. Gelukkig is er een taverne. Ze is open en gezellig. Ze serveert eenvoudige maar heerlijke sandwiches én het is er lekker warm. Ondertussen blijft het buiten regenen.

Na onze korte lunch besluiten we om maar direct door te rijden naar New Plymouth. Onderweg stoppen we nog even aan de Cape Egmont en klauteren Kristoffel en ik de weinige trappen op naar de vuurtoren. Het heeft iets mysterieus om de vuurtoren in de wolken te zien. De Taranaki vulkaan aan de horizon denken we er dan maar bij. De jongens blijven in de auto zitten, die hebben helemaal geen zin meer om uitgeregend te worden.

Het is niet ver meer naar New Plymouth. Na een half uurtje parkeren we onze auto aan de I-Site. De rest van de namiddag brengen we door in het aangrenzende museum Puke Ariki. Naast een tentoonstelling over de Maori's, is er heel veel natuur-historische informatie over het gebied Taranaki terug te vinden. Best wel interessant, maar het blijft moeilijk om de kinderen geboeid te houden. We houden uiteindelijk halt in het café en tegen 16h rijden we door naar ons vakantiehuisje. Het is een gezellige cottage dat een prachtig uitzicht zou hebben op de Taranaki vulkaan ware het niet dat het nog steeds aan het regenen is...

Het blijft regenen, het komt met bakken uit de lucht vallen. Het ritmisch tikken van de regendruppels op het dak doet ons wel heerlijk slapen en als we opstaan zien we enkel nog wolken. De regen blijft voorlopig uit, maar niet voor lang. We halen de schoolboeken boven en doen reken- en spellingsoefeningen met onze blik op buiten gericht. Er is hoop, na een klein uurtje maken we ons klaar en trekken we de stad in.

We rijden naar de Paritutu rock. We zien de steile rots van iets meer dan 150 m hoog snel opduiken aan het strand. Het is een klim van ongeveer 15 minuten, eerst met trappen, daarna is er een ijzeren ketting die ons houvast biedt. Het uitzicht mag er zijn, alleen jammer dat er net naast de haven en een industriegebied liggen. We kijken dan maar de andere kant op en ontdekken allemaal zwarte puntjes in het water. Eerst denken we dat het zeeleeuwen of rotsen zijn. Maar Joppe ziet al snel dat het surfers zijn, en ze zijn met veel deze keer. We besluiten om ze van dichterbij te gaan observeren en stoppen iets later bij het zwarte zandstrand. En nu kijken we allen gesfascineerd toe hoe de surfers de hoge golven trotseren. En het is onwaarschijnlijk knap wat we met momenten te zien krijgen!

Ons zonnig geluk is van korte duur. Het begint - inderdaad - te regenen. En het is opnieuw voor de rest van de dag. We keren terug naar onze cottage, maken het er heerlijk warm en lunchen. De rest van de namiddag brengen we binnen door. We doen een poging om nog eens naar een speeltuin te gaan, maar zodra we de auto uitstappen is de regen er. We doden de tijd met kaartjes schrijven, een tekenfilm bekijken, onze kwakende zeekiwi te stofzuigen en de was te doen.

En zo valt de dag toch wel letterlijk in het water. De mooie natuur rond Taranaki en de gezelligheid van New Plymouth hebben we niet kunnen ontdekken, helaas. Morgen wacht onze eindbestemming, we moeten verder.

Geschreven door Thuis.in.de.wereld