Mooie liedjes duren niet lang. Het was een korte, maar wel hartstochtelijke liefde. Liefde op het eerste zicht is altijd het leukste. Vandaag is onze laatste nacht in Brisbane. Een beetje met spijt in het hart, maar we hebben een deadline! Er liggen ongetwijfeld nog geweldige dingen in het vooruitzicht!
Gisteren hebben we een andere deadline net gemist. Allez, toegekomen toen het gedaan was. Het was de bedoeling om de laatste tower Tour te doen in de city hall. Afspraak om 16u45 en het duurt een kwartiertje. We waren om 17u ter plaatse. Oeps! Kan gebeuren in een bestaan waar alle tijdsbesef weg is. (We moeten op onze gsm kijken om te weten welke dag het is. En we keren terug naar huis als het donker is en onze voeten pijn doen of onze maag knort.) Vandaag hebben we het anders aangepakt! Om 11u ingeschreven voor de Tour van 12u. Intussen even kort door de stad gedwaald en een koffie gedronken. Iconic, een koffiebar in een garage met een verrassend leuk terras achteraan. Weg van elk verkeer en omgeven tussen met graffiti bewerkte muren.
Op tijd vertrokken naar de hall waar we gedurende een kwartiertje een mooi zicht hadden over de hele stad. De wolkenkrabbers leken iets minder hoog. De mensen leken mieren. En de klokken zongen hun lied om klokslag 12u.
Naar goede gewoonte gingen we terug naar Southbanks. Why break good habbits? Rust. Absolute rust. De paasvakantie is ook hier afgelopen en dat geeft ons overduidelijk wat meer ademruimte in onze oase. We kunnen rustig eten zonder lang te moeten aanschuiven. Er is keuze uit oneindig veel banken. Er zitten amper 10 kindjes in de speeltuin en nog eens zoveel in het zwembad. Zelfs bij Nitrogenie is het niet aanschuiven. Dat integendeel tot de straten. Die struinen vol kantoormensen. Te herkennen aan hun kostuums en deux-piecekes. Dat maakt onze eigen outfit nog net dat tikkeltje toeristischer. I don't give a f*. Omdat het kan.
Na onze fameuze stadswandeling eindigen we in de speeltuin. De diva's gaan eerst hun eigen weg en eindigen op de schommel waar ik ze hoog de lucht in duw. Ze gieren het uit elke keer ik hun schommel lanceer en met een extra duwtje los laat. Het is het leukste geluid dat ik vandaag heb gehoord. Het is het leukste geluid tout court. Ze lachen hun slappelach-lach. Ik word er zelf vrolijk van. Het is onmogelijk om er niet vrolijk van te worden. Zelfs als er eentje dreigt overkop te gaan, blijven we lachen. Ons hart klopt gewoon iets sneller. Onze reden van lachen is opluchting. Oef.
Diva 2 is niet opgezet met ons plan om de speeltuin te verlaten. Ze mokt en begint te klagen terwijl ze haar flipflops aan doet. Ik dreig haar nat te maken en doe alsof ik ons flesje water over haar ga gieten. Doe ik niet. Maar ik giet wel een beetje water in het dopje van de fles. Ik gooi het richting de diva. De prins verdedigt zijn diva en ik krijg water terug. Niet eerlijk! Hun dopje is groter! Dus we zetten de grove middelen in. Al snel functioneren onze flesjes als wapen in onze wateroorlog. Flets op mijn bil. Flets in zijn nek. Flets in mijn haar. En flets op zijn short. Gelukkig gedragen onze kinderen zich wat volwassen terwijl wij het kind uithangen. We zetten onze wandeling iets natter dan gepland verder. Langs de kade staan bomen met orchideeën. We steken in elk staartje en dotje een bloem. Ze nemen elk ook nog een bloemetje mee voor moeke en vake. Die gaan ze afgeven als we terug thuis zijn. 'Dan gaan moeke en vake blij zijn', zeggen de diva's. Ik denk het ook.

Geschreven door Fairytales