Douchen in de publieke campingdouches, het is niet altijd even leuk. Zo ook de douches in deze camping. Even alle douchehokjes nakijken en het is een feit: elk hokje heeft zijn persoonlijke spin. Een zwart bolletje met 8 dikke zwarte pootjes. Een vingertopje groot. Het is te nemen of te laten. Ik kies dan maar die met de spin die het hoogst zit. Hopelijk houdt ze van vocht, want ik douche warm. Na een tijdje zie ik dat er leven in de spin komt. Mogelijk maakt ze haar web watervrij. Als ik mijn haar uitspoel, zie ik aan het plafond mama-spin zitten. Iets groter dan een vingertopje. 3 vingertopjes breed en 5 vingertopjes lang... Slik. En er zit beweging in. De 8 zwarte pootjes gaan ijverig heen en weer. Ik spoel wat rapper. Snel gaat ook. Zou mama-spin weten dat ze hangjongeren heeft, verspreid over de douches? Of zou ze ongerust zijn dat haar kinders niet naar huis komen?
Genoeg over de spinnen. Duty calls. The mountains call, liever gezegd. We gaan naar de blue mountains, ongeveer 120 km van Sydney. Snel zijn is dus de boodschap. Als ik uit de douche kom, word ik verrast door een naakt vrouwmens. Geen leuke verrassing. Ik weet niet of ze een slip gezocht heeft in haar exacte huidskleur of dat haar huid dezelfde witte tint heeft als haar slip, maar het vormt een monotoon geheel. Van een bovenstuk ontbreekt elk spoor. Dat had ik niet zien komen. Ik dacht dat iedereen zich schaamde en zich in z'n eigen stukje wereld terugtrok om te douchen en naakt te wezen. Guess not...
We zijn er klaar voor. Alles ingepakt en vastgeschroefd. Van onze kampeerplaats afrijden is daarvoor altijd een goede test. Als er nog iets zou los liggen of open staan, merken we het wel direct.
De blue mountains zijn gigantisch en verdeeld over verschillende steden. We hadden een fantastische hike gevonden, maar helaas niet meer haalbaar in tijd. We gaan dus voor de three sisters en echo point. We waren niet alleen met dat idee. Ik waan mij even in Chindiapan ofzo. Zelfs het Midden-Oosten wordt vertegenwoordigd. We nemen foto's en wandelen rond. Terwijl ik een Panorama maak, duikt er een Chinees op vlak naast mij. Mee op mijn Panorama. Echt. 1 vlezige Chinees - al de rest heeft mijn droomfiguur - en hij staat mee op mijn foto. Not cool dude! Not cool! Ik weersta de drang om hem een klein duwtje te geven maar net en wacht af. Geduldig als ik ben.
Daarna trekken we ons terug op een iets rustiger pad. Eentje dat ons naar verschillende viewpoints leidt via aangelegde padjes en trapjes. Hoe verder we gaan, hoe mooier het zicht. Bergen. Rotsen. Bossen. In het lichtgroen op de plaatsen zonder wolken en donkergroen op de plaatsen met wolken. De lucht is een mix van wit, grijs en helderblauw. Het is een lucht met moodswings.
Ergens voor het einde nestelen we ons op een rots om van het uitzicht te genieten. Daar in de hoogte. Zicht op het eindeloze.
Het dorpje Katoomba is gezellig. Op een heel andere manier dan we tot nu toe alles beleefd hebben. Het lijkt wel alsof de tijd hier heeft stilgestaan. Schattige huisjes. Kleine winkeltjes. Smalle en vooral steile straatjes. En toch bruist het er.
Naast dat geheel, is er nog iets dat veranderd is. Met de regio van de blue mountains binnen te rijden, zijn we ook een ander seizoen binnen gereden. Hallo herfst! Rode, gele en bruine blaadjes duiken massaal op tussen het groen. Waar we gisteren nog in een kleedje liepen, kunnen we nu een lange broek en trui gebruiken. 19 graden zegt de thermometer! En 'slippery when frosty' zegt het verkeersbord. Tot nu toe kwam het woord slipper alleen voor als we naar het strand trokken. Ik hoop dat we niet op zoek moeten naar winterbanden...

Geschreven door Fairytales