Na een boze babbel met de weergoden, was het vandaag al weer beter weer. Wat warmer, wat droger,.. Aan de wind kan nog gewerkt worden, maar ik geef hen nog een dag.
De ochtend vandaag was een lange rit. Van Philip Island terug over Melbourne naar Geelong. Daar hielden we even halt om iets te eten. Snel lopen voor broodjes en eindelijk een nagelstudio binnen stappen voor een nieuw setje nagels. Ik heb wel degelijk nagels van mezelf maar intussen laat ik al - o my god! Tellen is confronterend! - 8 jaar gelnagels zetten. En ik ben zeer autistisch en kritisch op dat gebied, dus ik ga al ongeveer 6 jaar naar Audrey. I love her! Naast mooie nagels, krijg ik er ook nog leuke gesprekjes bij. Vandaag: geen Audrey. Geen leuke gesprekjes. Geen mooie nageltjes. 30 dollar later stond ik op straat met mijn eigen dunne nageltjes - zonder gel, ieuw! - en een illusie minder. Zo komt er weer een extra reden op de teller om naar huis te 'willen'. Of om te voorkomen dat ik net zoals dochterlief aan een paal ga hangen zodat ze mij niet op het vliegtuig krijgen (note to self: dit is een mogelijkheid!).
Na een blitsbezoek aan Geelong sprongen we terug de auto in, op weg naar de Great Ocean Road. Een stukje kronkelweg with a view. 250 km lang en de mooiste route die een mens kan rijden. Met een metershoge rotsen aan de ene kant en een diepe oceaan aan de andere kant, is er geen ruimte voor een stuurfoutje. De maximumsnelheden zijn hier echt de uiterste maximum. Met schichtige bochten en smalle banen is het eerder aan te raden voor de meer ervaren chauffeur. Daartoe reken ik mezelf dus niet. Ik ben de vloekende chauffeur die enkel rijdt op wegen die ze kent en af en toe de gaspedaal in duwt op de autostrade. I'm a sissy! Gelukkig is daar alweer prins op het witte paard. Of in de witte camper, vergezeld van wat paardenkracht. Waar we normaal gezien in één keer wouden doorrijden naar de 12 apostels, geven we ons al snel over aan fotostops tijdens de hele rit. Dat maakt dat we nooit voor zonsondergang bij de 12 apostelen gaan geraken. Dus maken we maar ineens veel tussenstops en stoppen we aan Kennett river of park of Side - het ontsnapt mij. De schone zus laat weten dat er nog koala's in het wild leven. En we hebben geluk. In de eerste boom rechts zit een slapend exemplaar. De diva's dopen hem Ronny. In de boom erachter zit nog een slaapkop. Al lachend dopen we hem Tonny. De derde wordt Johnny. En de vierde is een actief exemplaar die na het dutje een korte takwandeling doet en een hapje gaat eten. Een actief ding, dat moet een vrouwtje zijn. Dus die krijgt de naam Conny. Even vrezen we dat we Conny gaan moeten opvangen als ze zich aan een te dunne tak waagt. We zien een koalapoepje bengelen en pootjes graaien naar houvast. Gelukt. Oef. Ik was nooit goed in dingen vangen. Het beest had maar een klein kansje gehad als ik haar redding moest zijn.
Intussen stopte er een busje met toeristen. De chauffeur had vogelzaadjes mee om de kleine papegaaitjes eten te geven. Totaal niet toeristisch ofzo. Maar onze diva's waren geen fan. De koala was nog ok omdat hij in een boom zat, maar vliegende objecten met snavel? Dat is een no go. De chauffeur giet ook wat vogelzaad in de hand van de prins, die al snel het gezelschap krijgt van twee papegaaitjes. Ze heten eigenlijk anders, maar hey, mensen vergeten ook mijn naam. Shit happens. Diva 1 is toch wat nieuwsgierig en pakt ook wat zaadjes tussen haar kleine vingertjes. Ik zeg haar dat ze haar handje plat moeten houden en terwijl ik dat doe, kapt de chauffeur ook in mijn hand vogelzaadjes. Dus ook ik heb snel een papegaai op de arm. Als je luistert, klinken ze als rice krispies. Ze knetteren even hard bij elk pitje dat ze uit hun pantser halen. Ik krijg er tijdelijk zelfs een tweede bij. De prins krijgt eentje op z'n hoofd. Lacheuh! Met mijn armen vol vogels kan ik helaas geen foto's maken. En de schone zus ontfermde zich over de kleine schrikkepietjes. We zwaaien Tonny en Ronny nog even uit voor we terug de road hitten. We maken er dan maar een overnachting van en plannen de 12 apostles bij zonsopgang. Als er zon is tenminste...

Geschreven door Fairytales