We laden onze auto in. Naast onze bagage nemen we nu ook een frigobox mee, gevuld met drank en eten voor de komende 2 dagen. We nemen de snelweg en laten Auckland achter ons.

We rijden noordwaarts en houden na anderhalf uur halt bij de Mangawhai Heads. We parkeren onze auto en kijken uit op een prachtige azuurblauwe zee! De kinderen zijn dolenthousiast en lopen het strand op, nieuwsgierig kijkend naar de kinderen die er leren golfsurfen. We wandelen de Manghawai Cliff Walkway, volgen hierbij eventjes het strand om nadien te klimmen en langs de kliffen te wandelen met prachtige uitzichten over het water. Door hoogtij kunnen we helaas niet terugkeren via het strand. Het stoort niet, we nemen dezelfde prachtige weg terug en genieten van de prachtige vergezichten.

Na een gepast dessertje - een stukje chocolade - nemen we onze vierwieler die ons verder brengt naar de Waipu Caves. Het links rijden lukt Kristoffel al aardig en op het laatste stukje grindweg komt de 4-wielaandrijving al goed van pas. De kinderen zitten (te) uitgelaten op de achterbank. Het is heel moeilijk om ze rustig te krijgen en te houden. Maar de grotten zijn gelukkig niet ver. Geladen met onze zaklampen gaan we de grot binnen, maar eerst laten we onze ogen wennen aan het duister. Een tip die we volgen na het lezen van de NZ Frenzy reisgids. Onze zaklampen gebruiken we om onze weg doorheen de grot te vinden, maar van zodra we kunnen doen we de lichten uit. En wat we dan te zien krijgen is echt adembenemend! Met onze aan-het-donker-aangepaste-ogen zien we allemaal kleine lichtpuntjes boven ons, net een sterrenhemel. Het zijn allemaal glimwormen die naar ons glimmen! De jongens vinden het prachtig en willen meer. Langs de gladde klei-aanvoelende rotsen wandelen we verder, we steken water over en wandelen er zelfs door, op zoek naar nog meer glimmende wormen. Echt de moeite!

Alvorens we verder rijden naar het platteland Owhiwa - waar we zullen slapen -, passeren we eerst nog eens langs de supermarkt in Whangarei. We hebben al snel door dat we hier op een heel andere manier zullen reizen dan we de voorbije 2,5 maanden hebben gedaan. Achteraf bekeken is reizen doorheen Azië wel super gemakkelijk en easy-going. Je hoeft niets te doen, het wordt als het ware allemaal voor je gedaan. Je hoeft geen eten klaar te maken, op nagenoeg elke hoek van de straat zijn er restaurantjes die hongerige magen kunnen voeden. De enige moeilijkheid is om er eentje te vinden dat voor iedereen goed is... En heb je dorst, dan is er overal water te koop. Wil je fruit eten, dan zoek je een fruitkraampje. Hebben de jongens zin in mentos, tja, dan kopen we gewoon mentos on-the-road. In Nieuw Zeeland is het eventjes anders. De prijzen liggen hier een stuk hoger waardoor het niet haalbaar is om 3 keer per dag op restaurant te gaan. Maar ook eetkraampjes zijn hier niet te vinden. Dus moeten we zelfvoorzienend zijn, ervoor zorgen dat we elke dag kunnen ontbijten, dat we 's middags onze picknick niet vergeten en nadenken over wat we 's avonds zullen koken en eten. Het is wel even wennen om weer aankooplijstjes te maken, achter de kookpotten te staan en de afwas te doen... Maar het is ook superfijn om te zien hoe onze jongens opnieuw met heel veel smaak eten! De wortelpuree en gebakken patatjes hebben ze dan ook al heel lang moeten missen!

De blauwe lucht van gisteren heeft plaats gemaakt voor wolken. Dit weerhoudt er ons niet van om opnieuw de natuur in te trekken. We rijden met de auto tot de Ocean Beach. Alvorens we starten aan onze 3 uur durende wandeling, moeten we eerst onze schoenen ontsmetten. Dit ter bestreiding van een ziekte die de vele Kauri bomen aantast. De wandeling, steigend en dalend, is weer een schot in de roos. Iedereen geniet. De uitzichten zijn er deze keer niet, we lopen door de bossen. Als we dan op een uitkijkpunt staan is het te mistig (en te koud) om ver te kunnen kijken. Het laatste half uur is dalen tot aan het strand. Het is te koud om te zwemmen, maar de grote duinen zijn een leuk alternatief. De glunderende en lachende gezichten van de kinderen bij het - meermaals - aflopen van de zandduinen zal ik niet snel vergeten.

En zo rijden we van de ene baai naar de andere. Ze zijn allemaal even prachtig en overal zouden we willen stoppen. Helaas, de avond valt en er wacht ons een aperitief waar de kinderen zo naar uitkijken! En na onze nachtrust is het opnieuw tijd om de valiezen in te pakken, onze kwakende zeekiwi vol te laden en verder te reizen.

Geschreven door Thuis.in.de.wereld