Ik slaap als een roosje. Pas om 11 uur word ik wakker en ga eerst m’n been koelen. Een paars been is de perfecte conversation-starter. Er zitten twee gasten en een meisje in de lobby en ze vragen of ik mee ga ontbijten. Heel graag! Ik heb gister amper iets gegeten. Op de hoek van de straat, zit een klein japans ontbijttentje. Er staan mandjes onder de stoelen om je tas in te doen (je tas op de grond is hier blijkbaar echt not done). We eten rijst en vis en daarna lopen we weer terug naar het hostel, genoeg activiteit voor mij voor vandaag. De walking-tour laat ik even voorbij gaan en ik kruip terug in bed om dit verslag te schrijven en wat reseach te doen.

Als ik zie dat ik heel goedkoop naar een Vietnamees eilandje had kunnen vliegen, baal ik er enorm van dat ik dit niet eerder had bedacht. Wat moet ik in deze grote stad als elke stap pijn doet? Ik wil naar huis! Ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat dit dipje weer overgaat en dwing mezelf om rust te nemen.

Het enige wat ik vandaag nog ga doen is op zoek naar een apotheek en een schoenenwinkel. Eén van mijn slippers ben ik verloren tijdens het ongeluk en het enige paar schoenen dat ik nog heb, zijn mijn hiking-schoenen. Dat ziet er natuurlijk niet uit in een stad waar iedereen er super hip bijloopt. Ik heb wel een paar nieuwe nikes verdiend, al zeg ik het zelf.

Geschreven door Estherontour