We willen de jungle - die ooit volledig Maleisië bedekte - verkennen en reizen verder naar Taman Negara. Vanuit Kuala Lumpur nemen we de openbare bus tot Jerantut, de toegangspoort tot het nationale park. Het wordt een zeer comfortabele rit in de bus met airco en langs goed berijdbare geasfalteerde wegen. Er werd ons gezegd dat de reistijd 3h30 zou bedragen. De rit duurt exact 3 uur en voert ons langsheen prachtige landschappen en enorme palm-plantages.

Vanuit Jerantut gaat het met de minivan richting Kuala Tahan waar we zullen overnachten. Het is een piepklein dorpje - een paar straten groot - waar de huizen kriskras door elkaar staan. Hier vind je nauwelijks fruit, enkel rijst, noedels en kip. Bier staat ook niet op de menukaart, laat staan dat je een frisse pint in de superkleine mini-markets kan vinden. Het dorpje - gescheiden van de Taman Negara door de rivier Tembeling - is een overnachtingsplaats voor toeristen. Maar veel toeristen zijn er niet, het is duidelijk merkbaar dat we in het laagseizoen zitten. Maar dat deert niet, integendeel, we genieten van de rust!

Taman Negara, het oudste (primaire) regenwoud ter wereld - blijkbaar zelfs nog ouder dan het Amazonewoud in Latijns Amerika - is in 1938 tot nationaal park uitgeroepen. Het is iets meer dan 4300km2 groot en is daardoor het grootste nationaal park van Maleisië. Het zou één van de beste plekken zijn voor een jungle ervaring. En dat willen we onze jongens niet ontzeggen.

Wetende dat ze nog te klein zijn om met een zware rugzak lange wandelingen te maken, werd de idee om een 2-daagse trekking te doen snel afgevoerd. Slaapzakken, slaapmatjes, proviand én 15 liter water moesten immers zelf gedragen worden. In plaats daarvan werd het een 1 daagse jungletrekking met gids Kri. En toegegeven, na 15km over en onder stammen te hebben geklauterd, riviertjes te hebben overgestoken, te dalen en te stijgen - hierbij gebruikmakend van de wortels als natuurlijke trappen - én te zweten als een paard, was ik doodop. Onze gasten vonden het fenomenaal, er werd nauwelijks gezeurd. Met veel animo volgden en entertainden ze onze gids, die zelfs een paar woorden Nederlands kon. Kri was de perfecte gids voor onze kinderen! Niet alleen had hij snoepjes mee om de weinige dipjes op te vangen, maar vertelde hij ons ook over de jungle, en over de bomen en planten die we zagen. Hij legde ons uit van welke dieren de voetsporen of uitwerpselen waren die we tegenkwamen en wees ons ook op het gezang van de Hornbill - net een heks die lacht!

Kuala Terenggan was ons eindpunt. Een speedboot haalde ons op en bracht ons via rapids terug naar Kuala Tahan. Een hilarisch tochtje werd het, die de jongens niet snel zullen vergeten. Gezien de stroomversnellingen door het lage water niet echt indrukwekkend waren, had de bestuurder van de speedboot er niets anders op gevonden dan meerdere keren schuin over het water te scheren. Spetterende douches met warm rivierwater maakten onze jongens doorweekt!

Onderweg stopten we nog even heel kort bij een stam van de Orange Asli (Maleisisch voor inheemse bevolking). Het voelde raar aan, net alsof we indringers waren. Maar toch was dit dorpje zo geconditioneerd om toeristen te ontvangen. Vuur maken en ons leren hoe je pijltjes met een blaaspijp kan afvuren, zijn vaste rituelen geworden wanneer toeristen hier aanmeren. Voor onze jongens was het interessant. De gids legde hen immers uit hoe deze mensen wonen, leven en wat hun gewoonten zijn. Ogen werden opengesperd toen ze hoorden dat de Orange Asli geen elektriciteit, noch telefoon en tablet kennen. Het pijltjes blazen - naar een pluchen eekhoorntje - werd met veel gejuich onthaald en uitgeprobeerd. Echte mannen zijn Lukas en Wannes blijkbaar nog niet, want de pijltjes geraakten nog niet halfweg...

De wandeltocht bleef in mijn kleren hangen. De korte wandeling die we de dag erop maakten was net geen marteling. Het was stijgen tot aan de Bukit Teresek. Het eerse stuk was - jammergenoeg - via metalen trappen, het tweede en meest steile deel verliep via een aarden pad. Het uitzicht was alweer fenomenaal, wat het afzien op slag doet vergeten! De terugwandeling was iets gematigder en platter. Op het einde van de wandeling werden we zelfs nog getrakteerd op een kolonie apen! Hoewel het tochtje deze keer maar 5 km was, was iedereen toch blij de rivier te zien. Dit betekende immers dat we terug bij ons vertrekpunt waren.

De jongens waren afgepeigerd, hun energie was (deels) opgebruikt. We hadden plotseling 3 rustige kinderen, die gezellig samen - in hun eigen fantasie - de namiddag doorbrachten. En wij, wij konden ondertussen genieten van de wolkbreuk die lorsbarstte boven Kuala Tahan.

Geschreven door Thuis.in.de.wereld