Ik dacht dat ik afgekickt was. Clean. Blijkt de verleiding toch achter elke hoek te loeren. Achter de hoek van de winkelstraat. Ik dacht dat ik er van af was. Gedurende 2 maand cold turkey. Voornamelijk omdat er gewoon niks te scoren viel, daar in het midden van niks. Tussen de bomen en de watervallen. Brisbane, Sydney, Melbourne,... Ik heb het probleemloos overleefd. Er zelfs niet aan gedacht. Oh, die heerlijke roes. Even een klein slippertje in Surfers paradise, té goed om te laten liggen, die flipflops, maar daarna weer onberispelijk gedrag. Nu in Adelaide, waar we af en toe regen hebben en er geen lekker ijs is... Ik heb mij laten gaan. Ik heb eraan toegegeven. Shopaholisme is terug. Het was niet zo bedoelt en ik had het niet gepland. Het gebeurde door samenloop van omstandigheden. Heerlijk zonnetje buiten, dus in ons enthousiasme en met de herinnering aan 30 graden nog vers in ons geheugen, gingen we op pad met enkel een dunne trui. We waren al te ver toen we merkten dat de zon ons in de val gelokt had en er een wind kwam opzetten. We hadden het fris! De dag ervoor had ik al een leuke trui gezien bij Esprit. Het was dus voor de goede zaak: warmte. Eenmaal binnen en gepast, had de prins zijn twijfels. Geen volmondige goedkeuring. Ook niet voor een maatje groter (te groot) en een tweede en derde exemplaar. Hij ging wel overstag voor een kleedje. Moohooi! De verkoopster was een madame naar mijn hart! 'You look good in everything. Mummy is yummy.' Ik kon mezelf nog net inhouden om haar te knuffelen, het was eeeecht geen verkoopspraatje, ik zag hoe hard ze het meende.
Terwijl de schone zus en de prins even op de bank van het zonnetje genoten, glipte ik de winkels binnen. De geur van nieuwe kleren, rondsnuisteren,... Het begon te kriebelen. Ook al waren de kleren niet helemaal mijn ding. En toen liep het fout. Ik liep Cotton on binnen. Geen bijzonderheden op de vrouwenafdeling. Wel een wegwijzer naar de kinderafdeling: mijn zwakke punt. Eigenaar zijn van mooie, hippe & funky diva's, die op hun beurt eigenaar zijn van een perfect figuurtje, heeft ook nadelen. Ze staan met alles. Baggy broekjes, skinny jeans, kleedjes,... Ze komen met alles weg. I keep cool. Gewoon even kijken, hou ik mezelf voor. Ik hoef niks te kopen. Misschien is er helemaal niks leuk. Adem in. Ik kan het. Adem uit. Ik kan het.
Ikkanhetnietikkanhetnietikkanhetniet. Overal duiken de coolste en hipste kledingstukken op. Zwierige rokjes, kleedjes, truien, ripped jeans,... En ze dansen en ze zingen en ze roepen: koop mij! Koop mij! (Eigenlijk riepen ze buy me, buy me - het is een Australisch merk). En ik denk 'nee, nee, we hebben je niet nodig. We hebben nog passende kleren. Weldra wordt het zomer. Echt... Maar dan komt de stem die in mijn achterhoofd woont, roet in het eten gooien. 'Je hebt al 2 maand niks gekocht. Dit is cool. We hebben dit merk niet bij ons. Kijk, die trui met het vosje en de losse oortjes. Die zou fantastisch staan bij de diva's. En het is niet eens duur.' Te veel punten waarmee ik mezelf overtuig. Dus ik spurt de winkel uit. Adem in, adem uit. Ik doe alsof er niets gebeurd is tegenover de prins en vertel langs mijn neus weg over 'leuke truitjes'. Onverschillig. En ik slaag erin om de rest van de dag mijn cool te bewaren. Terwijl we rondwandelen in de stad. Lunchen in het park onder toeziend oog van meeuwen, zwanen en andere rare vogels. Letterlijk. Als we terugkeren naar de stad, krijgen we het koud. Er staat een windje en de zon verdwijnt stilaan. De diva's rillen. We kunnen hen toch geen kou laten laten lijden? Die arme dutsen. Dus we eindigen allemaal in de Cotton on. Ik bezwijk voor de truitjes. En voor twee kleedjes die te mooi zijn om te laten liggen. Het voelt als falen, maar tegelijkertijd voelt het zo goed! Terwijl de rest naar buiten gaat, ga ik op weg naar de kassa om af te rekenen. Ik passeer de babyafdeling en smelt ter plaatse. Van deze kleertjes krijg ik spontaan zin in nog een baby. Ze zouden wenende paspopjes moeten gebruiken om dit tegen te gaan (altijd bereid tot wat probleemoplossend denkwerk). Ik denk aan de mensen die we kennen die net een baby kregen om... Nee! Neen! Stop met zo te denken en ga naar de kassa. De stem jaagt de stem in het achterhoofd terug in haar hok. Ik wandel buiten, trotse eigenaar van 4 nieuwe exemplaartjes. De diva's krijgen hun nieuwe truitjes. Het beste van shoppen: het afknippen van de prijskaartjes. Alsof elke knip zegt: mine. Mine. Mine. Wat nu niet gebeurt want we hebben geen schaar en kunnen het knoopje los maken. Maar toch. Het hoort erbij.
Ja, ik weet dat het niet helemaal verantwoord is. Ik weet dat ik een klein probleemtje heb. Bij thuiskomst zoek ik wel de AS op. Beloofd.
Dan focus ik mij op de geneugten des levens die gratis zijn. Lachen, huilen van het lachen, liefde, vriendschap,... Ook al hebben die geen prijskaartje om af te knippen.

Geschreven door Fairytales