De cirkel is rond. Ons vertrekpunt is ons eindpunt. Na een maand rondreizen doorheen het prachtige Noordereiland, bevinden we ons opnieuw in Auckland.

Deze ochtend in New Plymouth maakte de regen langzaam plaats voor de zon. De grijze wolken verdwenen en lieten hier en daar blauwe lucht door. En ja hoor, de statige Taranaki stond ons aan te kijken wanneer we de deuren van onze cottage achter ons lieten dichtvallen.

Tijdens onze rit naar het noorden verliezen we de vulkaan niet uit het oog. Zolang we kunnen, proberen we een glimp van hem op te vangen. En ondertussen proberen we onderweg nog wat ander moois mee te pikken. Maar het zit ons niet goed mee. Hoogtij belemmert ons om een paar mooie kustwandelingen te maken. De Whitecliffs walkway moeten we opgeven. En in de buurt van Tongaporutu hadden we graag de Three Sisters gezien, rotsformaties die onderhevig zijn aan erosie door het zeewater. Maar ook hier zorgt het tij voor roet in het eten. Als alternatief maken we een mooie wandeling doorheen graasvelden met koeien en schapen en gaan we op zoek naar een doorgang tot de Whitecliffs. De doorgang vinden we niet, maar we genieten van het uitzicht en horen het gedonder en gebrul van het water dat tegen de kliffen opbotst.

Het is een lange rit naar Auckland, 365 km om precies te zijn. Na 5 uur en de bijhorende file bij het binnenrijden van de grootste stad van Nieuw-Zeeland, parkeren we de auto op de oprit van onze hostel. The Brown Kiwi Backpacker hostel wordt onze laatste overnachtingsplaats.

Het is moeilijk te geloven dat ons verblijf in Nieuw-Zeeland erop zit. Met 4120 km extra op de teller leveren we de volgende ochtend onze kwakende zeekiwi heelhuids terug in bij Hertz. We geven de sleutels af en nog geen 5 minuten later staan we een beetje verdwaasd met onze 2 dagrugzakken op straat. Zo snel gaat inleveren dus. We hadden ons verwacht aan een - al was het maar een minimale - check van de auto, maar niet dus.

We nemen de tijd en wandelen te voet naar de haven waar we de ferry naar het dichtsbijzijnde eiland Rangitoto nemen. Het is een half uurtje varen naar dit vulkanisch eiland dat ontstaan is door een uitbarsting 600 jaar geleden. Doordat we gebonden zijn aan de ferry-tijden, beperken we ons tot de "toeristische" wandeling. We volgen de hoofdroute en wandelen langsheen bomen, struiken, lavastenen en -rotsen naar de krater van de vulkaan. Het is een vrij eentonige wandeling, met af en toe een paar prachtige uitzichten op Auckland stad. We zijn vlug terug beneden. Daar nemen we de ferry een uurtje vroeger dan gepland terug naar Auckland waar we gezellig rondkuieren langs Britomart en de jachthaven. We trakteren onszelf op een heerlijk kopje koffie en de kinderen op een ijsje terwijl we genieten van de warme zonnestralen. We vergeten onze laatste kaartjes niet op de post te doen en gaan dan verder te voet terug richting onze hostel.

Het is tijd om onze valiezen te maken. Schelpen, stenen, mutsen en handschoenen worden diep in de valies opgeborgen en de té gekrompen kleren worden achtergelaten. Ons afwasmiddel en overschotten rijst, couscous en olijfolie krijgen een tweede leven in de Brown Kiwi Backpacker hostel. De bagage wordt stilaan maar zeker herleid tot onze gebruikelijke rugzakken en trolleys, weliswaar met een paar extra kilo's.

Als afsluiter van onze Nieuw-Zeelands avontuur gaan we langs bij een Italiaan die lekkere pizza's serveert in de vorm van een vis! Mmm, heerlijk! Al was het pover gesteld met mijn 6 stukjes ravioli... De jongens skypen/whatsappen achteraf nog eens met hun klas. Ze geven het niet toe, maar we voelen wel dat ze blij zijn dat we binnenkort terug naar huis gaan. Ondanks alle fijne en unieke momenten die we hier meemaken, beginnen ze hun vriendjes en hun gewoon leventje wel te missen.

Geschreven door Thuis.in.de.wereld