We worden wakker met zicht op een berg, een veld vol koeien, bomen vol vleermuizen. I've had worse.
Normaal gezien zouden we Lamington NP bezoeken vandaag. Normaal gezien. Niet dus. We kiezen voor Springbrook NP. Iets verder, maar het heeft een grot met spectaculaire waterval. Daarnaast nog tal van lookouts. Over andere watervallen. Over eucalyptusbossen. Over regenwoud. De bedenker van het woord was niet bijster origineel maar het is wel een accurate beschrijving. We krijgen regen en we krijgen woud. Ze hanteren hier regelmatig het 'what you see is what you get'-principe.
Na onze wandeling en de verschillende lookouts gaan we naar Byron bay. Aan de gold coast. Ik hoop ook hier op datzelfde principe. Misschien kunnen we met dat goud onze vakantie nog wat verlengen.
Goud is er niet te vinden. Wel een verzameling van stranden, winkels, surfers en restaurantjes. Als de diva's uitgespeeld zijn op de speeltuin, halen we hun potjes voor op het strand. We krijgen een mooie regenboog te zien. Een voorbode voor... Juist! Regen! Veel regen. Nog maar net op het strand aangekomen krijgen we een stortbui over ons. Gelukkig staat ons huis vlakbij geparkeerd. Zo handig! Met reservekleren. De diva's klagen dat ze helemaal nat worden terwijl we naar de auto stappen. 'We hebben nieuwe kleertjes in de auto', laat ik weten. 'Maar geen nieuwe haartjes', zegt diva 1. 'Die zijn ook nat.' Pruikjes hebben we niet mee nee... Volgende keer misschien.


Het is exact een maand geleden dat we voor het eerst voet zetten op dit geweldige continent. In een land dat enkel met superlatieven te beschrijven valt.
Binnen exact een maand zetten we terug voet op Belgische bodem.
Vanaf nu moeten we aftellen in de plaats van optellen.
En ik kan niet beschrijven, ook niet met superlatieven, hoe hard ik daar tegenop zie. Hoe elk vezeltje in mijn lijf wild nee schudt. Nu al. Met nog de helft van de tijd voor de boeg.
Beelden van vliegtuigen en valiezen inpakken worden naar het achterhoofd verdrongen, ook al hangen ze als lichtgrijze wolkjes in de verte. Geen dreiging. Maar wel aanwezig.
Want de tijd staat niet stil. Uren tikken hier weg zoals de seconden in ons thuisland.
Het is heerlijk om te mogen proeven van een tijdloos bestaan. Van een zorgeloos bestaan. Van een bestaan dat enkel rond ons viertjes draait. Van enkel doen wat we graag doen. Van niet denken aan werk (sorry lieve collega's), niet denken aan een huis waar je je niet thuis voelt.
Want dat thuis voelen, dat doe ik hier wel. Waar we ook gaan.
Alles ademt hier rust. Chill. Het hele land lijkt een no-stress zone. Het is een openbaring om buiten te kunnen leven.
Dus ik kijk die vrijdag de 13de met een heel klein hartje aan, daar in de niet-zo-verte. Mijn autistische inner ich is hier onbestaand. Mijn avontuurlijke inner ich steekt haar tong uit en haar middenvinger op naar die bewuste 13de. En intussen leeft ze zich volop uit.
Ik denk dat we de rol van stress gaan overnemen. We gaan ons allemaal vastklampen aan onze camper, die laatste dag. Als hardnekkige chihuahua's.

Geschreven door Fairytales