Het is woensdagavond en met een half oor luister ik naar de eerste berichtgevingen van de nationale veiligheidsraad die deze namiddag is samengekomen. Van een afbouw van de corona-maatregelen is nog geen sprake. We blijven in ons kot tot zeker 3 mei. De scholen gaan niet open en onze werkplek blijft thuis. Bloemetjes kopen kunnen we vanaf dit weekend dan weer wel en ook de doe-het-zelf-zaken mogen hun deuren openen. Bejaarden in rust-en verzorgingstehuizen mogen bezoek ontvangen, zij het van één en dezelfde persoon. Socio-emotioneel een te begrijpen beslissing, alleen denkt mijn rationele ik er iets anders over.

Voor ons als gezin verandert er niets. We blijven doorgaan op hetzelfde elan, net zoals de voorbije weken waarbij het de ene dag al iets gemakkelijker zal gaan dan de andere. De kinderen krijgen de komende 2 weken les volgens het preteaching concept. We zullen opnieuw structuur in onze dagen moeten krijgen en vertrouwen op de zelfstandigheid van onze jongens. Dat het een uitdaging zal worden, dat is zeker! Want - in tegenstelling tot wat velen denken - zijn de leermomenten nu niet te vergelijken met de lesmomenten tijdens onze wereldreis. Vorig jaar hadden en namen we de tijd. We konden er ons 100% op toeleggen, maar vanzelfsprekend was het toen toch ook niet. Vandaag hebben we al die andere ballen die we in de lucht moeten houden en die combinatie is met momenten wel uitdagend te noemen.

De dagen trekken in een gestaag tempo voorbij en vaak is het even terugrekenen om te weten welke dag het precies is. De dagen - of het nu week- of weekenddagen zijn - lijken allemaal zo op elkaar. In het weekend moeten we dan wel niet werken, er zijn ook geen activiteiten om naar uit te kijken. Er is geen voetbal, er zijn geen uitstapjes of bezoekjes aan de grootouders, de babysit wordt niet last-minute opgetrommeld en de verjaardagsfeestjes blijven achterwege. Er is ook geen stress om alles gedaan te krijgen... En dus doen we nagenoeg dezelfde dingen als op een weekdag. Onze agenda's hebben we al weken niet meer bovengehaald. Enkel de reminders herinneren er ons nog aan hoe ons weekend er zou hebben uitgezien indien COVID-19 ons pad niet zou gekruist hebben.

Ook bij het schrijven moet ik al eens goed nadenken om me te herinneren wat we de voorbije dagen gedaan hebben. En dan wordt het even stil in mijn hoofd en vraag ik me af: waar is de tijd toch naartoe? Dat vind ik best wel confronterend. Gelukkig is paaseieren rapen iets wat je niet snel vergeet. En Joppe heeft dit jaar zijn best gedaan om ze goed te verstoppen: een paar eitjes waren vlug gevonden, naar de andere hebben de jongens iets langer moeten zoeken. Het blijft wel genieten van dat kinderlijk enthousiasme wanneer ze het zoveelste paaseitje na het zoveelste koud-warm-heet spelletje eindelijk toch vinden!

Geschreven door Thuis.in.de.wereld