Na 2 maanden is het model wel uit ons haar en besluiten we dat het tijd is om een plaatselijke kapper te bezoeken.

Op goed geluk stappen we met z'n allen een goed uitziend kapsalon binnen, waar ik mijn haar laat knippen. Het start allemaal goed. De kinderen krijgen Mr. Bean voorgeschoteld en Kristoffel leest verder over George town. Ik krijg ondertussen een geweldige hoofdmassage, waarbij mijn haar eerst droog en nadien nat wordt gewassen (ik moet er wel verschrikkelijk uitzien om zo een wasbehandeling te krijgen :-). Een klein half uur later zit ik op de de kappersstoel. Terwijl ik de jongens hoor gieren van het lachen met Mr. Bean zijn fratsen, hoop ik op een goede afloop van mijn kappersbeurt. Vrouwen met kort haar zie je hier nagenoeg niet, dus ik weet ook niet goed hoe ik hier ga uitkomen...

Het begint easy going. Haarlokken worden niet afgeknipt, maar heel héél voorzichtig worden de puntjes beetje bij beetje korter geknipt. Ik heb het gevoel dat de kapper bang is om mijn (grijze) haren pijn te doen. Er wordt geknipt en gekeken, mijn haar wordt voorzichtig platgestreken, en er wordt opnieuw geknipt. Er wordt nog veel gekeken, geknipt, gekeken, platgelegd, bijgeknipt, met de handen alles nog eens in plooi gelegd, gekeken en voor de zoveelste keer bijgeknipt. Het is wel grappig, in het begin toch. Maar na 40 minuten is de pret er wel af. En toen ik hem vroeg om achteraan de opkomende nekhendels weg te knippen, wordt plotseling de kam met tondeuze bovengehaald. Ik voel het korter en korter worden, en hij blijft maar knippen. Kristoffel wordt er als hulplijn bijgeroepen. Een 'help' gaat door mijn gedachten toen - gelukkig - plotseling de haardroger wordt bovengehaald. "Oef, net op tijd", denk ik en ook "Eindelijk, hij heeft gedaan!"

Maar niets is minder waar. Ik word vriendelijk aan de wastafel gevraagd. Mijn haar wordt nog eens gewassen, gedroogd en - ja - verder bijgeknipt. We zijn anderhalf uur (!) verder, en nog steeds wordt er geknipt. Mijn geduld - en dat van Kristoffel en de jongens ook - geraakt stilletjesaan op! Wat begon als een fijne en ontspannende kappersbeurt, eindigt in frustratie. Nog een geluk dat ik er geen kleurtje liet opzetten!

Misschien hadden we het op voorhand moeten weten, het kapsalon heet niet voor niets De Love Hair.

Volgende dag, 19h50. We stappen - alweer - op goed geluk een kapsalon binnen. De kapper, een Indiër, bekijkt de jongens en Kristoffel eens goed en knikt welbevindend. De prijs wordt meegedeeld en Wannes start als eerste op de kappersstoel. "Only scissors, no shaver?", is de vraag. Ja graag, enkel met de schaar. Nog een paar keer wordt die vraag herhaald. En dan start hij. Na 10 (!) minuten is de korte coupe van Wannes een feit. Hij wordt nog net niet van de stoel geduwd - het moet vooruit gaan - om plaats te maken voor Joppe. De schaar wordt erin gezet en exact 10 minuten later is Lukas aan de beurt. Hier wordt doorgewerkt, met af en toe een kort intermezzo om nieuwe klanten duidelijk te maken dat hij nu geen tijd heeft en om onze jongens in te deppen met talkpoeder. En na Lukas is het aan Kristoffel. Ook hier zijn 10 minuten voldoende om de grijze haren kort te knippen.

20h30. We stappen welgezind het kapsalon buiten. Net geen 40 minuten binnengezeten, iedereen content en iedereen kortgewiekt voor nog geen 35 MYR (+/- 7,5€). Wat een contrast met De Love Hair, waar mijn kappersbeurt ongeveer het dubbele heeft gekost!

Geschreven door Thuis.in.de.wereld