Het is ongelooflijk hoe snel de tijd hier gaat. Niet sneller dan anders natuurlijk, maar toch! Het is alweer 2 weken geleden dat we voet op Nieuw-Zeelandse bodem hebben gezet. Er resten ons nog een 2-tal weken en we zijn weer weg. Hallucinant hoe de tijd zachtjes voorbij glijdt.

We laten de Coromandel regio achter ons en trekken een 230-tal km verder zuidwaarts naar Rotorua. Onderweg stoppen we in Karangahake om er wat historisch erfgoed op te snuiven. Rond de jaren 1880 was de regio dé goud- en zilverader van het land. Vele ontginningsmijnen vonden er hun plaats aan de oevers van de rivier en Karangahake ontwikkelde zich al snel als belangrijke vestigingsplaats voor goudzoekers. De goudindustrie boomde pas toen cyanide werd gebruikt voor het scheidingspoces. Maar toch bleken de goudreserves beperkt en in 1920 sloten de meeste mijnen.

Wat vandaag overblijft is een fijne wandeling doorheen de Karangahake Gorge. De wandeling loopt langsheen ruïnes van wat ooit indrukwekkende fabrieken moeten geweest zijn. We wandelen de Window Walkway die ons langsheen de overblijfselen van tramsporen leidt waarlangs ooit de goudertsen werden vervoerd en gaan - grote - mijnschachten binnen. De kinderen vinden dat laatste maar niets, want wat als alles instort? De 1km lange tunnel daarentegen vinden ze wel de max! Ooit werd deze tunnel gebruikt als treinspoor voor het transport van kolen naar de vele fabrieken. Het doet wel iets om door een donkere tunnel te wandelen en enkel aan het einde een lichtpuntje te zien dat steeds groter en groter wordt!

Na dit intermezzo rijden we verder, deze keer met "De Vlo en de Professor" op de achtergrond. De autoritten zijn soms wat lastig. Onze jongens hebben te veel energie en het stilzitten op de achterbank kan soms wel tot verveling en ergernissen zorgen... De luisterverhalen van het Geluidshuis zijn dan welgekomen rustmomenten. Onderweg doen we onze nodige inkopen en cruisen we verder naar Rotorua. Hier zullen we 3 keer slapen, wat ons wel wat tijd geeft om de regio van de geisers en warmwaterbronnen te ontdekken!

Rotorua - waar de stank naar rotte eieren volgens onze kinderen nog wel meevalt - is gebouwd op geothermisch actief gebied met een heel dunne aardkorst. Met zijn 55.000 inwoners is het nauwelijks een stad te noemen, maar toch is het één van de bekendste steden van het Noordereiland. Jaarlijks passeren hier bijna 3 miljoen bezoekers! We trekken het stadje in. We wandelen langs het meer en zien stoomwolken uit de grond komen. Kokende waterbadjes zijn afgesloten met hekken zodat verstrooide wandelaars er niet in zouden vallen. In het Kuirau park zien we nog meer stoomgaten en modderpoelen. De warmwaterbaden in het park - waarin we onze voetjes verwarmen - zijn heel uitnodigend én heel ontspannend. Toch voelt het wel bizar aan om in een stad rond te dwalen met dampende wolken rondom je!

De Maori cultuur is in Rotorua heel nadrukkelijk aanwezig. In de omgeving van de stad zijn er heel wat Maori dorpen te vinden waar toeristen welkom zijn. Om de kinderen - en ook onszelf - in contact te brengen met deze cultuur, bezoeken we de living Maori village Te Whakarewarewatanga O Te Ope Taua A Wahiao of kortweg Whakarewarewa. Dit dorp, dat actief bewoond wordt door een 25-tal gezinnen, kent al heel lang de traditie om haar cultuur en leefgewoonten te delen met buitenstaanders.

We worden rondgeleid door een enthousiaste Maori bewoner. We krijgen uitleg over hun kookgewoonten en hoe ze hierbij gebruik maken van de warmwaterbronnen en de vrijkomende stoom gebruiken als natuurlijke stoomovens. Hij vertelt hoe het dorp letterlijk op geothermaal gebied is gebouwd om zo maximaal te kunnen profiteren van de aanwezigheid van water en hitte. Zo verwarmen ze de huizen met deze natuurlijke warmtebronnen en beschikt het dorp over een gemeenschappelijke badplaats met natuurlijk verwarmde baden. We lopen langs de Maori begraafplaats, waarbij de zerken bovengronds staan en eindigen bij het schitterende Wahaio gemeenschapshuis.

Ook hebben we een half uur durende dansvoorstelling meegepikt. Best wel fascinerend. Vooral de haka heeft bij de jongens de nodige indruk nagelaten. De haka of oorlogsdans dient om de vijand te intimideren. Hierbij worden meermaals de tongen uitgestoken, ogen worden uitgepuild en er wordt meer dan eens hard op de eigen borstkas geklopt waarbij er heel luid wordt geroepen (of is het zingen?). Alles wordt uit de kast gehaald om de tegenstander af te schrikken. De rest van de namiddag worden er haka's door onze jongens gedanst, die eerder lachwekkend dan intimiderend zijn...

We kuieren nog een tijdje rond in het dorpje en genieten van de vele brubbelende en kokende modderpoelen en dampende rotsen. We bewonderen de felgekleurde meren en staren met heel wat verbazing naar wat de meest indrukwekkende geiser van Nieuw-Zeeland zou zijn - de Pohutu geiser - die tot wel 30m hoog kan spuiten.

We laten het dorp achter ons en gaan nog eens naar het meer van Rotorua. Daar ligt Ohinumoto, een andere Maori vestiging. Het is er rustig en we wandelen langs het gemeenschapshuis dat ook hier enkel in 3 kleuren is geschilderd: rood, wit en zwart. De kleuren staan telkens voor geboorte, leven en dood. Het mooie houtsnijwerk dat het gebouw siert vertelt het verhaal van de Maori stam. Ernaast is er een mooi kerkje met bovengrondse grafzerken. Door de geothermische activiteit is het immers niet mogelijk om de doden onder de grond te begraven. De grafzerken zijn één voor één gelijk én spierwit. De graven van oudgedienden uit WOI dragen een klaproos. De kinderen laten het allemaal aan zich voorbijgaan. Ze vinden een kapotte rugbybal en leven zich uit!

Om onze dag af te sluiten trekken we het centrum van Rotorua in. Het is er leeg en verlaten, het is dan ook zondag. Alle winkels zijn toe en zelfs een terrasje vinden lijkt een haast onmogelijke opdracht. Maar ook het onmogelijke is mogelijk en een kwartiertje later genieten we van een Nieuw-Zeelands biertje en de jongens van een L&P frisdrank. Het koelt af buiten en weldra zal de avond vallen. Deze nacht hebben we de klok hier een uur teruggedraaid. De avond valt vroeger en om 18h15 is het al donker. De herfst doet zijn intrede.

De volgende dag start zonnig. We profiteren ervan om in de voormiddag de Rainbow Mountain te beklimmen. De pittige klim van een uur loopt doorheen het bos naar de top van de berg, waar we een 360° uitzicht hebben over de vallei. We zien glooiende heuvels, (gekapte) dennenbossen, stoomwolken en vulkanen in de verte. Aan de voet van de berg zien we Kaingaroa, het grootste aangeplante bos van het land. De aanplanting van meer dan 60 verschillende species - waaronder eucalyptus, den en lariks - is gestart in 1901. Gevangenen hielpen mee. Sinds de jaren 40 worden de bomen gerooid en vandaag de dag nog gebruikt voor diverse doeleinden. Vanop de top nemen we de vulkanische omgeving in ons op. Het wordt tijd om dit eens van dichterbij te gaan bekijken.

We bezoeken de Waimangu vulkanische vallei. Waimangu is het jongste geothermisch gebied op aarde en is ontstaan na de uitbarsting van de Tarawera vulkaan op 10 juni 1886. In de daaropvolgende jaren volgen er nog een aantal hydrothermale uitbarstingen. In 1904 explodeert de Waimangu geiser - werelds grootste geiser met uitbarstingen tot wel 400m (!) hoog - na een periode van 4 jaar activiteit. Deze allesvernietigende uitbarstingen verwoesten de volledige omgeving. De pink and white terraces - waarvoor het gebied bekend stond - worden weggeveegd. Al het dieren- en plantenleven wordt vernietigd. Wat nu overblijft zijn het Rotomahana meer, een groot aantal kraters en een jong bio-systeem dat zich helemaal aangepast heeft aan de actieve thermale omgeving. En in de verte blijft de Tarawera vulkaan - 1111m hoog - waken over zijn vallei.

We wandelen het natuurreservaat door langsheen kraters, rotsen, kleurrijke kratermeren, zwavelkristallen, stomende beekjes, borrelende warmwaterbronnen, schelpvormige terrassen en stoomgaten. De zwavelgeur - die met momenten sterk kan zijn - krijgen we er gratis bij! Ik heb geen woorden om die pracht te omschrijven, het is heel indrukwekkend! Zelfs de mottige regen doet niets af aan de schoonheid die we te zien krijgen. De 4km wandeling - waarover we 3 uur doen! - eindigt bij het Rotomahana meer dat aan de voet van de Tarawera vulkaan ligt. Magnifiek! We hoeven gelukkig niet meer terug te wandelen, een shuttlebus brengt ons in nog geen 15 minuten terug naar de plaats waar we gestart zijn.

Een pracht van een natuur hebben we vandaag gezien. Met geen woorden te beschrijven. Over een aantal dagen willen we dé wandeling langsheen kraters en vulkanen doen, de befaamde Tongariro Alpine Crossing. Een dagtocht van 8 uur die beschreven staat als de mooiste wandeling van Nieuw-Zeeland en één van de mooiste van onze planeet. Al een aantal dagen volgt Kristoffel de weersvoorspellingen en die zien er momenteel niet veelbelovend uit: sterke koude wind, gevoelstemperatuur rond het vriespunt, regen en eventueel sneeuw. Met onze zomerkledij zijn we hier niet op voorbereid, dus brengen we een bezoekje aan Kathmandu, de lokale Decathlon. Na een klein uurtje stappen we buiten met elk een paar handschoenen en een dikke muts. De kinderen krijgen nog een extra trui. En voor onszelf kopen we een windstopper en thermisch ondergoed (dat van de kinderen hebben we mee vanuit België). We zijn helemaal klaar voor de beklimming! Nu nog hopen dat het weer bijdraait...

Geschreven door Thuis.in.de.wereld