Van Bangkok ging het met de nachttrein naar het noorden, naar Chiang Mai, de op één na grootste stad van Thailand. Deze hebben we links laten liggen. Het was trein af, en direct bus op (en met wat huiswerk ertussendoor, moet ook gebeuren). Een comfortabele bus bracht ons na 3h nog noordelijker. De grens met Laos komt dichterbij, maar is nog te veraf om verder door te reizen. We besluiten om ons geluk te gaan zoeken in Chiang Rai.

Ik ben blij dat de drukte en bevangenheid van Bangkok achter ons ligt. Chiang Rai ademt een gemoedelijke sfeer uit, met zijn brede lanen en laagbouw. Op sommige momenten krijg ik Boliviaanse flash backs, alleen zien de mensen er wat anders uit en is de taal niet te doorgronden. In Chang Rai hadden we het geluk te kunnen genieten van een fijne en gezellige zaterdagse avondmarkt met heel wat lekker streetfood. Onze jongens hebben zich gewaagd aan de Thaise keuken maar zijn uiteindelijk toch geëindigd met frietjes en chicken nuggets. Het eten hier is super, maar voor onze jongens toch een serieuze aanpassing.

Wat ons het meest zal bij blijven is de witte tempel die iets buiten het stadscentrum ligt. In één woord te omschrijven als magnifiek, maar ook als indrukwekkend, ongelooflijk én adembenemend, afgewerkt tot in de kleinste details. Witter kan hij niet zijn. De witte tempel maakt onderdeel van een tempelcomplex, ontworpen en gebouwd door 1 persoon. Maar hij is nog niet af, dit is pas voor in 2070. Een beetje de Thaise Sagrada Familia dus.

Geschreven door Thuis.in.de.wereld