We worden wakker van kinderstemmen. Geroep. Gebrul. Het geluid van een step. Voor één keer komt het lawaai niet van de onze. Het is 6u30 op donderdagochtend. Ik vind het geen leuke buurkindjes. Of ouders, die zouden hun kroost een beetje mogen intomen. Zoveel enthousiasme kan mijn ochtendhumeur niet aan. Ook niet op vakantie. Zeker niet op vakantie. Diva 2 wordt vroeger wakker dan diva 1, dus de prins sluipt met haar naar buiten om ons nog wat te laten slapen. Zelf gaat hij zwemmen met de diva. Andere diva houdt het vol tot 8u20. Of we snel naar het zwembad kunnen zoals zus? Snel, als in NU. Ik lig nog in slaaptekort in een bed gelijk aan een stapelbed. Geduld is vereist. Als er iets is dat de diva's niet hebben, dan is het geduld. Jep, same DNA. Ik word al snel getrakteerd op een pruillip, tot ik haar bikini bovenhaal. We skippen ontbijt en gaan voor het zwembad.
Om 10u moeten we uitchecken en palmen we een parkeerplaats in aan het strand. Caloundra is supergezellig. Er is een esplanade, te vergelijken met een dijk bij ons, maar dan gezellig en geen lelijke hoogbouw. We komen een speeltuin tegen waardoor de diva's ons plots niet meer kennen. Ze hebben enkel oog voor de gezonken boot, het kasteel, de draaimolen,... Maar ik vergeef het hen, want ik heb net de eerste lekkere koffie gedronken op Australisch grondgebied. Komende uit een minicampertje, maar uit een machine met echte bonen. Puts a smile on my face! En we hebben deze keer ook geen tablet nodig voor wat we-time. We kunnen praten zonder onderbroken te worden en ook zwijgen - iets dat ik sinds een kleine maand ook als luxe aanzie.
De meisjes amuseren zich zodanig, dat we blijven hangen tot we honger hebben. Gezien er genoeg bankjes en bbq's zijn, besluiten we te bbq'en in het park. Het is heerlijk. Gezellig. Geen stress.
Na het eten gaan we verder richting strand. We kunnen wel een beetje afkoeling gebruiken. We maken een tussenstopje aan de toiletten. Daar horen we een 'mama' brullen tegen haar kind, achter de deur van de douche. Het is luid. Het is kwaad. En het is ronduit grof. 'Shut the fuck up or I'll smack you in the head!' Tijdens de tijd dat ik er sta, hoor ik geen tweede stem. Geen gehuil. Enkel een furieuze vrouw. De boom van een vent die voorbijkomt, mompelt iets over 'there's some good parenting going on'. Maar ook hij zegt niks. Ik blijf mij afvragen of ik iets moet zeggen, maar wil het ook niet erger maken. Een oudere dame heeft wel het lef. Ze blijft lief. Ze zegt tegen het venijn aan de andere kant van de deur dat ze, indien het nodig is, altijd hulp mag vragen maar dat schreeuwen niet nodig is. Ironisch genoeg schreeuwt het venijn dat de dame haar met rust moet laten. Een tijdje later komt het venijn buitengewandeld. 1 pechvogeltje aan de hand, een ander pechvogeltje op de heup. Ik kan alleen maar hopen dat ze een hele slechte dag had en dit uitzondering was, niet de regel. Ik blijf er de rest van de dag aan denken. Terwijl we een zandkasteel maken. Terwijl we schelpjes zoeken in de zee en op het strand. Vlak voor de zon ondergaat, rijden we naar onze nieuwe camping. Op 70km van Brisbane. Bijna!
We pikken nog een mooie zonsondergang mee en een glimp van de Glass House Mountains.
Ik ben benieuwd naar wat morgen ons brengt.

Geschreven door Fairytales