Ik heb er aan gedacht nog voor we vertrokken. Ik heb er aan gedacht toen we net geland waren in Cairns. Ik heb er de laatste dagen angstvallig tegenop gekeken. Maar na het inpakken gisteren en het opkuisen van de camper vandaag, is er helemaal geen ontkennen meer aan. We gaan naar huis. Het zit erop. Game over. Schluss. Finito. Sayonara Australië!
Terwijl we gisterenavond laat nog aan het inpakken waren, gleden de herinneringen door onze handen. De bikini's en zonnecrème brachten ons weer naar het strand. Naar de speeltuinen. Naar de parken en de bbq's. De regenjassen brachten ons terug naar Mossman Gorge, toen ze nog lekker warm in de auto lagen en wij gezellig nat werden in de bush. De TimTams die onze eerste lekkere Australische verovering waren. Het donsdeken waar we de eerste maand mee lachten, maar waarvan we nu wel weten waarvoor ze dienen. De toeristische flyers en boekjes tonen ons, hetzij in een andere volgorde, alle plekken waar we geweest zijn. Of hadden kunnen zijn als we niet weer te laat waren. Enkele quotes op papier brachten mij weer terug naar Eat street in Brisbane en hoe dat het toppunt van vakantie was. It knocked me off my feet. Uiteindelijk raakt ons hele hebben en houden ingepakt in de vier valiezen die we gedurende anderhalve maand niet meer gezien hebben.
En vandaag wordt de dag van de allerlaatste keren. De laatste keer douchen. De laatste keer ontbijten op een bankje in de zon. De laatste keer koffie. De laatste keer shoppen. De laatste souvenirs kopen (ja, nu wel). De laatste bijna-zonsondergang. Het laatste zenmoment. Want met het vertrek, komt ook de stress. Alles mee? Niks vergeten? Geraken we op tijd bij Apollo? Geraken we allemaal in de taxi? Hopelijk geen boetes gereden. Hopelijk is onze bagage niet te zwaar. Denk Mexicooo. Mexicoooo.
Alles raakt ingepakt en alles is mee. We zijn op tijd bij Apollo waar ze een minibusje voor ons bellen. Waar ik de hele dag in een bubbel van ontkenning heb gezeten, kom ik op de luchthaven hard met mijn voetjes op de grond. Wanneer alle valiezen uit de taxi worden gehaald en op de karretjes worden geladen, voel ik het. Een slechte kriebel in de maag. De inner-ichs die voor deze ene keer overeen komen en beide hard neen schudden. En heb ik nu vochtige ogen? Het is het uiterste van wat ik bij de diva's zie. Een grote smile op hun snoet. Wiebelende en dansende beentjes. Ik weet waarom. Hun zorgeloze leventje gaat thuis gewoon verder. Maar dan nog beter. Met een moeke en een vake. Een boel oma's en opa's. Peters en meters. Vriendjes en vriendinnetjes. Met klasgenootjes en een juf. Met pensen met appelmoes en spaghetti en ijs. Met een eigen kamer en bergen speelgoed.
Voor ons wordt het weer aanpassen. Met ochtendstress en avondstress. Met file. Met opruimen tot in het oneindige en kuisen beperkt tot het minimum. Met werken en andere verplichtingen.
Gelukkig hebben we ook nog frietjes van het frituur. Ijs van hoeve Ten Bossche. Mama's en papa's. Oma's en opa's. Taartjes en broodjes. Lunchpauzes met de collega. En andere momenten met de collega. Broers en zussen. Vriendjes en vriendinnetjes. Films en series op een grote tv. Een bed. Te veel om op te noemen. En helemaal op het einde, daar zijn ook de vele zalige herinneringen, waar we met een warm gevoel en veel plezier aan zullen terugdenken.
This is not a goodbye. It's a see you later, alligator!

Geschreven door Fairytales