Ik begin stilaan genoeg te hebben van de solidariteit van Australie. Het kan sympathiek zijn naar ons Belgenlandje toe, maar voor ons, vakantiegangers, is er niks leuk aan. Vannacht kregen we onweer met alles erop en eraan: regen, hagel, knallende donderslagen en bliksems die de hele hemel oplichten. Normaal slaap ik vast genoeg om niets te merken van bvb vuurwerk dat ze naast mijn oren afsteken. Dat is nu even anders. Daar komt ook bij dat onze camper stevig heen en weer wiegt. Serieus, ik weet niet wat een baby hier leuk aan vindt. Maar we overleven de nacht en worden wakker met nieuwe regen en een windvlaag krachtig genoeg om de kleren van ons lijf te blazen. Het is ronduit koud. Ik krijg zin om terug naar Cairns te vliegen. Maar we hebben al een date. Met pinguïns. Vanavond na zonsondergang toch. We vullen een deel van de dag met rijden naar Philip Island. Ik Google even Philip Island rainy day with kids. Er is een koala reservaat met andere inheemse dieren en een indoorspeeltuin. Of naar de chocolate factory. We opteren voor het laatste, omwille van gebrek aan tijd. En misschien kan chocolade ons troosten. Er is weinig waar chocolade niet voor helpt. Dat moet zo ongeveer het meest omvattende en effectief werkende medicijn zijn op deze aardkloot. Dus als het klote is: have some chocolate. Kloteweer? Idem dito! Gezien er niet zoiets bestaat als 'te veel chocolade' wagen we onze kans. Aan het begin hou ik mij hart vast. Uitleg over de cacaobonen... Interessant, maar niet heel boeiend. Voor de diva's bedoel ik dat, ik ben één en al oor. Gelukkig zijn er wat interactieve dingen; cacaobonen droog blazen, pletten, ontvellen (auwch)... Er is een quiz, waar we verrassend goed scoren. Een foutje, maar dat kwam door diva 1 die 'op haar lievelingskleur mepte'. Dus eigenlijk hadden we een perfect score (ja, ik ben een slechte verliezer. Maar gewoon omdat ik feitelijk niet verloren heb). Er is een chocoladestad met rijdende chocoladetrein. Er is nog een standje dat pinguïns in de chocolade laat duiken en springen met behulp van strobolights. Leuk, daar niet van, maar volgens mij krijgt iedereen hier epilepsie van. Of op z'n minst migraine. Gelukkig is er chocola! Er staan behendigheidsspelletjes. 'Ha, iets voor de prins', zegt de schone zus. En ze krijgt gelijk. Bij het eerste spel moet je een balletje via een hendel in een haaienbek krijgen. Prins heeft vanaf de 2de keer prijs. Balletje voor ons! Dat mogen we later inruilen voor chocoladeballetjes. Dus we gaan ervoor. Bij het tweede spel moeten we de bal in een witte goot krijgen via een pelikanenbek. Als de bal in een andere gekleurde goot rolt, gaat hij retour afzender. Diva 2 is de eerste die op het juiste moment afdrukt en we hebben weer prijs. Even tellen: 5 balletjes. We hebben elk al een chocolaatje. We mogen er max 6 per persoon; we settelen niet voor minder. We hebben al snel de juiste trucjes door en halen vlotjes 24 balletjes op. Meer geraakt er niet in mijn zakken en we willen niet dat ze ons als hebberig aanzien. We passeren een chocoladefontein. Douchen in chocolade, one can dream. Ook daar kunnen we kleine pinguïns chocolaatjes laten ophalen. Nom. De diva's gaan ervoor! Wit. Melk. Melk. Wit. En wat verderop staat de aanleiding waardoor ik het even later bijna in mijn broek doe van het lachen. Oh, ik begin op dit eigenste moment alweer te giechelen. In de volgende ruimte staat namelijk een machine waarmee je iets in chocolade kan maken of schrijven. Binnen de 5 seconden! Dus prins schrijft wat samen met de diva's. 2 pogingen tot hun naam draaien op niks uit, dus het wordt met enige moeite de eerste letter van hun naam. De L dan toch. De M is een te grote uitdaging. En de prins maakt ook een soort hartslag. De chocolade rolt traag de band af zodat er tijd is om af te koelen. De letters vallen in een bak bij andere probeersels. En de wachten geduldig verder op de hartslag. Hij is er bijna. Bijna. Jaja... En hij komt niet los van de band en draait gewoon mee verder rond. Tranen met tuiten. Van het lachen. Gieren. Dubbelplooien. Hoofd in de nek en hand op de buikspieren die op volle kracht draaien. Goeike! Hoogtepunt! De prins kijkt sip maar moet stiekem wel vechten om niet ook in de lach te schieten. Hij houdt het niet meer als ik vraag of hij zoals diva 2 gaat zeggen 'kijk eens naar mijn gezichtje, hoe triest ik ben' - want dat doet ze nu. Om te compenseren laat hij in de vorige kamer de pinguïn nog een chocolade muntje maken.
Daarna sniffen we nog aan verschillende geuren en raden we ernaar. Eentje is te gortig: anijs! Bah. Zonder waarschuwing! Marteling van mijn neusgaten en reukorgaan. En dan is de toer rond en staan we in de souvenirshop. We moeten het allemaal toegeven: we had fun!
Het is 4u40 en een half uurtje rijden naar onze date. Perfecte timing. Als we buiten komen is het opgeklaard en lijkt het droog. En dat blijft het voor ongeveer tien minuutjes. 2 uur droogte op een dag en wij hebben het gemist, karma you're a bitch!
Dé attractie van Philip Island zijn de pinguïns voor zij die het nog niet helemaal door hadden: we have a theme here! De kleinste pinguïns die bestaan, brengen hun dagen door in de zee. 's Avonds keren ze terug naar hun nestjes op het strand. Zelf zet je geen voet op het strand, je zit op een tribune met honderden andere mensen. Maar je wordt beloond: de vogeltjes in smoking rollen samen met de golven uit de zee. Als de zee zich terugtrekt, vechten ze tegen de kracht van het water en waggelen het strand op. Daar maken ze squeeqiegeluidjes en staan ze schattig te wezen. Met hun witte slabbetje zijn ze niet helemaal undercover in de bosjes. Sommige waggelen op nog geen halve meter van ons. Het is fantastisch. Er is met koorden een zone afgespannen voor rolstoelen. Er is toch iemand die het niet ziet en in haar enthousiasme op weg naar de pinguïns wordt teruggezwiept naar achter. Tweede hoogtepuntje. Moeha. Soms is het ok om toeristen uit te lachen, dit was zo'n momentje.
Alle pinguïns zijn het strand opgerold en zoeken hun huisje op. We wandelen naast hen mee richting het hoofdgebouw. Boven worden we opgewacht door een wallaby.
En er is nog een derde hoogtepunt. Vergeet wat ik tot nu toe zei over de sterren. Ontelbare sterren en schitteren enzo? Dat was peanuts! De sterrenhemel van vandaag is... Adembenemend. Alsof ze vechten voor een plaatsje en om ter hardst schitteren om gezien te worden. Alsof iemand wat stardust de lucht heeft ingeblazen en niet kon stoppen. Het is om stil van te worden.
Het is tegen alle verwachtingen in een dag vol hoogtepunten geweest.

Geschreven door Fairytales