We zeggen Melaka vaarwel en stappen om 7h45 de bus op richting Mersing. Het zou alweer een comfortabele rit worden ware het niet dat de airco wel heel fris stond... Rond de middag arriveren we op bestemming. Vandaaruit is het nog even zoeken en wandelen naar de ferry. Die vertrekt pas om 15h, dus er is nog tijd genoeg om te eten en onze kaartjes - die we in Georgetown hebben gekocht - te schrijven. Helaas hebben we nog geen brievenbus gevonden om ze te posten...

Met een uurtje vertraging vertrekt de ferry naar het Tioman eiland. De boottocht is heel rustig, er is weinig te zien - we zitten opnieuw in de buik van de boot - en op de kadans van het water vallen we één voor in één in slaap. Twee uur later worden we keurig afgezet aan de pier. De reis is nog niet ten einde, er wacht ons nog een 20 minuten durend ritje met de pick-up naar de andere kant van het eiland. De jongens zitten samen met mij in de laadbak - Kristoffel houdt de chauffeur gezelschap -, en we rijden door de jungle. De bochtige weg met hellingsgraden tot 40% maken er een dol ritje van. Het is een echt avontuur voor de jongens. Ze gieren het uit bij elke bocht die de jeep maakt. Dit is hun Maleisische top 1!

Het is hier het paradijs! Wit strand, azuurblauwe zee en wuivende palmbomen - omgeven door een dense jungle -, begroeten ons. Onze - luxueuse - Bushman bungalow bevindt zich op het strand met een fantastisch zicht - dat weliswaar een beetje belemmerd wordt door de lage palmbomen - op zee! s' Avonds zien we net de volle maan niet vanop ons balkon, maar we genieten intens van de rust, het ruisen van de zee en een frisse pint (of twee).

Het zijn heerlijke luie dagen geworden op dit paradijselijk eiland waar we super intens van hebben genoten! Tal van fijne momenten zijn er geweest, om voor altijd te koesteren: het gezellige aperitiefmoment met chips en frisdrank waarbij we samen de reis nog eens herbeleefden; de jongens zien genieten terwijl ze de golven overwinnen of er zich gewoonweg laten op meedrijven; de - Chinese - UNO en Rummikub momenten waar ik meestal het onderspit moest delven; de fijne strandboodschappen; het knabbelen aan de vele zonnebloempitjes; de lekkere roti canai sandwiches; het zwemmen nabij koralen en Wannes horen roepen dat het hier mega schoon is; verwonderd zijn over eb en vloed; de aangespoelde koralen die de jongens hebben teruggegeven aan zee; de gezellige tête-à-tête avonden met manlief terwijl de kinderen in dromenland liggen; het vroeg opstaan om een schitterende zonsopgang te bewonderen;

Maar je hebt er zandvliegjes. En die moet je er - helaas - bij nemen. We hadden erover gelezen en onze voorzorgen genomen. Dit neemt niet weg dat we er niet aan kunnen ontsnappen. We hebben vanalles geprobeerd om de vliegjes weg te houden - insmeren met baby-olie, inwrijven met DEET, sandalen aanhouden, niet op het strand liggen - maar veel helpt het allemaal niet. Ze vinden onze benen, armen, rug en buik. Wannes spant de kroon met 42 beten op onze laatste dag, Joppe heeft er de minste maar heeft er wel het meeste last van. Een lokaal middeltje helpt om de jeuk enigszins onder controle te houden, de witte stippen - dat het product achterlaat - moet je er dan wel bijnemen.

Snorkelen is onze manier geweest om geen last te hebben van die kleine pestkoppen. De Bushman speedboot brengt ons na een half uur scheren over het water - volgens Joppe is het net alsof we op een waterautostrade zitten - naar een aantal koraalriffen waar we een prachtige onderwaterwereld ontdekken. Wannes en Lukas zijn al helemaal vertrouwd met bril en snorkel en plonsen samen met Kristoffel direct het water in. Joppe is nog niet echt bekomen van het snorkelbril-gevoel na ons snorkelavontuur in Cambodja en bedankt voor het grote masker. Met zijn eigen zwembrilletje krijgen we hem gelukkig wel in het diepe water! En het is genieten van de mooie koralen en de vissen in alle kleuren en groottes. Op sommige momenten zie je amper een vis, op andere momenten ben je net als een vis tussen andere vissen. Soms kan je de vissen als het ware aanraken en komen ze je letterlijk in de ogen kijken! Fascinerend! En plots horen we Lukas roepen dat hij Nemo gezien heeft, onze dag kan niet meer stuk!

Ons verblijf op het Tioman eiland is een mooie afsluiter geworden van een nog mooiere Maleisië reis. Morgenvroeg om 6 uur staan we weer paraat met valiezen en rugzakken - en hopelijk met minder jeukende zandvliegbeten - op weg naar onze laatste overnachtingsplaats in Maleisië. Wat vliegt de tijd snel!

Geschreven door Thuis.in.de.wereld