Australië is solidair met België. Het wil nu niet zo ver gaan dat we tot onze enkels in de sneeuw zitten, maar de regen draagt vandaag vlotjes zijn steentje bij. Kwestie van ons voor te bereiden op onze retour binnen 2 weken (negeer, negeer, negeer - echt, ik weet niet of ik ooit nog ga kunnen wennen aan vakanties korter dan 2 maand) en de shock niet té groot te maken. We starten de rit naar Melbourne nog droog, maar dat duurt niet lang. Bij aankomst regent het. In principe doe ik niet aan regenjassen, maar ver van huis vind ik het wel ok. Ook al zijn we daarmee net de 3 pink musketiers. Liever pretty in pink dan verzopen kat. We hebben maar keuze uit die twee opties. Misschien waren flipflops niet de beste keuze, maar uiteindelijk eindigen we allemaal met natte voeten. De mijne drogen gewoon sneller. Het is onze laatste dag in Melbourne dus doen we nog de laatste puntjes op ons verlanglijstje. Als eerste de Queen Victoria market. Klinkt chique? Is het niet. Maar het is overdekt, een niet onbelangrijk detail. Er is een souvenir-gedeelte, beperkte eetstandjes, groentes en fruit en kuikentjes. Kleine gele bolletjes waar we net met onze vinger aan kunnen (ik heb een zwak voor kippen). Maar ook kattenliefhebbers zitten hier goed. Op 5 minuutjes van de markt ligt pet-a-cat. Een cafe waar je voor 10 dollar pp en mits reservatie katten kan aaien. Voor alles een publiek, niet waar?
Maar wij skippen het vandaag. We gaan voor een laatste ijsje. Er is eenzelfde N2 extreme in deze buurt op wandelafstand. Het zou fantastisch geweest zijn mocht er ook ruimte geweest zijn om ter plaatse te zitten. Dit was take away in een ongezellige buurt. Vermoedelijk is het ook hier not done om ijs van de buurman op te eten in de aansluitende koffiebar. Vandaag is de dag om tolerant te worden! Denk ik. Maar ik hou mijn bek, koop geen ijs en wil mij even opwarmen in een koffiebar. Vier bars in de buurt en geen enkele lijkt plaats te hebben. We druipen af naar de tram. Letterlijk en figuurlijk. Waarschijnlijk perfect verklaarbaar maar om een voor mij onduidelijke reden, rijden de trams hier in het midden van de straat en staan de hokjes op het voetpad. Schuilen in afwachting van zijn komst is geen optie want in de stad zijn ze niet zo hoffelijk om je de straat over te laten steken als je rood licht hebt. Zelfs bij groen kost het hen al veel moeite. Oversteken vraagt hier altijd om een loopje. Dus we staan en we druppen. We besluiten om terug te keren naar onze camper en in Brunswick te stoppen voor een ijsje en op te warmen bij koffie. Onze diva's zijn niet voor de extreme ijsjes, dus ik wandel met hen naar de 7/11. Daar nemen ze hun tijd om een ijsje te kiezen. Eisen: chocolade, geen nootjes en een koekje. Een cornetto voldoet aan 2 van de 3 ijsjes. De nootjes eet de prins er wel af. Tijdens het maken van de keuze, maakt de uitbaatster een praatje. Eigenlijk al meteen van bij het binnen wandelen. Oh, hi, are they twins? En hoe oud ze zijn. En dat er eentje op de mama lijkt en de andere op de papa. En hoe gorgeous ze wel zijn. Ze stopt diva 2 nog extra koekjes toe. 'She's tiny!', zegt ze - zich er niet bewust van dat die kleine diva ons kaal eet.
Het ijs maakt veel goed. Cheesecakeijs. Oreo. Witte chocolade. De bedenker verdient een medaille voor deze hemelse combinatie. Daarna doorspoelen met een warme koffie terwijl onze voeten drogen. We plannen een ritje naar Yarra Valley. Een buurt van wijngaarden - alsof we plots in Stellenbosch zijn. Om ons te pesten klaart de lucht ook op en is er een mooie zonsondergang. Op weg naar onze stopplaats zien we plots een enorme vuurbal. Twee vuurballen. Geen klein vuurtje-stook. Onze GPS leidt ons in de richting van het vuur. En van een handvol brandweerwagens. Als we korterbij rijden, zien we dat de gebouwen gespaard zijn. Maar wat er dan wel in de as gelegd is, weten we niet. We rijden langs wijngaarden en gigantische ranches en huizen. Mooi! Intussen wordt het donker en de wegjes steeds smaller. De boomtoppen van de linkerkant raken de boomtoppen van de rechterkant. Op het moment dat onze gps laat weten dat de bestemming bereikt is, is de straat links van ons doodlopend, rechtdoor priveterrein en rechts lijkt zeer ongeschikt voor campers. Rechtsomkeer en nieuwe poging. Kort voor aankomst, naderen we iets dat we op elke reis wel tegenkomen. Detour. Road closed. Tof. Top. Super.
Er is ook geen plaats om te keren, dus gaan we in achteruit. Wat volgt zijn nóg smallere wegen, zonder asfalt. Een s-bocht die eerder iets weg heeft van een z. Akelig momentje in de camper. De prins rijdt geconcentreerd en traag verder, tot we aan een baan komen met twee vakken. Die brengt ons naar onze stopplaats. Oef. We hebben het gehaald. Tot nu toe werden we meestal beloond voor onze unpaved wegen met fantastische zichten. Bij wijze van verontschuldiging van karma herself. Ze heeft wat goed te maken!

Geschreven door Fairytales