Gisteren keerden we terug naar Phnom Penh om er vandaag ons vliegtuig te nemen richting Maleisië.

We besloten om nog een laatste keer het openbaar vervoer te nemen. Dit om er zeker van te zijn dat we ons de busritten nog lang zouden herinneren! Het plan was om rond 10h30 met de minivan te vertrekken en 4 uur later toe te komen in de hoofdstad. De realiteit bleek iets anders te zijn. Een memorabele rit werd het!

Rond 12h werden we opgepikt aan onze guesthouse. Een panne van de minivan zou de oorzaak zijn van deze vertraging. Of het effectief dit was of gewoon het feit dat er geen minivan vertrok om 10h30 laten we in het midden... Ook deze keer zat de minivan nog niet helemaal vol. Dus we wisten dat er eerst nog wat ging rondgereden worden om pas met een volle bus echt te kunnen vertrekken. Maar dit ging deze keer wel supersnel! Plotseling zaten we met 17 personen in de minivan die plaats biedt aan 12 personen!

Het deerde niet. We vertrokken aan onze theoretische 4 uur durende reis! De eerste 20km waren de hel. De weg lag er erbarmelijk bij! En elke 10 minuten werd er gestopt, om mensen te laten uitstappen en om nieuwe passagiers mee te nemen. De kilometers tikten weg met de snelheid van een slak. Maar als de weg nadien beter wordt, ging het nog niet sneller. Of beter gezegd, de snelheid waarmee de minivan raasde was ok, alleen werd er om het kwartier wel gestopt om - inderdaad - mensen te droppen en nieuwe passagiers in te laden. Op een bepaald moment zaten we met 23 (!) in de minivan, de kippen tussen de passagiers en de kuikens in de koffer dan nog niet meegerekend! En nadien kwamen dan nog de wegenwerken, die ons veel stof deden eten en de snelheid waarmee we vooruit kwamen de kop indrukte!

Ik vond het maar niets. Kristoffel vond dit het echte reizen. En de jongens, ja, die hadden een nieuw vriendje gevonden: een losgeraakt kuikentje. Nu hadden ze tenminste iets om handen, er was geen gezaag meer over de te warme bus, koekjes en het vele schokken. Ze hadden hun vriendje - die ze ondertussen Water-man Vancoillie hadden genoemd - om zich over te ontfermen. Over de naam is heel lang nagedacht. Het moest tot de familie behoren vond Joppe, dus Vancoillie was en zou zijn achernaam worden. En gezien het kuiken veel water wou drinken, werd het Water-man. Ook beloten ze dat het vandaag zijn verjaardag was! Wat heb ik genoten van hun gesprekken en hun bekommernis om dit kuiken.

Het kuiken mochten ze houden van de buschauffeur. En ze zagen het al helemaal zitten om het mee te nemen naar ons hotel! Maar wij niet. Na groot beraad, besloten ze om het beestje vrij te laten aan een boom bij aankomst in Phnom Pehn. Toch beter dan het te roosteren op het vuur zoals menig tuktuk chauffeur hen voorstelde!

Geschreven door Thuis.in.de.wereld