Het is ongelooflijk vast te stellen hoe snel (en hoe traag ook) de voorbije weken zijn voorbij gegleden. De tijd voelt met momenten net aan als zand dat door je vingers glipt zonder dat je er heel erg veel vat op hebt. Ondertussen zijn het al 4 weken. Het zijn weken geweest waarin we onze levensstijl - met niet veel keuze - hebben moeten aanpassen aan de huidige omstandigheden. Het is niet altijd evident geweest en het zal er zeker niet gemakkelijker op worden.

Onze jongens krijgen het lastig, de verveling slaat toe. Ze willen terug naar school. Voor hen is het nu wel vakantie, maar niet voor ons. En dat maakt het er niet eenvoudiger op. Ze moeten hun eigen creativiteit meer dan eens prikkelen, maar daar hebben ze toch een duwtje in de rug voor nodig. Zo worden de lange houten stokken, die door onze schrijnwerker - tijdens zijn essentiële verplaatsing - werden bezorgd, snel omgetoverd tot poolstok-stokken. Een lange elastiek erbij zorgde ervoor dat de plaatselijke nieuwe atletiekclub een feit was. Na de atletiekclub, kwam de bibliotheek. Een originele oplossing na mijn dreigement dat ik alle strips naar de speelkamer zou verbannen indien de ruzies over "ik-mag-nooit-die-strip-lezen-die-de-andere-net-ook-wil-lezen" zouden blijven voortduren. Verder werden duplo-blokken en ander oud speelgoed uit de kelder gehaald . Maar dit is niet zonder gevolgen geweest: de paaseieren worden ontdekt en in het geniep wordt er al een zakje eitjes verorberd!

Het thuisblijven kent geen uitdaging meer voor de jongens. Hun kamp laten ze links, de atletiekclub is ondertussen alweer opgedoekt, en de ontluikende grassprietjes kunnen hen maar een paar seconden bekoren. Het is dus tijd voor iets anders. En we doen wat iedereen doet: fietsen. De brieven - die de jongens deze week hebben geschreven - worden op de gepost gedaan, met de fiets. Kristoffel fietst met de kinderen de gordelroute. En vandaag doen we de hondenroute: een 37km lange fietstocht - uitgestippeld door Lukas - en door hem zo genoemd omdat de vorm van de route weg heeft van een hond (Je moet er maar op komen, niet?). De tocht leidde ons via de Schelde naar het Donkmeer van Berlare. We fietsten langs Zele en reden terug naar huis via Kalken. Hoewel ik me bij momenten op een fietsostrade waande, was het een fijne en aangename tocht met - gelukkig - maar 1 lekke band! En de jongens waren in hun nopjes, net zoals wij.

De combinatie verveling en werkfocus was deze week dus niet echt geweldig te noemen. De 2 dagen dat Kristoffel - door technische werkloosheid - niet aan het werk is, worden gelukkig wel iets werk-efficiënter ingevuld dan de dagen waarop we allebei aan het werk zijn. Toch, naar mij gevoel neemt de focus geleidelijk af. Het valt me - met momenten - moeilijk te concentreren, de sociale babbels vallen weg en de meetings met Teams kunnen toch niet tippen aan de fysieke meetings. Het wordt nog even op de tanden bijten!

Volgende week is een korte week, gelukkig. Maar wat erna? De hoop dat de scholen na de paasvakantie terug opengaan, slinkt met de dag. Maar daar wil ik nog even niet aan denken. Eerst komt nog het allerbelangrijkste: paaseieren rapen. Gezien de jongens hun geloof in de paashaas al snel hebben verloren, hebben we een andere traditie in het leven geroepen: er mag mij telkens iemand helpen met het verstoppen van de eitjes. Deze keer valt de beurt aan Joppe. Hij is al dagen de beste verstopplekjes aan het uitzoeken, het laat hem niet los. Dit wordt zowaar hét hoogtepunt van zijn vakantie!

Geschreven door Thuis.in.de.wereld