Het wordt wel weer tijd voor een nieuw verslag. Afgelopen week heb ik heel weinig wifi gehad (wat ook wel eens lekker is), maar daardoor loop ik wel een beetje achter met de verhalen. Laten we beginnen met m'n laatste dag in Japan. Ik heb een vlucht geboekt terug naar Bangkok. M'n been gaat steeds meer pijn doen en vandaag kon ik er niet eens op staan. Ik zie het niet meer zitten om aankomende weken nog door drukke Japanse steden te lopen en daarna naar Hong Kong te gaan (mijn oorspronkelijke plan). Sorry Japan: "Het ligt niet aan jou, echt niet. Het ligt aan mij". Ik heb het twee weken geprobeerd, maar ik vraag teveel van mezelf. Ik ben een beetje reismoe denk ik. Ik wil niet meer elke dag uitzoeken waar ik kan slapen, hoe ik daar moet komen en wat er allemaal te doen valt. Ik wil niet meer socializen en mezelf elke dag opnieuw voor moeten stellen en al helemaal niet meer wakker liggen vanwege snurkende mensen op m'n dorm. Ik ben er echt helemaal klaar mee. Het enige wat ik wil, is relaxen op een strand en niks doen. Dat is de reden waarom ik terugvlieg naar Bangkok. RUST! En dat Dan & Stan daar ook zijn, is natuurlijk niet geheel toevallig.

Ik had vanuit Kawaguchiko een nachtbus genomen naar Kyoto. De afgelopen dagen ging met het fietsen wel een stuk beter met m'n been, dus ik had een perfect plan gemaakt voor vandaag. Er waren namelijk twee dingen in Kyoto die ik heel graag wilde zien: de bekende Inari Shrine en het bamboo forrest. Mijn vlucht was om 12uur 's nachts dus alle tijd. Ik had volgens mij best oké geslapen in de nachtbus, maar toen ik arriveerde op het treinstation voelde ik me echt helemaal niet goed. Misselijk, koorts, draaierig... Misschien iets verkeerds gegeten? Om een lang verhaal kort te maken: eerst heb ik maar even een paar uur geslapen op een bankje. Omdat ik 's avonds al zou vliegen, had ik voor vandaag geen hostel geboekt, dus ik was eigenlijk een beetje dakloos. haha. Daarna mezelf een schop onder mn kont gegeven (ik kan dat;)), opgefrist en met de metro naar de Inari Shrine geweest. Erg mooi! Blij dat ik het gezien heb, maar eerlijk gezegd: ik kon amper lopen van de pijn. Ik ben terug gegaan naar het treinstation, heb bij het eerste beste hostel dat ik zag, gevraagd of ik misschien een paar uur mocht slapen. Eigenlijk mocht het niet (nog geen in-check tijd), maar zodra ze m'n been zagen, werd er meteen een bed voor me opgemaakt en water voor me gehaald. Súper lieve mensen! Ze kwamen elk uur wel even vragen of het goed ging en toen ik om 19uur weg moest om de bus te halen, hoefde ik niet eens te betalen. Jeetje wat was ik ziek zeg. Met tegenzin ging ik terug naar het vliegveld. Ook hier werd ik gelukkig weer met rolstoel-assistentie naar het vliegtuig begeleid en kreeg ik drie plekken naast elkaar zodat ik mn been kon strekken en languit kon slapen...

Geschreven door Estherontour