Inpakken.
Het is het equivalent van vliegen met Ryanair... En boven in de lucht merken dat je de optie 'ervaren piloot' niet hebt aangevinkt. Shit. Kut met peren dus. Bagger.
Maar een noodzakelijk kwaad. Je neemt het erbij.
Het goede nieuws: we mogen 30kg bagage meenemen ipv 20kg (jeeeej for that). Het slechte nieuws: we mogen 30kg bagage meenemen. 30. DER-TIG. Of 120. Alles samen. 90 voor mij en 30 voor kids en hubbie. Dat lijkt mij een redelijke verdeling.
Ander goed nieuws: het is zover! We zijn bijna weg. We staan quasi met één voet op het vliegtuig.
Het slechte nieuws: we zijn bijna weg. Waar mijn avontuurlijke inner-ich permanent freestyle dansjes oefent, is mijn autistische inner-ich heen en weer wiegend in een hoekje gekropen met een 'het komt allemaal goed'-mantra op oneindige repeat.

Allerlei mogelijke scenario's duiken op.
Samen strandwandelingen maken en eindigen met een BBQ aan onze camper... Afgewisseld met kinderen die vanop de achterbank wereldrecords 'zijn-we-er-bijna'-vragen aan het verbreken zijn. Of erger: 'gaan we nu naar huis?'. Op dag 1. In het vliegtuig.

Ik settle al voor iets tussen die 2 in. De nodige ups en af en toe een onvermijdelijke down (Links. Links. LIIIIINKS, ze rijden hier echt wel links. Ja we zijn er bijna, nog maar 387km en néé we gaan nog niet naar huis). Dan apprecieer je de ups meer...
Maar ik hoop vooral op innerlijke rust. Op een zen-versie van mezelf. Op een evenwicht tussen mijn yin en yang en een balans in mijn chakra's.
Haha, kidding.
Ik hoop op de reis van ons leven. Een tijd om nooit te vergeten. Een periode waar we binnen enkele jaren met plezier aan zullen terugdenken en zeggen: 'weet je nog, toen...'

Geschreven door Fairytales