En toen zaten we in de bus naar Bangkok. En als ik bus zeg, bedoel ik busje. En als ik we zeg, bedoel ik 10 toeristen inclusief bepakking in een 10-persoons busje. Als sardines in blik dus.
We, alle aanwezigen in het busje op de chauffeur na, hadden verwacht bij het busstation van Krabi afgezet te worden, om daar over te stappen op een normale bus naar Bangkok. Gaandeweg reden we Krabi echter uit en kwamen we op een soort snelweg terecht. Iets klopte er dus niet helemaal aan onze verwachtingen.
Na een uur op die snelweg waren we er inmiddels wel achter dat we ergens anders heen gebracht werden. We hoopten steeds vuriger dat we niet per minibus naar Bangkok gebracht zouden worden, aangezien de ruimte toch wel erg beperkt was en een enkeling al behoorlijk nodig naar de wc moest.
Toen de avond viel, kwamen we aan in een plaatsje genaamd Sultrani (of zoiets), waar eindelijk de bevrijding uit het kleine busje plaatsvond. We werden gesommeerd de tassen op een hoop te gooien en te wachten op de "big bus to Bangkok". Tijd voor een terrasje dus.
Na ruim een half uur wachten, kwam er een bus voor rijden waarvan niemand ons kon vertellen waar deze heen zou gaan. Het bleek onze bus te zijn. We gooiden de bagage in het ruim en namen plaats op de semi-comfortabele stoelen waarop we die nacht mochten slapen.
 

Slapeloosheid

Achter ons zaten twee Engelse meiden uit de categorie wereldvreemd. We kwamen er al snel achter dat deze meiden het ongeluk aantrekken. Ze hadden ons al verteld dat ze in de afgelopen maand tweemaal beroofd waren. Dit voorspelde natuurlijk al niet veel goeds. En inderdaad, we waren koud vertrokken op weg naar Bangkok toen één van de twee een sprintje richting de wc trok. Na ongeveer een kwartier afwezig te zijn geweest, kwam ze terug om haar vriendin te vertellen dat ze de wc niet geheel gehaald had, met als gevolg dat het braaksel daadwerkelijk overal in het kleine wchokje lag. Ze had het geprobeerd op te ruimen, maar bleef daarbij overgeven en was de poging dus maar gestaakt. Een goede voortzetting van een busrit die toch al niet geweldig was.
Het overgeven ging de hele busrit in gestaag tempo door, waarbij twee andere mensen niet te beroerd waren (of juist wel?) om mee te doen. Dit resulteerde erin dat het Engelse meisje heen en weer bleef lopen tussen de wc en haar stoel pal achter ons. Daarbij wist ze zoveel overlast te creëren dat het slapen die nacht voor veel mensen erg moeilijk was.
 

Bangkok

We waren er dan ook niet heel rouwig om dat de bus ons rond 5 uur 's ochtends vlakbij de beroemde Khao San road afzette. We besloten op zoek te gaan naar ons hostel voor de komende nacht. Deze lag vlakbij de Khao San road, dus het was maar een klein stukje lopen. Eenmaal in het hostel aangekomen bleek de receptie zo vroeg nog niet open te zijn. Nicky vond iemand die vroeg weg ging en besloot in het vrijgekomen bed te gaan slapen, ik viel in slaap op de bank in de "woonkamer".
Een paar uur later werden we weer wakker en checkten we in. Na een warme douche besloten we de omgeving te gaan verkennen. We liepen wat rond en concludeerden dat er vroeg in de morgen nog weinig te beleven viel. Aangezien we maar één nacht zouden blijven, leek het handig om alvast een kaartje te gaan kopen voor de nachttrein naar Chiang Mai. We liepen ongeveer een uur naar het station en kochten daar kaartjes. Ook de lunch haalden we op het station en daarna pakten we de bus terug naar het centrum. De rest van de dag hingen we wat rond in de buurt van de Khao San road, om 's avond wat straatvoedsel te eten en een drankje te drinken.
In één van de kleinere straatjes stond het vol met massagestoelen. Voor 250 baht kon je een uur gemasseerd worden. Na een nacht in een bus en een dag lopen leek ons dat wel een goed idee! Een uur later waren de voeten, onderbenen, nek, schouders en rug gemasseerd en waren we heerlijk ontspannen. We besloten dat we daardoor extra goed konden slapen en gingen daarom terug naar het hostel.
 

Bedevaart naar Boeddha

We werden wakker, checkten uit en lieten onze spullen achter in het hostel. Na het ontbijt liepen we rustig richting één van de belangrijkste boeddhistische tempels van Bangkok: Wat Pho. Deze tempel staat bekend vanwege het ruim 40 meter lange liggende boeddhabeeld: de Reclining Buddha. Een erg mooi beeld! De rest van het tempelcomplex is ook zeker de moeite (en de geringe toegangsprijs) waard!
Na een paar uur te hebben rondgelopen in de tempel, besloten we te lunchen bij de Subway, een drankje te drinken en de spullen op te halen. We namen de bus naar het station en aten nog snel iets voordat we in de trein stapten, op naar Chiang Mai om Rens (een oud collega van de Albert Heijn) op te zoeken!

Alles over die treinreis en onze avonturen in het noorden van Thailand volgen in het komende verhaal. Blijf ons dus volgen!


Groeten,
De wereldreizigers

Geschreven door NICAopvakantie.reisblog