Een goede 2 maanden geleden begonnen we aan dit avontuur, niet goed wetende wat we het ons zou brengen en wat we moesten verwachten. Nu al kunnen we zeggen dat de beslissing om samen met onze kinderen een stukje van de wereld te ontdekken de juiste is geweest. We genieten met volle teugen, de mindere momenten - ja, die zijn er ook - nemen we er met plezier bij.

We staan versteld van onze jongens hun veerkracht en aanpassingsvermogen, elke dag opnieuw. Het reizen vergt veel van hen, meer dan we soms beseffen. Zo verhuizen we elke 3 tot 4 dagen naar onze volgende bestemming. Ze maken er geen probleem van om telkens in een nieuwe omgeving en in een ander bed te moeten slapen. Natuurlijk verkiezen ze een eigen bed. Het samenslapen met één of beide broers in hetzelfde bed kan voor de nodige strubbelingen zorgen, maar ook dit wordt overwonnen. Ook kunnen de reisdagen lang en pittig zijn. Soms moeten we ze bezighouden, op andere momenten intomen. Maar zeg zelf, wie kan al eens niet lastig worden na de zoveelste busrit in niet altijd even ideale omstandigheden! En vergeet daarbij niet de drukkende hitte die het allemaal een tikkeltje lastiger maakt.

Het is fijn om met ons vijven rond te reizen. Wetende dat het energievat van onze kinderen bodemloos is, had ik in het begin schrik wat het 24 uur op 24 uur samenleven met me zou doen. Dit valt reuze mee. Er zijn wel altijd korte momenten die je voor jezelf kan nemen - een iets langere douche, pas gaan slapen als iedereen in dromenland ligt, een plekje alleen in de bus of boot hebben of zelfs de was opplooien terwijl Kristoffel de kinderen onder de douche steekt -, maar ik moet toegeven dat ik er hier minder behoefte aan heb dan in België. Als koppel heb je hier wel minder tijd voor elkaar. Een tete-a-tete zit er niet in. En hebben we dan een moment voor ons alleen - meestal als de kinderen in bed liggen -, dan gaat die meestal naar het verder plannen van onze reis, het zoeken en boeken van - hopelijk - fijne hotelletjes, ervoor zorgen dat we onze busticketten hebben en de blog schrijven (wat ik met veel plezier doe, weer zo een ik-momentje!).

Ik weet niet waar onze jongens hun energie blijven halen, maar de energie blijft stromen. Dit kan met momenten heel vermoeiend zijn. Het is een continu uit je doppen kijken en op je hoede blijven, ervoor zorgen dat ze niet onder auto's of scooters terechtkomen en ze toch ook vaak eens uit elkaar halen na de zoveelste - banale - ruzie. De jongens testen ook voortdurend hun grenzen af en kunnen ons wel eens tot het uiterste drijven. Elke dag blijft een nieuwe uitdaging!

De grootste uitdagingen vormen het eten en de tablet. Het Aziatische eten valt niet echt in de smaak bij onze jongens. Aan de intense geuren en (pikante) smaken geraken ze niet gewoon. Gelukkig is er veel rijst met kip, kip met rijst, noedels en noedelsoep. Groenten worden enkel snel gebakken in de pan en ook dat vinden onze jongens maar niets. Fruit - wat niet altijd evident is om te vinden - wordt dan wel met veel smaak opgegeten. Mango's, aardbeien, appels en granaatappel zijn hun favoriet! Wij gaan voor de passievrucht, guava en pitahaya, aan de stinkende durian hebben we ons (nog) niet gewaagd. Daar waar er in het begin van de reis met tegenzin werd gegeten, wordt er nu toch al meer van het exotische eten geproefd. Maar het blijven moeilijke momenten als we het zoveelste restaurant voorbijwandelen in de hoop iets te vinden dat iedereen kan bekoren. Als compromis wisselen we de Aziatische keuken af met pizza's, spaghetti of een burger met frietjes.

De tablet zorgt ook vaak voor discussiemomenten en spanningen. De tablet is voor de kinderen hét instrument om hun schoolwerk te maken. Voor ons vertrek hebben we de leerboeken er digitaal opgezet, zo hoefden we geen papieren boeken mee te sleuren. Maar ondertussen hebben onze jongens ook de andere deugden van een tablet ontdekt, en daar wringt het soms. De tablets zijn een zegen en vloek tegelijkertijd. Het is een zegen omdat het ons ook rustmomenten kan geven of omdat we gewoon simpelweg een moment rust willen hebben! Maar evenzeer is het een vloek omdat de jongens elke vrije minuut op hun tablet zouden doorbrengen. Het evenwicht bewaren is niet altijd evident.

Schoolwerk en tablet gaan wel goed hand in hand, maar de motivatie is er niet altijd. Op sommige dagen zijn ze gemotiveerd en geconcentreerd en is het uurtje schoolwerk direct om. Op andere dagen is het - bij wijze van spreken - een gevecht om ze een half uurtje aan het werk te krijgen. We proberen er regelmaat in te krijgen, elke dag schoolwerk voordat we onze dag beginnen. Hierbij beperken we ons tot wiskunde en spelling, ze leren voldoende on the road. En lukt het een dag niet, dan is het maar zo.

We zien immers dat onze kinderen een breed interesseveld hebben (wat de zoveelste "waarom" vraag bij momenten wel erg vermoeiend kan maken). En ze pikken zo snel en zo veel dingen op dat ik me soms afvraag wanneer hun hoofdjes tot rust komen. Ze leren een nieuwe taal alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Hun woordenschat Engels is na zo een korte tijd al fenomenaal te noemen. Eenvoudige vragen zoals "Where are you from?", "What is your name?" en "How old are you?" beantwoorden ze met veel enthousiasme. Ook de Maleisische woorden tandas (toilet) en tutup (gesloten) zullen ze niet gauw vergeten.

De ervaring die we nu samen opdoen maakt iedereen zoveel rijker. We weten dat deze reis onze jongens - en ook ons - onbewust een bagage zal meegeven die we onderweg niet meer zullen verliezen. Onze jongens trekken ongelooflijk hun plan, ze worden met de dag zelfstandiger, ze verleggen hun grenzen, zijn zorgzaam voor elkaar en voor hun dingen - de ene iets meer dan de andere - en ze smeden een broederband, hopelijk voor het leven. En als koppel en gezin groeien we dichter naar elkaar toe. Het is fijn om samen onderweg te zijn. Dit wordt een ervaring om nooit te vergeten!

Geschreven door Thuis.in.de.wereld