Er was geen schoenenwinkel in de buurt, dus die Nikes komen later wel. In de straat van het hostel was wel een 100yen shop (soort Euroshopper), waar ik even snel nieuwe slippers heb gekocht. Niet de mooiste, maar voor nu prima. Daarna hobbel ik door naar de drogist voor nieuwe pijnstillers. Het verbaast me dat niemand hier Engels spreekt, dat had ik niet verwacht in deze grote stad. "Painkillers? Paracetamol? Codeine?" De man van de drogist kijkt me appelig aan en ik geef het op. De verpakkingen zijn alleen in het Japans, dus daar begrijp ik niets van. Dan maar terug naar het hostel, om te vragen of ze het op willen schrijven. Met mijn briefje Japanse tekens ga ik terug naar de drogist. Hij geeft mij Bufferin. Geen idee wat het is en ook de bijsluiter is alleen in het Japans. In het hostel vraag ik of ze het willen lezen en hoeveel ik er mag nemen per dag. Het blijkt een normale aspirine te zijn, google ik even later. Missie geslaagd!

Alle lieve reacties, berichtjes en zelfs telefoontjes hebben mij echt goed gedaan! Dank je wel!! Ik voel me alweer een stuk beter. Ik besluit een ticket naar een Japans eiland te boeken om een paar dagen relaxen. Kost me een vermogen, maar dat is even niet anders. In deze grote stad ga ik geen rust vinden en de hele dag in bed blijven zie ik ook niet zitten. Ik wil graag zsm herstellen, want ik ben heel benieuwd naar Japan!

Deze keer heb ik het een stuk beter voor mezelf geregeld. Uitgerust sta ik om 11 uur op en loop ik naar de trein. Er zijn alleen maar Japanse tekens op de borden, maar gelukkig heeft de dame van de receptie mij verteld welke route ik moet volgen. Als ik naar m'n briefje kijk, schiet er ook meteen een meisje te hulp die uitlegt hoe ik een kaartje moet kopen.

Bij het boeken van mijn vliegticket, heb ik rolstoel-assistentie aangevraagd. Ik voel me een beetje bezwaard dat een stewardess mij rondrijdt over het vliegveld, maar ik moet mijn been zoveel mogelijk rust geven en lopen doet echt nog veel pijn. In het vliegtuig mag ik helemaal vooraan zitten. Als we geland zijn, wordt mijn backpack opgehaald en word ik naar de bus gebracht. Het is maar een paar haltes naar het hostel. Het hostel is een beetje troosteloos, maar dat maakt mij niet uit want ik heb het alleen maar geboekt omdat het op loopafstand van de ferry is, die mij morgenochtend naar het strand gaat brengen.

Op de ferry ben ik de enige (buitenlandse) toerist. Eenmaal aangekomen op Tokashiki island, word ik opgewacht door de enthousiaste eigenaresse van het hostel. Zij brengt mij samen met een Japanse jongen (Tom) naar Aharen Beach. Samen huren we twee bedjes en een parasol. That's all I need for today! Terwijl hij aan het snorkelen is, ben ik vooral heerlijk in de schaduw van het uitzicht aan het genieten.

's Middags komt er een tropische storm voorbij. We schuilen onder de parasol, maar als deze er even later ook vandoor gaat, "ren" ik toch maar naar een restaurantje. Tien minuten later is weer droog, behalve ikzelf. Ik ben compleet doorweekt, gelukkig is het lekker warm. Om 16uur worden we opgehaald en naar het enige hostel op het eiland gebracht. Met nog twee anderen gaan we ergens wat eten. Maar goed dat er een Japanse jongen bij is, want ook hier zijn alleen maar Japanse menukaarten te vinden...

Oja en m'n been, die is inmiddels alle kleuren van de regenboog.

Geschreven door Estherontour