De wekker staat om 5h15. We zeggen de zandvliegjes vaarwel en nemen de ferry naar het vasteland. In de late namiddag komen we aan in Johor Bahru waar we onze laatste dag in Maleisië doorbrengen. Via airBnB hebben we een gezellig appartementje - op de 21ste verdieping - in een buitenwijk van de stad gevonden. Terwijl de kinderen 2 keer op tv naar Smallfoot kijken, worden de valiezen binnenstebuiten gekeerd. Al het zand wordt uitgeschud en twijfelachtige souvenirs worden achtergelaten, in de hoop de biosecurity check in Nieuw-Zeeland te passeren. Er wordt nog een grote was gedraaid, Kristoffel schrobt onze berg- en wandelschoenen, en we genieten van ons - hopelijk voorlopig - laatste Roti Canai ontbijt. We maken ons helemaal klaar voor Nieuw-Zeeland!

Onze vlucht vanuit Singapore naar het andere continent is pas om 20h, maar tegen de middag vertrekken we al richting grens. Om van Maleisië naar Singapore te gaan hoef je "maar" gewoon een brug over te steken. In mijn naïviteit denk ik dat de grensoversteek even vlot zal verlopen als de voorbije keren. Niet dus. Als je weet dat er elke dag meer dan 100 000 mensen de brug oversteken, had ik moeten weten dat het er hier iets anders aan toe zou gaan. Het wordt een complexe onderneming, niet zozeer door de controles en de stempels, maar wel door het niet goed weten welke bus - er staan er een 30-tal die op en af rijden - ons naar de overkant zal brengen. Na iets meer dan 3 uur en overweldigd door het verkeer op de centrale ader die beide landen verbindt, hebben we al onze stempels en bereiken we de overkant.

Eens in Singapore gaat het gemakkelijk. We app'en een Ubertaxi die ons naar de indrukwekkende en aangename luchthaven brengt. We verorberen onze laatste appelsienen en mango, checken onze bagage in, kuieren naar de gate, eten nog een broodje, verdelen de laatste smarties, de jongens tokkelen op hun tablet en voor we het weten is het tijd om te boarden. Nog een - eerste - en laatste scan van onze handbagage en we kunnen ons installeren voor een 8 uur durende vlucht naar Sydney. Daar hebben we slechts één uur tijd voor onze aansluiting met Auckland.

En ja, het is ons - net - gelukt! Een half uurtje later dan gepland landen we in Sydney. Onze rugzakken worden gescand. De kinderen geraken zonder problemen door de controle. Een bodyscan deteceert eigenaardigheden - een potje tijgerbalsem - in mijn zakken, en Kristoffel blijft maar op en af lopen tussen bodyscan en de security man. Ik word er ad random uitgehaald om een explosieven test te doen. Negatief. En ondertussen tikken de minuten voorbij. Met de jongens vertrek ik al naar de gate, terwijl we Kristoffel in volle controle achterlaten. Het is flink doorstappen. De steward staat ons ongeduldig op te wachten. Het vliegtuig staat klaar om op te stijgen. Maar Kristoffel daagt maar niet op. En ja, het duurt inderdaad wel lang, de explosieventest waar ook hij - ad random - voor wordt uitgekozen zal er wel voor iets tussenzitten... Onze jongens worden ongeduldig en schreeuwen het uit als ze hem zien. Super nipt, maar we zijn mee!

Wij landen veilig in Auckland, maar onze bagage heeft de aansluiting wel gemist. Die is mee met het volgende vliegtuig en wordt dezelfde avond nog keurig afgeleverd! Ons Nieuw-Zeelands avontuur kan beginnen! En ik kan het moeilijk bevatten dat we hier zijn! Het lijkt allemaal zo irreeël.

Geschreven door Thuis.in.de.wereld