Heel stiekem zijn we blij dat we niet voor een campervan hebben gekozen. Met onze 3 energetische jongens zou het "kot" al snel te klein zijn. Bovendien leent het weer er zich momenteel niet toe om buiten te leven. Het regent, het koelt snel af 's avonds en dan zijn we blij dat we de warmte kunnen opzoeken. Ja, met een campervan kan je wild kamperen - hoewel er op de meest idyllische plaatsjes niet mag gekampeerd worden - maar je bent evenzeer genoodzaakt om af en toe campings op te zoeken. Het is natuurlijk jammer dat we niet wild kunnen kamperen, maar het stoort ons niet. Onze overnachtingsplaatsen zijn één voor één top te noemen. We kiezen voor budgettaire maar comfortabele vakantiehuisjes, met - als het kan - een eigen badkamer en kitchinette. En meestal is er voor onze jongens genoeg plaats om buiten te ravotten of ontdekken ze binnen speelgoed waar ze een tijdje zoet mee zijn - hoewel hun favoriet tijdverdrijf nog steeds de tablet is...

Het reizen met onze kwakende zeekiwi geeft ons heel veel vrijheid. Waar we willen, parkeren we de auto zodat we kunnen genieten van adembenemende landschappen. Je hebt ook alles direct bij de hand en onze koffer zit afgeladen vol! Maar het vraagt veel meer voorbereiding. In Azië reisden we van stad naar stad, we hoefden ons niet af te vragen welke weg we zouden nemen. De bus of taxi nam die beslising voor ons. We hoefden enkel ons ticket te boeken en onze daguitstappen te plannen. Hier is de natuur zo overweldigend dat je wel overal zou willen stoppen. Er moeten dus keuzes gemaakt worden. Onze grote route doorheen het Noordereiland ligt vast, het Zuidereiland is voor een volgende keer. Het invullen ervan vraagt wat meer werk. Naast de Rough Guide helpt de NZ Frenzy reisgids - door ons verkozen als beste reisgids van Nieuw-Zeeland - ons bij het maken van de (juiste) keuzes. En onze wegenatlas - die we in Auckland hebben gekocht - zorgt ervoor dat we niet verkeerd rijden. Hoewel dit met mij als co-chauffeur nog wel eens kan gebeuren...

Het is anders reizen dan door Azië, en het is toch even wennen. Maar het onderweg zijn is fijn. En elke avond duiden we de afgelegde route aan in onze wegenatlas (handig in het geval we over 30 jaar de reis nog eens willen overdoen ...).

Vandaag rijden we van Paihia naar Ahipara, dat aan de voet van de 90 miles beach ligt. We nemen niet de hoofdweg, maar volgen de kleinere wegen doorheen het heuvelachtig landschap. En we stoppen in Mahinepua, een gehucht aan één van de vele baaien. We wandelen de Mahinepua Peninsula af tot aan het verste punt. Fenomenaal op welke landschappen we opnieuw worden getrakteerd. De jongens klimmen, klauteren, wandelen en lopen de heuvels op en af, ze voelen zich in hun nopjes (al wordt er wel af en toe eens geklaagd over pijnlijke spieren). Kristoffel loopt voorop en ik volg gestaag. Onze rugzakken zijn geladen met truien en regenjassen die we gelukkig niet nodig hebben. De hemel klaart op en de zon breekt door! De wandeling is te snel gedaan en na 2 uur staan we alweer bij onze kwakende zeekiwi.

We rijden verder - met picknick onderweg - naar Ahipara, waar we hoge zandduinen willen beklimmen. Op de achterbank horen we onze kinderen uitleggen hoe ze als een vogel naar beneden zullen vliegen. Volgens hen heel eenvoudig: ze hoeven maar de zandduin op te klauteren, hun armen te bewegen zoals een echte vogel het doet, en dan is het enkel nog maar te springen in de hoop een aantal tellen in de lucht te blijven. Was het maar zo simpel! Jammergenoeg kunnen ze het niet proberen, want de weg naar de duinen loopt over een camping en een poort aan een dubbele ketting sluit het terrein af. Er is geen doorkomen aan, en ook onze auto kunnen we nergens op de smalle grindweg parkeren. Rechtsomkeer maken is de enige mogelijkheid. Een fruitstop aan het strand is een volwaardig alternatief alvorens we doorrijden naar Ahipara Holiday Park, onze slaapplaats. Onderweg worden we getrakteerd op een volledige regenboog, magnifiek! En 's avonds genieten we van een ondergaande zon aan zee terwijl de kinderen ravotten en achter de meeuwen aanlopen. Ze hebben de tijd van hun leven, althans dat denken wij toch!

Ahipara bevindt zich daar waar de 90 miles beach start. Dit is een zandstrook van meer dan 120km die eindigt op Cape Reinga, het meest noordelijke punt van Nieuw-Zeeland. En dit moeten we ontdekken! We nemen onze vierwieler en vertrekken al vroeg op pad. De autoverzekering laat niet toe dat we de zandstrook volledig naar het noorden oprijden, dus nemen we de hoofdweg die tussen glooiende landschappen loopt. De regen is opnieuw onze metgezel, maar blijft ook nu uit wanneer we de auto parkeren en het uiterste puntje van het Noordereiland verkennen. Cape Reinga heeft iets magisch. De witte vuurtoren staat er als alleenheerser uitkijkend over de zee. En daar waar de Tasmaanse Zee en de Stille Oceaan elkaar ontmoeten botsen golven tegen elkaar op. Ik ben onder de indruk.

We profiteren van het droge weer, nemen de rugzakken, en wandelen naar Te Werahi beach. Een korte wandeling die ons naar beneden - naar de zee - brengt. De weg terug is iets pittiger, want na dalen komt stijgen natuurlijk. Maar we genieten ervan. We lopen langs smalle kliffen en de kinderen zijn welgezind! Misschien ziet het vooruitzicht op zandsurfen er voor iets tussen...

Op een 20km van Cape Reinga bevinden zich de grote zandduinen van Te Paki. Gewoon, duinen temidden van een groen landschap. Groot is een understatement, ze zijn immens! Heel uitnodigend om eraf te glijden. We huren sandboards voor de kinderen en gaan op zoek naar de meest steile duin. Eerst zoeven ze een paar kleine hellingen af, maar ze hebben de smaak algauw te pakken. En hoe hoger, hoe steiler, hoe beter natuurlijk! En het is fijn om je zo te laten glijden met enkel een plank tussen jezelf en het zand. Wat een snelheid! Het zand dat overal tussen je kleren kruipt, neem je er maar met plezier bij. De wind is bij momenten zo sterk, dat Wannes zijn sandboard heeft moeten lossen en het een hondertal meter verder onderaan de duin belandt. De kinderen zijn onvermoeibaar: ze klimmen - steil - naar boven en laten zich glijden, en nog eens, en nog eens, en nog eens, ... Het was alweer een top-dag!

Geschreven door Thuis.in.de.wereld