Vannacht was een woelig nachtje. Na onze zigzagweg en detour vonden we wel een leuke slaapplek. Aan het water en kortbij de weg voor een snel vertrek. Om middernacht kregen we gezelschap van luide auto's (dat zijn ze hier allemaal, een paradijs voor johny's - luide lelijke auto's en singletjes. Niet dat ik in stereotiepen denk). Ook de baasjes van de auto's waren behoorlijk luid. Prins transformeert even in gluurder/detective. We piepen voorzichtig door het raampje van onze kamer. Op het eerste zicht geen drugsdealers. Fijn om weten, draagt wel bij tot ons veiligheidsgevoel. We hopen op carpoolers of mensen die de weg kwijt zijn. Geen van beide is het geval. Ze blijven een tijdje staan om bij te praten. Dan vertrekt een eerste auto. Met blaffende motor en piepende banden. Met telkens wat babbeltijd tussen, vertrekken ook de andere auto's op dezelfde manier. Bij de laatste verwacht ik mij aan een luide knal, maar die komt er gelukkig niet. Deze keer toch niet.
In de ochtend wandelen we langs de Yarra river en blijven even hangen bij een speeltuin. Dan rijden we door de verschillende wijngaarden en appelboomgaarden met korte tussenstops voor foto's. Het is mooi, maar in Zuid Afrika was het mooier. De omgeving is wel heel mooi en daar boven op een heuvel, uitkijkend op de wijngaarden staat een pracht van een villa, met het bovenste verdiep volledig in glas en het onderste in beton. Een uitstekend terras op het verdiep. Classy. Onbetaalbaar. Als we ooit zouden emigreren naar australie, is het waarschijnlijk naar het tuinhuis van zo'n huis. Maar met zo'n zicht heb je niet veel luxe nodig. Tenslotte zijn we ook gewend geraakt aan ons huis op wielen.
Daarna gaan we naar Brighton. Dat is bekend voor zijn strand met de gekleurde huisjes. Op weg er naartoe duwen we, onbedoeld, iets te hard op de gaspedaal. En we worden erop gewezen door een... Agent. Waar ik in eerste instantie denk 'ja, viseer de toeristen in hun gigawagen maar' volgt al snel een 'o fuck'-gedachte als ik de speedgun in zijn hand zie. Pas dan heb ik door dat het geen controle is. Boze politieman vraagt of we weten dat we maar 60 mogen. En of we weten dat we 80 reden? Eigenlijk niet... We hebben er altijd op gelet om niet te snel te rijden - ons huis pleit hierbij in ons voordeel. Ter verdediging: ze staan onder aan een berg! We volgden onze voorliggers. Maar we zwijgen en zijn nederig. We geven onze papieren en wachten bang het verdikt af. Als alles naargelang is, belooft het een dure grap te worden. 20/u te veel. 10 dollar per uur, gok ik. Zou het echt 200 dollar kosten? Nee. Geen 200, ik ben fout. Het is 300 dollar, zegt boze politieman! 'I should give you a ticket...' Oooeeeh, ik kruis mijn vingers voor een 'but'. En de but komt er. Thx mister policeman.... We ontsnappen op het nippertje aan de 300-dollar-fine. Opluchting! Maar we beseffen wel waar we aan ontsnapt zijn en het was wel degelijk een 'slip on the wrist'. De ritten erna letten we meer op de verkeersborden dan op de omgeving.
Aangekomen in Brighton vinden we al snel de gekleurde huisjes. Andere mensen hebben ze ook gevonden. Het is er druk genoeg, maar we doen onze best om de huisjes op de foto te krijgen zonder al te veel mensen. Het is de omgekeerde wereld: diva 2 gaat even photobomben bij een poserende Chinese. Ze kan er mee lachen en neemt enkele foto's van onze blondine. Ze neemt ook nog wat foto's van onze twee springende blondines. Mijn diva's worden sterren in China! Wat een knallers, direct een miljard fans. Eat that, Beyoncé!
We blijven tot zonsondergang. We wandelen naar de andere kant van het strand waar de zon ondergaat en van waar we de skyline van Melbourne zien. Hoe dieper de zon zakt, hoe rozer de lucht. En hoe donkerder, hoe meer lichtjes er aan de skyline beginnen knipperen.

Geschreven door Fairytales