We zijn bij de minst leuke dag van de vakantie aanbeland. De voorlaatste. Het wordt een dag vol voorlaatste keren. Van sommige laatste keren. Voorlaatste ontbijt. Voorlaatste douche. Voorlaatste keer de bus naar de stad. Voorlaatste keer de winkelstraat. Laatste keer eten.
Om het uiterste uit de vakantie te halen, blijven we ook vandaag niet binnen. Gisteren zagen we in de souvenirwinkel (nee, we hebben geen souvenirs voor de thuisblijvers, sorry) een postkaartje met zicht op Adelaide van op Mount Lofty. Dat was ineens onze nieuwe daginvulling. Na het voorlaatste ontbijt en de voorlaatste douche (foutje), reden we richting de berg. De wederhelft (vandaag was ik te kwaad om hem een prins te noemen) leidde ons aan de hand van de gsm naar de berg. Volgens de gsm waren we gestrand op 50 meter voor de wandeling en de wederhelft zweert bij zijn gsm. Ze zijn als het ware vergroeit. Hansje & Grietje. Mickey & Minnie. Jip & Janneke. De wederhelft & gsm. Zoiets. De trut heeft gelogen. Het was helemaal geen 50 meter. Eerder 500. X2. We hadden al flink gestapt alvorens aan te komen in het nationaal park. De watervallen waren minder spectaculair dan de voorgaande. Al was dat allemaal het minste. Volgens de gsm was er een hike van 3.6km met de 2 watervallen en Mount Lofty. Het bord beneden gaf echter 7.5km aan. Desondanks vertrekken we. Het begin is behoorlijk steil. We trekken onszelf de helling op en lokken onze diva's met koekjes naar boven (werkt ook op dieren). Al snel merken we dat het niet zo plaatselijk was, die helling. In vergelijking met andere hikes die we ooit al deden? Tafelberg ofzo... Terwijl we zelf alledrie een beetje doodgaan, stappen de diva's flink mee. En het straffe is: ze zwijgen geen twee seconden terwijl ze flink stappen. Van helemaal beneden tot helemaal boven. Geen nanoseconde. Tenzij die enkele seconde dat ze een koekje of cracker knabbelen. Ze komen niet met een uit-knop; de diva's. Het snaveltje hangt samen met de oogjes. Van zodra de oogjes open gaan, doet ook het kwekje dat. En het kwekje gaat pas dicht als ook de oogjes dat doen. Maar vandaag hebben ze geknald! Want ze hebben 1km naar de berg gestapt. 3.6km naar boven - met 700 hoogtemeters - en 3.6km weer naar beneden. Het was puffen, het was zweten en het was doodgaan. Ze deden het zonder gezeur. Boven aan de berg werden we beloond met mist en miezel. Geen Adelaide te zien. Eerder de set-up van Gorilla's in de mist. Ik laat in het midden wie de rol van gorilla op zich nam. We gingen voor koffie en comfortfood. Ijs, bananenbrood en een citroentaartje. En daarna gingen we die vreselijke steile weg weer terug naar beneden. Met knikkende knietjes en bibberende kuiten. De prins (op dit punt had ik hem vergeven) was ons voorgegaan om de camper op te halen. Op onze weg naar boven werden onze diva's al getrakteerd op goedkeurende en verbazende blikken. Op weg naar beneden, vlak voor de eindmeet, werden ze spontaan toegejuicht en toegekirt door een lachende Chinese. Het is geweldig! De Chinese zorgt ervoor dat ik bijna pop van trots. Al weet ik niet wie het fierste is, zij of ik.
Ons plan om direct de stad in te gaan, gaat niet door. We verkiezen allemaal een warme douche en propere kleren in de eerste plaats en we eindigen 2u later bij Antica; een Italiaans restaurant met houtoven. Lekker, de pizza! We genieten van ons laatste etentje. Op weg naar de bus, zien we onze 281 aan de lichten staan grommen. Vloeken! Dus we persen er lachend en giechelend een sprintje uit. En we zijn net op tijd om te laat te zijn. Daar gaat ons vervoer! Het is 20 minuten wachten op de volgende bus en ongeveer even lang stappen naar huis. We gaan dan maar voor het laatste. Onze diva's protesteren even maar stappen wel flink mee. Ze mogen afwisselend bij de prins in de nek. Bij thuiskomst hebben we 28000 stappen op de stappenteller. De diva's zullen er 500 minder hebben. Alle reden om trots te zijn op die wandelende spraakwatervallen.

Geschreven door Fairytales