Wat een nacht. Ik ben niet zo kritisch op slaapplaatsen. Mijn rug is dat wel. 3 weken slapen op een bed dat voelt als beton: not amused. Het ding hoort nu eenmaal in de eerste plaats een tafel te zijn. Bed zijn, dat is maar een bijjob. Een extraatje. Mijn rug is niet tevreden en dat uit zich in woelen, waardoor er slaaptekort is. Voor zowel de prins als mezelf.
De diva's hebben een bed bed. Met echte matras, betekent dat. Ze slapen boven de cabine. Voornamelijk zodat ze niet om 5u 's morgens vrolijk door de camper kunnen huppelen. Ja, het was met voorbedachte rade.
Om een beetje tegemoet te komen aan mijn rug, beloofde de prins aan diva 1 dat mama bij haar ging slapen en diva 2 mocht op mama haar plaatsje. Er is maar 1 probleem. Onze dames zijn niet zo dol op het donkere van de nacht. Vroeger nooit een probleem geweest, tot Halloween. Een kind met Scream-masker deed hen verschieten toen we de deur opendeden. Sindsdien slapen ze met een lichtje. (Boodschap aan Scream kind: thanks a lot!) Deze mama doet niet aan slapen met een lichtje (en al zeker geen tl-lamp). Dus dat bespreek ik met diva 1. Geen lichtje aan als ze bij mama slaapt. Ze is akkoord. Diva valt snel in slaap en ik uiteindelijk ook. Op een betere matras. En dan wordt diva 1 wakker. Om 00u46. In eerste instantie kalmeer ik haar, maar 's nachts werkt mijn geduld niet. Die doet, mits aanwezig, enkel dagshiften. In een vlaag van ongeduld en colleire (het is nacht, remember), verban ik de diva naar de andere kant van de camper. Ik hoop de prins in ruil te krijgen... Maar vang bot. De diva's houden hem gegijzeld. Om hen 's morgens naar de wc te helpen. Om een filmpje te starten op de tablet.
De diva's ruilen tegen de ochtend hun bed aan de andere kant in voor het mijne. Het hunne. Whatever. En het eerste dat diva 1 vraagt is: 'heb je goed geslapen, mama?' Ik kan het kind wel wurgen. Uit liefde natuurlijk.
Grrr. Voor of nadat ik 2u wakker heb gelegen door je nachtelijke tirade?
We nemen een snel ontbijtje (we rammen elk een boterhammetje met choco naar binnen) en vatten de tocht naar Hervey Bay aan. 440 lange kilometers! Af en toe een roadwork, redbullstop en winkelstop maakt dat we onze ogen kunnen openhouden. De diva's op de achterbank entertainen mekaar. We passeren een bord dat waarschuwt voor koala's. Ik zoek in de boomtoppen naar een grijs bontjasje met lelijke neus. Zonder succes. We komen aan op de eindbestemming. Van hieruit nemen we morgen de Ferry naar Fraser Island. Het grootste zandeiland ter wereld. We kunnen het bijna afvinken op de bucketlist. Helaas is het in groep te doen. Sinds enige tijd is het niet meer mogelijk om zelf en zonder begeleiding rond te rijden op het eiland. Met een bang hartje check ik het weer. Terecht. Er wordt regen voorspeld. Bagger. Vishnu, Allah, Maria, Onze Vader....
Op dat moment krijg ik een berichtje van het collegiale thuisfront. Wat ik al vreesde... Ik herroep mijn schietgebedje voor goed weer. Ik lees dat er iemand in België het meer nodig heeft. Vandaag wordt er afscheid genomen van een geliefde papa en opa, een geliefde echtgenoot. Vandaag kan ik niet anders dan aan hen denken en hopen dat ze samen steun vinden om erdoor te geraken...
Er zijn ergere dingen dan een beetje regen.

Geschreven door Fairytales