Rinjani, kloteberg! Haha. Wat was dit zwaar! Zeker een onvergetelijke ervaring en het uitzicht bovenaan de top was het meer dan waard, maar ben nog nooit zo moe geweest! Ik dacht dat de Ijen krater van eind maart al vermoeiend was, maar dat was echt helemaal niets vergeleken bij deze trekking. We begonnen de tocht door de velden naar boven en al snel moesten we wat rotsen opklimmen. Af en toe een korte waterstop en na 4,5 uur was het tijd voor lunch. Iedereen was op dit moment nog enthousiast en vrolijk. Tijdens het eten leerden we (waren met z'n achten) een beetje kennen en daarna konden we de wandeling vervolgen. Gedurende de middag werden de wegen steiler, werd het wat bewolkter (wat de route juist wel mooi en mysterieus maakte) en begonnen we ook een klein beetje moe te worden. Zelfs toen het keihard ging regenen, bleven we gewoon lachen en doorlopen. Na 8 uur lopen, werd het laatste stuk van vandaag toch wel erg steil en moesten we soms zelfs op handen en voeten sommige rotsen opklimmen. Op zo'n moment ben je opeens heel blij met een boom of een tak waar je je even aan vast kunt houden. Elke 20 meter even op adem komen en na dit laatste vermoeiende uur komen we gelukkig voor zonsondergang in het kamp aan, waar we onze natte kleding kunnen omwisselen voor schone, droge en warme kleding. Het is hier niet alleen een stuk hoger, maar ook een stuk frisser!

Supertof om boven de wolken te kunnen slapen, met prachtig uitzicht over de vallei. Ik deelde het tentje met Jeffrey, een Nederlandse jongen, wat mega gezellig was! De hele avond waren we aan het praten en vooral heel hard aan het lachen. Om 22u moesten we onszelf dwingen om te gaan slapen, omdat we om 2 uur alweer gewekt zouden worden voor het laatste stuk naar de top.

Na vier uurtjes slaap en nog vermoeid van de dag ervoor begon de laatste klim. Drie uur klimmen in het donker was nog zwaarder dan de eerste dag. Door het losse zand zakte je na elke twee stappen, er weer eentje terug. Het allerlaatste stuk ben ik aan de hand van de gids omhoog gesleept, omdat ik echt bijna geen ene stap meer kon zetten. Dit heeft er vast heel hilarisch uitgezien. Eenmaal aan de top was iedereen heel blij dat we de top hadden gehaald. Ik dacht alleen maar “shit, we moeten ook nog dat hele pleurus-stuk teruglopen!” (Nee hoor, ik was ook heel blij dat we boven waren!). Uiteraard van dit onrealistische prachtige uitzicht genoten, de nodige foto’s gemaakt en onze prestatie gevierd met oreo’s!

Geschreven door Estherontour