Eenmaal terug in Bangkok, hoefde ik niet lang te wachten totdat de nachttrein aankwam, waar de jongens inzaten en een Nederlandse gast Luuk, die ze onderweg hadden ontmoet. Ik had een fles Japanse whiskey voor ze meegenomen om ze te bedanken voor alle goede zorgen in Vietnam (en omdat ze allebei whiskey-fans zijn). Met z'n vieren gingen we ontbijten en tickets regelen voor de bus naar Koh Tao. Eenmaal op Koh Tao was alles weer goed! Strand, zee, zon! Toch was iedereen een beetje humeurig en moe. Allemaal druk geweest de laatste dagen en aan het klagen hoeveel beter en mooier en leuker het was in Vietnam. Ik denk een beetje slaaptekort. Luuk, Dan en ik wilden graag ons duikbrevet halen.

Bij het inchecken kwam ik erachter dat ik heel veel geld miste, zo'n € 400,-. Normaal pin ik niet zoveel geld tegelijk, maar ik had deze keer extra veel gepind omdat ik het duiken moest betalen en er soms op de eilandjes niet altijd voldoende cash in de pinautomaten zit. Zonder creditcard (dat is een ander lang verhaal) is dat verdomde lastig. Heb ik weer! Ik snap nog steeds niet hoe en wanneer het is gebeurd. Ik ben al de hele reis heel voorzichtig met al m'n spullen... Waarschijnlijk in de nachtbus terwijl ik aan het slapen was? Extra kut als je bijna aan het einde van de reis zit en het toch allemaal al een stuk duurder is dan verwacht met een aantal onverwachte vluchten. Na wat gevloek en een wandeling over het strand, heb ik me er maar over heen gezet. Ik kan er toch niets meer aan veranderen, maar heel kut is het wel.

Via Tripadvisor hadden we een aantal goede duikscholen gevonden. In de middag was er meteen theorieles. Dag 2 was in het zwembad oefeningen doen en op dag 3 en 4 maakten we in de zee een aantal duiken, voordat we ons brevet in ontvangst mochten nemen. Gecertificeerd SSI open water duiker nu! Wie had dat gedacht na mijn eerste minder enthousiaste duik-ervaring een paar maanden geleden.

Weinig foto's dus deze keer, want we hebben alleen maar in klaslokalen gezeten, duikles gehad en geslapen. Omdat ik me ook nog steeds niet goed voelde, had ik geen energie om 's avonds met de rest mee te gaan. Dus eigenlijk heb ik niet veel meer van Koh Tao gezien, dan het duikresort waar we zaten. Maar er was strand en een restaurant, dus dat was genoeg!

In het water had ik geen last van m'n been omdat ik er niet op hoefde te staan, maar als ik moest lopen des te meer. Samen met Stan vergeleken we de foto's van een paar weken geleden en bleek dat de zwelling nu zelfs groter was dan in het begin. Toch maar naar een dokter. Die vertelde mij dat ik geopereerd moest worden, maar het ziekenhuis was op een ander eiland. Met de ferry ben ik gister naar het ziekenhuis gebracht. De rest is te lezen in het volgende verslag.

Geschreven door Estherontour