Geen geluid van bootjes, honden of auto's deze ochtend. De enige die geluid maken, zijn de vogels. Ze zingen elk hun eigen lied, maar op één of andere manier lijken ze wel samen te passen. We ontbijten buiten aan het meer in het gezelschap van eenden. Ze volgen ons van aan de camper naar de tafel waar ze ons omsingelen. Gezien de hoge boetes op het voederen van wilde dieren - ik weet niet of eenden daar ook bij horen - laten we de pistolekes in onze eigen monden verdwijnen.
Seal rocks beach schijnt het mooiste strand te zijn van NSW dus houden we daar even halt op weg naar Sydney. Het is waar. Het is er prachtig. Een wit strand omgeven door rotsen. De diva's leven zich even uit met schepjes en emmer. We hebben niet de hele dag tijd. Tegen vanavond moeten we in Sydney zijn.
You have reached your destination. 5 zalige woorden na een rit van 260 km.
Installeren, eten en het openbaar vervoer uitpluizen. Het zal de trein worden, met 20 minuutjes rijden tot het centrum wordt het moeilijk om een bus te vinden die sneller doet. De sympathieke kaartjesverkoper legt ons de prijzen en mogelijkheden uit en we krijgen er nog een plannetje bij ook. Altijd handig. Ook als je niks kan maken van zo'n plan. Gewoon even faken dat je op het plan kijkt en dan is er altijd wel een lieverd die vraagt of hij kan helpen. Wie niet slim is...
Anyway. 20 minuten later bevinden we ons in een doolhof van treinsporen en winkels. Dit lijkt in niks meer op ons stukje natuurpracht van vanochtend. Het lijkt wel alsof we in een mierennest zijn terecht gekomen waar iemand net z'n voet heeft in geplant. Mensen lopen met ons mee, tegen ons in en vooral ook gewoon tegen ons. Alsof we er niet zijn. 5u is duidelijk rush hour. Oh Brisbane, ik mis je...
We overleven onze wandeling richting Darling Harbour maar net. Op de reusachtige brug is er - oef - meer plaats. Ook al worden we regelmatig bijna aangereden of aangelopen. We steken onze ellebogen uit en maken ons breed. Beneden ons strekt de haven zich uit. Brede kades, restaurants, bars,... Schepen in alle vormen en maten. Een beetje zoals de mensen. Die zijn hier ook nogal uiteenlopend. Kostuummensen, Aziatische toeristen, ongelooflijk veel Indiërs en ook nog ergens 4 Belgen. We lopen de haven rond. Madame Tussauds, Sea life,... Het is er allemaal. De kleine diva's hun maagje knort. Hun beentjes zijn moe. Dus we stoppen voor een frietje en zetten ons op een bankje aan het water. Wat verder staan er 2 mensen bij 2 guards. Ze staren naar het water. Onze blik volgt nieuwsgierig de zaklamp van de rechtse guard. We spotten een... Handtas. Oh crap. Op enkele meters van de rand. Te ver om opgevist te worden. Kortbij genoeg om confronterend pijnlijk te zijn. Als ze kon spreken, klonk het waarschijnlijk 'nanananananaaah, je kan me toch niet pakkeuh'. De eigenares staat met de handen in het haar. Ik heb medelijden met haar. Gsm. Portemonnee. Misschien wel sleutels. Paspoorten? Baaldag!
Ik vraag mij af wat ik zou doen als het de mijne was. Vloeken? Of een vreugdedansje doen en de kans aangrijpen om niet meer terug te keren naar huis.

Geschreven door Fairytales