Dierentherapie werkt niet altijd. Dat is gisteren gebleken. Want hoewel we de kangoeroe gisteren langs de kant van de weg alweer geweldig vonden, overheerste toch ons gevoel van voor de ontmoeting. Boosheid! En of ze overheerst... Het is een understatement. Al van bij ons vertrek moesten we regelmatig onze koelvloeistof bijvullen. Direct contact opgenomen met Apollo. Vul maar water bij en rij maar verder, allemaal geen probleem. Tot we steeds meer en meer water moesten bijvullen. Tot er rook uit kwam. Tot het begon te borrelen. Blijven verder rijden was geen optie meer. We zijn dus gestrand in een dorpje ergens in het hol van Pluto. Apollo niet te bereiken. Wel hun road assistance. Om deze blog eervol en voor alle leeftijden te houden, kan ik helaas mijn mening over de persoon aan de andere kant van de lijn niet delen.
Mijn prins. Mijn geduldige prins. Mijn nooit kwaad te krijgen prins. Hij was kwaad. Beleefd kwaad, het enige ergere dan een roepende kwade klant. Tijdens een eerste telefoontje meldt hij het probleem, verwijst naar eerdere contacten en vraagt om hulp langs te sturen. Het adres wordt doorgegeven. De motor van ons huis laat het afweten, maar gelukkig werkt de rest nog. Dus we koken intussen. Opnieuw een telefoontje. Kerel aan de andere kant van de lijn zegt dat de straat die doorgegeven werd, heel lang is. De prins gaf stad, straat en nummer. Zo'n gps zal in Australie toch wel hetzelfde werken zeker?? (Ik voel het terug borrelen aan de binnenkant.) Resultaat: 9u 's avonds en nog niemand vertrokken. We mogen taxi en hotel boeken, zegt de kerel. Morgen is het Anzac day. Dat is als een verlengd weekend met 1 mei boeken. Op 29 april. Terwijl ze 30gr voorspeld hebben. Mission impossible. Mr Cruise himself krijgt waarschijnlijk geen kamer meer vast. En hoe betrouwbaar is een kerel die zegt dat hij iemand gaat langssturen, maar niemand stuurt.
Die zegt dat hij ons zal laten takelen, in the middle of nowhere zonder alternatieven door te geven.
En honderd keer van verhaal te wisselen. Dus het laatste gesprek eindigt met verheven stem van de prins, een gefrustreerde inner ich (de avontuurlijke, niet de autistische. Die zit onder de bank te wiegen) en kinderstemmetjes die vragen waarom papa boos is. We proberen het los te laten. Think yoga. Mensen die yoga doen, zien er altijd zo elegant uit. Ik niet. Om die reden - en vele anderen - doe ik geen yoga. Ik zet in de plaats en serie op en eet een koekje. Works like a charm! Autopanne? Eet een cookie. Boze klant? Eet een cookie. Ruzie thuis? Eet een cookie. En zo kom ik aan die te dikke billen en kont. Maar het is mijn therapie. Ik kan er niks aan doen. Als er bij ons kangoeroes huppelden, hoefde ik misschien niet zoveel cookies te eten. En het is ook een beetje de schuld van de mensen van het Koala sanctuary. Stel je voor hoe het vet zou smelten bij het knuffelen van een koala. Maar nee, ik moest dat beestje daar laten.
Hoe verder we in onze serie Suits evolueren, hoe minder we aan de hele situatie denken. En uiteindelijk in slaap vallen. Genesteld tussen een treinstation, 3 hanen en 2 chihuahua's (echt waar), is het wel een uitdaging.
De dag start met ontbijt en een nieuw telefoontje. Om niet allemaal een hele dag te verliezen, offert prince charming zich op. De schonezus en ik trekken met de diva's een dagje naar Sydney. Anderhalf uur treinen, maar het is rechtstreeks en zo verliezen we toch geen volledige dag. Ook al zaten we normaal al in Canberra. Het is een onverwacht extra dagje in de stad. Er zijn ergere dingen. Al blijf ik wel hopen op duidelijkheid en een oplossing. Dat is het minste.
We komen tegen de middag aan en planten ons achterwerk neer op een bankje in de speeltuin die we zo laat ontdekten, aan Darling Harbour. Diva 1 gaat voor de glijbaan. Diva 2 verdwijnt. Dat doet ze meestal, net lang genoeg om ons een hartaanval te bezorgen, om dan met een onschuldig gezichtje uit een of andere ton op te duiken. Ik kijk even rond en zoek een roos kleedje met blauwe bloemetjes. Zoek zoek zoek. Als ik een zandbak ontdek, weet ik dat mijn zoektocht ten einde is. Ja hoor, daar zit mijn zandratje. Er zijn nog zekerheden in het leven.
Wat ook zeker is: honger! Veel in de buurt, maar niks waar we allemaal zin in hebben. Of misschien toch een Belgische smos? Voor de schamele 16 dollar is hij voor ons. Tenminste als we gek genoeg waren om dat te betalen. De diva's hebben geen nood aan eten, die hebben zand. Dus ik ga zelf voor een latte. Er lonkt een taartje. Meer bepaald de taartversie van de Lemon Pie Meringue. Oeh, zou het? Zandbodem, lemoncustard en zachte meringue. Alles samen (met coke zero) goedkoper dan de smos.
Bingo! Jackpot! Dingdingding, we have a winner! Het taartje is lekker. Nomnom-lekker. En ineens is het duidelijk. Het ventje van hierboven nam drastische maatregelen om ons toch naar dit kleine hemelse smaakbommetje te brengen. Overdreven, maar het helpt relativeren. Een berichtje van de prins helpt ook. Ze gaan ons oude huisje takelen en we krijgen een nieuw. Sweet relief, letterlijk en figuurlijk. Mijn prins zijn opoffering is groot. Telefoontjes, in en uitpakken, kuisen en wachten. Dat moet beloond worden. Dus nemen we een goddelijk taartje voor hem mee. Tegen dat we aan het station komen, staat ons nieuwe huisje te blinken.
Thx lieve prins...

Geschreven door Fairytales