Als we gaan slapen, horen we de regen zacht op ons dak tikken. Als knettersnoepjes in een open mond. We hopen dat het er 's nachts uitvalt en niet op Fraser Island. Dat zou fijn zijn. Het heeft ons veel centjes gekost. Het equivalent van een iPhone. Of een weekje Center Parks. Of het nieuwe servies dat we willen. Voor 1 dag. Maar we krijgen de kans maar 1 keer. Die grijpen we met beide handen.
De wekker loopt af om 6u. Jaja, 6AM. Het bestaat hier evengoed. Gelukkig geen werkdag voor de boeg. We worden om 7u opgepikt aan onze camping. Erna doen we aan sightseeing door Hervey bay terwijl we andere groepjes mensen oppikken. Na de bus volgt de Ferry. Die brengt ons in een half uurtje naar Fraser. Daar ontmoeten we onze chauffeur/gids: David. Hij heeft een stopwoordje, folks! Elke zin begint en eindigt met folks. Ik denk aan de WB-tekenfilm: that's all folks!
Achter David staat een monsterlijk grote bus op monsterlijk grote wielen. Wij hebben duidelijk niet de grootste! Al snel vertrekken we naar onze eerste tussenstop. De wegen zijn... Onbestaand eigenlijk. Het zijn zandwegen en ze zijn supersmal. We worden omgeven door boomreuzen - of zijn het reuzebomen? De monsterlijke wielen dansen en springen en wiebelen over het zand. We wippen af en toe van onze stoel en krijgen kriebels in de buik als we over een put vliegen. Af en toe passeren we een tegenligger. Ik denk niet dat er een haar tussen past. Iedereen en alles komt er heelhuids van af.
De chauffeur overloopt alle dieren die zich op het eiland bevinden. Dingo's zijn vaste bewoners en er dient voorzichtig mee te worden omgesprongen. Geen eten buiten het voertuig. Kinderen op arm-afstand. En wat je ook doet: niet gaan lopen. Maar de kans is klein dat we eentje zullen zien. David heeft er al 2 weken geen meer gezien. Idem voor de slangen - ook giftige. Euhm...? Het is een opluchting. Het eerste dat we zien als we op 75-mile beach rijden: een dingo. I repeat: euhm? Toch maar opletten voor glibberdingen ook!
We komen aan bij Maheno shipwreck. Een half vergaan schip dat op het strand ligt. Best wel indrukwekkend. We krijgen er gratis een paar dreigende wolken bij. Dat maakt het een tikkeltje spectaculairder. We weten het nog een paar minuten droog te houden, maar dan begint het toch te regenen. Zo gaat het bij elke stop. Een minuutje droog om foto's te nemen en dan volgt de regen. Voor ons geen probleem: we hebben regenjasjes. En niet eens in de auto deze keer!
Daarna bekijken we de Pinnacles - coloured sand. Er zouden 73 verschillende kleuren zand zijn. Halverwege geraak ik de tel kwijt dus ik geloof de gids op zijn woord. Laatste stop voor de lunch is Eli Creek. Ik ben de fotograaf van dienst terwijl de prins met de diva's door de creek wandelt. Erna wandelen we terug naar de superwiebelbus en lunchen we. Het wordt nogmaals bewezen: buffetten zijn niet helemaal mijn ding. Tenzij in een Riu-hotel. De diva's daarentegen vullen zich met kip en soep. Ze verdienen harder een dessert dan de prinses.
Na de lunch klaart het op. De lucht wordt blauwer, de wolken minder dreigend. Goed nieuws, want we gaan zwemmen in Lake McKenzie. Een van de vele meren op het eiland. En het is prachtig. Wauw. Zelden zo'n mooie omgeving gezien. De kleuren... Wit zand. Lichtblauw water vooraan dat steeds donkerder wordt. Het eindigt met een groene oase aan de andere kant van het meer. We kunnen een klein uurtje van de droogte genieten voor de hemelsluizen weer open gezet worden. Het is even vloeken tot we in de verte een regenboog opmerken. Het was de regen meer dan waard. Eindigen doen we aan Central station. Geen NY-central-station. Eerder een cabin in the Woods. Het is een soort kamp waar de mensen woonden die de bossen ontgonnen (zeg je dat zo?). Van daaruit starten we ook een korte wandeling door het regenwoud. Een laatste keer de beentjes strekken alvorens bus-Ferry-bus-traject herhalen.
That's all folks!

Geschreven door Fairytales