Ik weet niet of het aan de stemmen buiten lag. Of aan de slok echte koffie die ik per ongeluk binnen kreeg toen ik van de prins zijn beker dronk (ieuw, kleine reminder aan het feit waarom ik melk met een beetje koffie drink). Of dat ik al op Belgische tijd sta. Of dat mijn onderbewustzijn het optimale uit de laatste dagen Australië wilt halen door ook 's nachts wakker te blijven. Of dat ik elk blaadje op onze camper wou horen vallen. Of wachtte op een possom die passeerde. Of op een nachtelijke spectaculaire maansverduistering. Of wachtte op de regen die niet kwam. Of omdat ik eigenlijk batgirl ben zonder het te weten. Of elk snurkje en zuchtje van de prins wou horen. Of alle schaapjes al geteld waren. En de koala's, Wallabies, kangoeroes, possoms, koeien, honden, katten, vogels,... Feit is: ik lag wakker. Tot 3u. Daarna lag ik nog altijd wakker, maar heb ik gewoon de klok genegeerd en mijn gsm weggelegd. En toen ik eindelijk bij de laatste reden aankwam die mogelijk was voor mijn plotse aanval van insomnia, dommelde ik even in. Althans, dat moet zo geweest zijn, want ik schoot terug wakker van luid passerend volk. Het is dat ik een paar obstakels te overwinnen heb alvorens ik mijn bed uit kan (zeil losmaken, gordijntjes open doen, op de bank schuiven, haar fatsoeneren,...); anders hadden de luide dames en heren ook een obstakel op hun weg gehad. Don't piss me off when I'm tired! Basisregel 1 in de wereld. Geldt altijd en overal. Ik pleit voor vuurpijlen die je kan afschieten richting zo'n snoodaards zodat ze tijdelijk niets meer horen ofzo. Dat maakt ook een einde aan een conversatie, niet waar? En als je terugkomt van een feestje heb je toch altijd zo'n piep in je oren? Zijn ze daar ook ineens vanaf. Win-win! Zij slaap en ik slaap. Of hoe het leven simpel kan zijn. All in favor?
De hele droge ochtend gebruiken we om te wassen, drogen, douchen,... En als het begint te gieten, wandelen we naar de bushalte. Korte nacht, geen ontbijt. Duidelijk dat ik niet het leukste gezelschap ben vandaag. Need coffee. Food. Sleep. In die volgorde.
Gewapend met regenjas gaan we naar de bushalte. De bus brengt ons op een paar minuutjes naar North Terrace. 3 opties met dit slechte weer: de gratis stadsbus, shoppen of het aboriginal museum. Het wordt de laatste optie. Niet uit oprechte interesse, maar uit gemak. Het is binnen, er is koffie en de bus stopt quasi voor de deur. Eitje. Het gedeelte met de dieren kan ons even boeien en houdt ons bezig. Maar de hele historiek van de aboriginals, Egyptische oudheid en stenen gaan aan ons voorbij. De diva's tonen nog het meeste interesse, voornamelijk omdat er over computers staan, knopjes om op te duwen en schuiven om open te trekken. Nieuwsgierige aagjes. Daarna lopen we naar de shopping arcade, maar de winkeltjes blijken niet ons ding. Als ze überhaupt al open zijn. De rest van de winkels zijn ook anders dan bij ons. En het zijn duidelijk niet mijn merken. Maar we wandelen rond en gaan op zoek naar eten. Geloof het of niet, maar de meeste dingen sluiten om 4 of 5; en anders gaan ze pas open om 6. We vallen er dus min of meer tussen. En na mijn sneetje bananenbrood als enige hongerstiller, is het echt nodig! Nu!! Direct! We stappen het eerste gezellige, open restaurant is. Bread and Wood. Burgers en andere vlezige aanverwanten. Laat maar komen Grietje, ik ben er klaar voor! Ik krijg een lekkere hamburger tussen briochebroodje met spek, kaas, gekarameliseerde ui, Japanse mayo en sla. Het is yum. En de superdunne frietjes zijn ook yum. Ik weet niet of ik de referentie ben voor deze zaak, want ik was maar enkele seconden verwijderd van het verorberen van mijn eigen schoen. Ze zijn ook supervriendelijk; we zijn blij met onze spontane inval. Ook al snak ik naar iets dat geen burger, pasta of quesadilla is. Ik heb zin in onze geliefde Thai of Tapas of een simpel lekker broodje. Ik voeg het in mijn achterhoofd toe aan de lijst. Dikke pro.
Duim hebben we gehad. We zitten aan de wijsvinger. Nog de middenvinger, ringvinger en pinkie te gaan.

Geschreven door Fairytales