Na een kleine drie weken Australie hebben we ontdekt dat het hier ongelooflijk warm kan zijn, maar ook ongelooflijk hard kan regenen. Dat ze hier een fantastische fauna en flora hebben. Dat de fauna soms nogal groot uitvalt en in grote mate aanwezig zijn. Dat ze superlekkere koekjes hebben. Dat het leven hier heel erg duur is (think Scandinavië). Dat ze hier links rijden (in Alice Springs was er een stukje waar we vrij hardnekkig bleven rechts rijden. Bij deze een welgemeende sorry aan de meneer in de witte jeep). Dat de autostrades en fietspaden hier 1 zijn onder het moto: let's share.
Maar wat mij vooral opvalt: de mensen praten hier nog met mekaar. Ze zeggen goeiedag, zonder een rare blik te krijgen. Ze beginnen een gesprek steevast met 'hi, how are u?'. Tegenliggers in het verkeer steken een wijsvinger op ter begroeting. Ze zeggen 'thank you'. In de winkel vragen ze 'can I help u love?'. En heb je een vraag, 'don't worry sweetheart, want dan helpen ze met plezier. Sta je langs de kant van de weg, dan checken ze of je iets nodig hebt. Ik ben even hard fan van de Aussies als van de TimTams. Al heb ik altijd een beetje een voorliefde gehad voor Australie. Zoals ik die ook heb voor New York. What you see (in series/movies) is what you get. Zo gaat het hier ook. Confession: ik volg al sinds ik ondertitels kan lezen Home and away - erfenis van de mama. Dus ik had het mij altijd voorgesteld zoals daar: een warme, gezellige en sociale boel. En dat is het ook. Gelukkig geen drama's met gevangenissen, afgebrande huizen en buitenechtelijke kinderen. So far so good.
Ik vind wel dat we wat meer mogen worden zoals de Aussies. Met een 'hallo' of 'hoe gaat het' heeft nog niemand ongelukken veroorzaakt. Ok, misschien moeten we dat maar niet op de snelwegen doen.
Einde preek.
We verlaten het Beverly Hills van Queensland. Niet voor we nog een wasje doen, ontbijten, duikje nemen, douche nemen (waar ik 2 muggenbeten wraak door 2 muggen professioneel te pletten. Ze zijn al boven de knie geraakt intussen, ik overweeg een klacht wegens ongewenste intimiteiten. Bloed zuigen terwijl ik lig te slapen is niet ok. Ook niet ok als ik wakker ben trouwens.) en Castle Hill beklimmen. De weg ernaartoe is te steil en smal, dus het is met ons 2-bk'tje te doen. Het is warm. Nee, niet warm. Heet! Het is hoog. Het is ver. Het is nondedju vloeken! Halverwege titst diva 2 op haar kontje. Het zand onder haar voetjes schuift, en ze ontdekt de grond van kortbij. Vindt ze niet fijn. Traantjes liggen op de loer en we besluiten onze missie Castle Hill halverwege af te breken.
We hebben een lange rit voor de boeg, bijna 400km naar Mackay. Het landschap verandert naargelang we verder rijden. Van tropisch evolueert het naar droog. Nog altijd groen, maar je ziet dat de bomen hier harder moeten vechten tegen de hete zon. Creeks staan droog. Rivieren ter breedte van onze 3vakssnelwegen (heen en retour, dus 6 vakken breed) staan droog. We zien bandensporen op de zandbodem. 'De rivieren zijn veranderd in een speeltuin voor de 4x4's', zegt de prins die daar een mannelijk oog voor heeft.
Ik lees wat in mijn boek (mijn gesigneerde Cecile-exemplaar van DE Ish (even lekker als de TimTams)). Intussen speelt het gepeupel op de achterbank met de tablet, zingen ze hun hele studio-100-repertoire luidkeels in koor en doen ze een dutje in de meest oncomfortabele slaapposities die ik ooit gezien heb. Om met nog meer energie wakker te worden en verder te zingen. Achja, de rust was leuk zolang het duurde!
Op 30km van Mackay worden we , in Kuttabel - what's in a name - tegengehouden door de politie voor alcoholcontrole. De prins krijgt een compliment voor de goede longen, mr policeman waarschuwt voor de moeilijke weg naar Rockhampton morgen of overmorgen en we mogen weer vertrekken.
Als we Mackay naderen, naderen we ook sugarcane velden die zich zover strekken dat we het einde niet kunnen zien. Af en toe wordt zo'n veld gestopt door een massieve berg. Het is wel een spectaculair zicht, die oase van groene, wapperende stengels. Intussen gaat de zon stilletjes onder achter zo'n massieve berg. Bijna einde rit en bijna einde dag. Settelen, eten en slapen. Alweer een dagje extra ervaring en helaas ook een dagje minder op onze teller.

Geschreven door Fairytales