Ik wil vroeg opstaan om naar de grootste vismarkt ter wereld te gaan, maar ik heb door m’n wekker heen geslapen en word pas om 10 uur wakker. Het is niet heel erg ver weg, dus ik besluit alsnog te gaan. De metro blijft een uitdaging. Helemaal als je moet overstappen en als ze niet allemaal bij alle stations stoppen. Ik rijd het station waar ik moet zijn voorbij en moet vervolgens weer terug naar het beginpunt. Afijn, een half uur later sta ik op het station waar ik begonnen ben... Daarna heb ik wel de goede lijn te pakken, maar kom ik natuurlijk veel te laat bij de markt aan. Alles wordt al opgeruimd en schoongemaakt. Ik heb zelf de grootste lol: “Wie gaat er tegenwoordig nou naar een markt die open is? Dat doen álle andere toeristen al. Als je een beetje origineel wilt zijn, dan ga je gewoon erna, veeeeel leuker.”

De bekende sushi-tentjes bij de markt zijn nog wel open. Het is een traditie om hier verse sushi als ontbijt te eten. Ik kies het tentje uit met de langste rij (zal vast een goed teken zijn) en maak een praatje met wat andere mensen. “Even” later kan ik aanschuiven aan een lange tafel en wordt de sushi voor onze neus klaargemaakt. Was inderdaad HEERLIJK!

Dan ga ik terug naar het hostel. Ik ben best moe van twee hele dagen fietsen en mijn been doet ook nog steeds pijn. Het hostel heeft een heerlijk dakterras, perfect om te relaxen en deze reisverslagen te schrijven. Morgen ruil ik het drukke stadsleven weer in voor de natuur en neem ik de trein naar Mount Fuij.

"My dear Tokyo, het was geen liefde op het eerste gezicht en best friends zullen we ook nooit worden, maar ik heb geleerd je te waarderen". Je moet de gekheid hier niet proberen te begrijpen, maar gewoon omarmen. Dat is gelukt! Het verbaast me dat ik een stad GEWELDIG en VERSCHRIKKELIJK tegelijkertijd kan vinden. Zoals deze stad is er maar één!

Geschreven door Estherontour