Onze grote passie en doel is reizen. Zo veel mogelijk van de grote wereld ontdekken. En wereldvrede. Zéker wereldvrede.
Gezien dat laatste op dit moment nogal een euhm... hekelpuntje is, hebben we reizen voorlopig op nummer 1 gezet.
Van Afrika tot in Amerika, vanop de Himalaya (hiertoe reken ik India, potato potato) tot in de woestijn: we hebben al een paar continenten ontdekt. Telkens voor een klein stukje.
Tot vorig jaar, ongeveer deze tijd, het idee al lachend in ons op kwam.
Allebei genoeg van de lange dagen, de weinige tijd die we samen spendeerden, ochtend én avondrush in volle stress met onze 2 blonde godinnekes. De buik vol van de routine, de sleur,...
Dus ik smeekte mijn prins om mij mee te nemen naar een land hier ver vandaan. Ja, prins. Dat maakt mij de prinses in dit verhaal. Wat ok is gezien ik mijn dochters tot godinnen gebombardeerd heb. (En het is tenslotte mijn blog, dus mijn regels & wetten, maar dat terzijde.)
Tot mijn verbazing stapte mijn prins mee in mijn sprookje.
Hoe ver? - Australië, ja, dat is ver genoeg.
Hoe lang? - een jaar
Wanneer? - Nu

We hebben een beetje compromissen moeten sluiten met onze bazen, bankrekening en godinnen.

Australië is gebleven. Een jaar werd 2 maand en de nu, tja, dat is nu. Een jaar na ons lumineuze idee.

Alles heeft vorm gekregen. Vluchten, hotels, camper, uitstapjes,... Het is allemaal een feit. We tellen af. Naar de spinnen en krokodillen (die ik en masse gedeeld heb gekregen onder het motto 'the bigger the better', waarvoor mijn dank). Naar de fluffy koala's en kangoeroes. Naar zon, zee en strand.
Maar vooral naar de rust. Naar tijd voor onszelf. Om ons-wij-en-mij terug te vinden.


Ogen dicht en springen.
Sprookjes hoeven tenslotte niet altijd over echte prinsen en prinsessen te gaan. Zolang er maar liefde in zit.