Wat is er beter dan met een frisse pint bier dit reisverslag te schrijven, terwijl de kinderen meegesleurd worden in een of ander Jumangi verhaal? Een reisverslag kan je het misschien niet echt te noemen. Maar toch. Met momenten voelt het aan alsof we op reis zijn naar het onbekende. Waar we zullen uitkomen is ons niet gekend. Het is aan ons om de weg ernaartoe te ontdekken. En het is met momenten een hobbelige weg, maar daarom niet minder plezant - of misschien is uitdagend wel een beter passend woord.

Na 7 weken thuiswerken, ben ik voor een eerste keer terug naar het bedrijf gegaan. En ik vond het fijn. Het deed deugd om eens uit mijn bubbel gehaald te worden. De sfeer zat goed, het lunchen met collega's - op de nodige 1.5m afstand - aan een picnic tafel onder een stralende zon gaf me zelfs een vakantiegevoel. En toch zal dit een zeldzame dag geweest zijn. Ondanks de versoepelingen van de coronamaatregelen, wordt thuiswerk aangemoedigd en voor niet-operationele functies zelfs verplicht. Ik zal dus nog een tijdje achter de bureau in onze slaapkamer vertoeven... Ook Kristoffel blijft thuiswerken, weliswaar aan onze oude eettafel en in de speelkamer. Voor hem ziet het er ook niet direct naar uit dat hij terug naar zijn werkplek in Zwevegem zal gaan.

En als we de lijn dan toch doortrekken: ik denk niet dat onze 2 oudste jongens nog dit schooljaar zullen starten. Ook voor Joppe, die in het 2e leerjaar zit, is het onzeker of hij al dan niet 18 mei zal starten. De organisatie op school lijkt geen evidente zaak. Ik vraag me soms af hoe de school dit zal doen, rekening houdend met alle randvoorwaarden waaraan ze moet voldoen. Het is een puzzel, dat is zeker. En toch vind ik de manier waarop de school deze situatie aanpakt een pluim waard, meer dan één zelfs. De preteaching zit goed in elkaar, de contacten met de juffen lopen heel vlot (de voorbije week kwamen ze zelfs langs met de resterende leerboeken en het moederdag cadeau), en ook de communicatie verloopt heel helder, duidelijk en to-the-point. In vergelijking met andere schoolverhalen die ik soms te horen krijg, is het hier goed.

De school zal een welgekomen afwisseling zijn voor Joppe, en ook voor ons. De dagen dat wij immers allebei aan het werk zijn, hebben de jongens het niet gemakkelijk. Het schoolwerk kan hen een uur tot anderhalf uur - al naargelang de motivatie - bezighouden. Op andere momenten slaat de verveling wel eens toe. Ze zijn uitgekeken op het thuis zijn. En het wordt steeds moeilijker om hun interesse voor iets vast te krijgen. Maar dan plots zijn er momenten waarop ze toch geboeid geraken: vanop de tuintafel staren ze dan naar de koolmeesjes die onophoudelijk af en aan vliegen met rupsen in hun snavel om de kleintjes te voederen. Of lopen ze met hun natuurgids en vergrootglas door de tuin op zoek naar voetsporen van de egel, om vervolgens met hun neus in de boeken te zitten op zoek naar meer informatie over de dieren in de tuin.

De dagen dat we niet aan het werk zijn, is het een stuk rustiger. De jongens voelen zich minder verloren. Er is dan meer tijd voor hen, maar ook om samen dingen te doen. Op zulke momenten worden haren bijgeknipt, of Kristoffel ze mee met de fiets naar Massemen om een ijsje te eten. Samen met de jongens knutselt hij de moederdag cadeaus terwijl ik boven zit te werken. En regelmatiger nemen we de fiets, zij het om te flyeren, of om verjaardagskaartjes in de bus te steken of een cadeautje af te geven, of om aardbeien bij de boer te kopen, ... gewoonweg om de tijd voor de kinderen iets sneller te laten gaan. Of we krijgen fietsbezoek! Ook is er is dan iets meer tijd voor het nakijken van het schoolwerk. En dat laatste hebben we wel onderschat. Dagelijks zijn we toch een uur bezig om de taken van onze jongens na te kijken; de discipline en motivatie van de kinderen is er niet altijd om geconcentreerd hun schoolwerk te maken.

Kan je het hen kwalijk nemen? Uiteindelijk wordt er wel veel verwacht van hen: van de ene op de andere dag worden ze volledig van hun vriendjes, de school en hun hobbies afgesloten en moeten ze plots nagenoeg alles zelfstandig doen. We kunnen niet verwachten dat de kinderen geen impact ondervinden als zelfs wij - volwassenen - het lastig hebben met de lockdown. En dan wetende dat wij dit toch allemaal beter in perspectief kunnen plaatsen dan zij.

Geschreven door Thuis.in.de.wereld