Drie dagen geleden zeiden we ons guesthouse in Phonsavan vaarwel en reisden we verder naar Vang Vieng. In vogelvlucht slechts een afstand van 100 km, in realiteit is het een 240 km lange kronkelende, doorheen bergdorpen laverende, onverharde weg. Ook deze keer bedroeg de reistijd ongeveer 7 uur. Niet alleen de staat van de weg, maar ook het vervangen van de remschijven onderweg en de touristil pilletjes die deze keer hun werk niet deden bij Joppe, zorgden voor de nodige vertraging.

Vang Vieng, eens een slapende stad gelegen aan de Nam Song rivier, is uitgegroeid als dé tubing trekpleister onder de reizigers. Het stadje zelf stelt niet veel voor. Het is een allegaartje van allemaal touroperatoren die dezelfde daguitstappen aanbieden, straten waar je fietsen, scooters, kayaks, tubes en allerhande kan huren met daartussen bars, restaurants én luide muziek. Maar Vang Vieng is ook de ideale uitvalsbasis om op een sportieve manier de prachtige natuur te ontdekken. En dat is ons plan!

Toch begon het hier niet zoals we het ons voorgesteld hadden. Het schoolwerk van de kinderen vlotte niet, en tot overmaat van ramp was er geen fiets te vinden voor Joppe. Onze jongens zagen de fietstocht - waar ze zo naar uitgekeken hadden - in het water vallen. En elk ander voorstel werd zonder veel enthousiasme onthaald... Tegen de tijd dat we ons georganiseerd kregen, was het al bijna middag. We zijn dan maar beginnen stappen, doorheen rijstvelden en langsheen grotten en viewpoints. En wat voor een viewpoints hebben we weer gehad! Zonder het goed te beseffen begonnen we aan een klim. Het was een wel erg steile klim naar de Phadeng Mountain viewpoint. Onze jongens waren onvermoeibaar en in hun nopjes (hoe snel een slecht humeur toch kan omslaan!). En ik, ik liep er puffend en hijgend achteraan! Maar het was de klim van anderhalf uur meer dan waard! We eindigden letterlijk op de top van de rotsen. Het uitzichtsplatform was een van bamboetakken gesjorde - volgens Lukas niet volgens de regels van de kunst, want er kwamen nagels aan te pas - hut op en tussen de rotsblokken. Magnifiek!

Ze waren in de wolken, maar het fietsen bleef hangen in onze jongens hun hoofd... Dus besloten we de volgende dag toch fietsen te huren voor Lukas, Wannes en Kristoffel. Ikzelf nam Joppe mee achteraan op de scooter. En we vertrokken, op weg naar grotten en blue lagoons en doorheen adembenemende landschappen. Een ritje van 25 km - peanuts dachten we - die er uiteindelijk meer dan 35 km bleken te zijn, en dat overwegend op onverharde weg vol met stenen en putten. De grenzen werden afgetoetst en nogmaals verlegd. En ik werd weer vertrouwd met de scooter! Jammergenoeg was het een kleine race tegen de tijd, veel tijd aan de blue lagoon hebben we niet kunnen spenderen. De avond viel (te snel), maar gelukkig waren de zaklampen mee om de fietsers de weg te tonen.

Die dag heeft Wannes ook zijn ideale beroep gevonden: hij wordt grotontdekker! Op het terrein van één van de blue lagoons zijn we de grot Tham Phou Kham ingegaan. Eerst een supersteile beklimming, en dan een afdaling in de grot met zaklamp. En het is zo fijn om te zien hoe onze kinderen hiervan genieten en wederom openbloeien. Ze klauterden van rots naar rots, ondertussen de weg zoekend met de zaklamp. Terwijl Kristoffel met de 2 grotontdekkers voorop liep (vooral om ze in te tomen), hielp Lukas mij de weg te zoeken want mijn lamp deed het niet zo goed. En het klauteren gaat me ook niet meer zo goed af (die genen toch!).

Geschreven door Thuis.in.de.wereld