Na regen komt zonneschijn, gelukkig! Vandaag staat er nogal veel op ons programma. Te starten met Ellenborough falls. 88km van onze camping, maar wel 2u rijden. Zegt veel over het type wegen, al zijn we het stilaan gewoon. We maken ons wel wat zorgen over de waarschuwing voor de gravelroads. We doen waar we goed in zijn: negeren en gaan!
De wegen zijn wat we ervan verwachten. Smal, steil, bochtig. Maar oh het zicht... Niet te beschrijven. Matige poging: we rijden op de berg met links van ons een rechte bergflank. Soms bekleed met bomen - waar no kidding koeien lopen te grazen - en soms rood of zwart. Aan onze andere kant is het adembenemend. Ze hoog de ene kant boven ons uittorent, zo diep glijdt het landschap aan de andere kant van ons weg. Een wirwar van allerlei bomen en planten zover we kunnen zien om te eindigen in bergen. Het verschil in kleur geeft het geheel wat dieptezicht. Ongezien.
Klein detail vergeten: We zitten intussen effectief op de gravel road. Echt, die dingen zijn misschien ok om op te tennissen maar niet om op te rijden met een fort van een auto. We hebben nochtans voor aanvang met 2 lokale onpartijdige locals gecheckt en ze zeiden beiden dat het haalbaar was. Ofwel zijn zij veel gewoon ofwel zijn wij verwend. Ik laat het in het midden. Alles gaat relatief goed, tot we op een stuk komen waar het water zijn sporen heeft nagelaten en voor ribbels in de weg heeft gezorgd. En hoewel we heel voorzichtig en traag rijden, gaat ons fort even helemaal zijn eigen weg. Het duurt maar een paar seconden voor de prins weer totale controle heeft. Maar met de steile afgrond en 2 onschuldige blondies op de achtergrond in gedachten lijkt het een eeuwigheid. De deur biedt houvast terwijl mijn hart overuren maakt en de nagels van mijn andere hand in mijn vel drukken. Toedoek toedoek toedoek.
Als we bijna aan de waterval zijn, hopt er een kangoeroe een paar meters voor onze camper uit. Helemaal vrij. Helemaal echt. Ons schuivertje is helemaal vergeten. Ik weet niet of dit ook onder dierentherapie valt, maar het werkt wel. En de waterval is ook spectaculair. Een van de hoogste watervallen van het land. Water stort zich met een kracht ongeveer 200m diep naar beneden. Er is een lookout een de top en aan de zijkant. We besluiten ook naar de bottom te gaan. 641 trappen door de wirwar van groen later, laat ons de waterval in volle glorie zien. Blij dat we het gedaan hebben. En fier op onze diva's! Af en toe hebben ze papa's nek geleend, maar het meeste hebben ze zelf gestapt. We hebben er niet langer over gedaan dan aangegeven op de borden. Applausje voor de blondies.
Na de kangoeroe zien we ook nog een varaan (niet onze vriend) en een boskalkoen. We zijn niet meer onder de indruk na onze ontmoeting met skippy.
We eten en drinken iets en rijden verder naar Taree. Een plaatsje waar vee verhandeld wordt. Helaas niks van te merken. We rijden dus door naar onze volgende slaapplaats. Dat is nabij Forster. Seal rock blijkt een van de mooiste stranden in NSW en dat willen we niet missen. De weg bestaat nog altijd uit bos, maar daarachter een oneindigheid van water. Het kan zo op een postkaart.
De camping die we eerst op het oog hebben, lijkt een beetje raar. Voor het eerst hebben we geen 100% goed gevoel. We rijden bij zonsondergang dus nog even verder. En we zijn blij dat we dat gedaan hebben. We staan als enige in het midden van het bos, aan het meer. Perfect!

Geschreven door Fairytales