4 oktober Assisi: feest v Franciscus, patroon van Italië

In Assisi is 4 oktober het belangrijkste feest van het jaar. Dit jaar kwam ook de president, Mattarella en hield n toespraak die live werd uitgezonden. De kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders, tvploegen, beveiligers, schoolklassen met vlaggetjes en bloemen: ik ben er met een grote boog omheen gelopen- ik vermoed trouwens dat Franciscus zelf, "il poverello" zich misschien ook niet helemaal thuis had gevoeld - of voor zijn bekering juist wel.

Eucharistieviering
Maar ik wilde wel graag een eucharistieviering meemaken. Het klooster van de Franse zusters Clarissen had er een om 7h, in het Frans. Moest dus wel in het donker van de camping vertrekken en me flink haasten door de wirwar van steegjes. Maar..ik mocht meedoen als diaken, assisteren heet dat. Ik kende de priester eerlijk gezegd niet. Michael Perry was tot voor kort internationaal overste van de Franciscanen, had dus over de hele wereld gereisd en lang in Congo gewoond, dat schiep n band. Er was ook n priester uit Straatsburg, we hadden geen tijd om kennis te maken of details door te nemen: in feite stap je in een voorgegeven liturgische rol die vertrouwd is. Het voorlezen van het Evangelie ging me goed af, "mijn last is licht" (Mt 11:30) voelde bijzonder na 1800km rugzak. Die is inderdaad veel lichter geworden, een beetje letterlijk, dat ook, maar vooral figuurlijk.
Verder hoeft een diaken maar 3 zinnen te zeggen - die ken ik uit t hoofd maar niet in t Frans. "Ite missa est" bracht ik er uit en dat werd met "Deo gratias" beantwoord: hier is t nu klaar, neem de Vrede mee de wereld in met wat je nu te doen staat. Ook dat emotioneerde me.
Ik mocht nog n foto maken bij de icoon van Franciscus - zelf ook diaken en ging de straat op.

Ontmoetingen
Vervolgens uitvoerig bijgepraat met Peter van der Weide, pastoor in Sneek, die ik op straat toevallig tegen t lijf liep nadat we elkaar sinds zijn tijd in Zwolle uit t oog verloren waren.
En terwijl ik koffie dronk op de piazza Garibaldi, tegenover de fresco's vd zaligsprekingen (bergrede) kwam Philippe bij me zitten, de Belgische pelgrim (#27) met zijn dochter Marie.
Ze nodigden me uit mee te gaan naar San Damiano - maar ik zat vol. Er kon geen indruk meer bij.
Vierdaagselopers krijgen vaak gladiolen, ik kreeg als cadeau deze mis en prachtige ontmoetingen. Ben er nog vol van. Lees over Michael Perry: hieronder 2 citaten die me raken bij t afronden van deze pelgrimage en terugkeer naar t gewone leven.

opluchting op de camping
Ik loop naar de camping. Zodra ik de stadspoort uit ben voel ik me snel ontspannen. Een bochtig mooi voetpad met stenen. De geur van pijnbomen. S avonds een gouden zonsondergang, sochtends de nevelslierten in het dal. Sterren, maan en getsjirpvan sprinkhanen s nachts. Mijn tent helemaal ondetaan de camping bij een olijfboomgaard. De wegen op de camping heten "fratel sole" of "via de umilta e perdono". Natuur - zoals wild kamperen - maar wel de luxe van douches en wifi. Ontspannen, zoals kamperen in de zomer, maar niet te heet..Vlakbij n stad met dierbare plekken, mooie steegjes en kerken - maar ver eeg van de touristische drukte.
Ik voel me thuis, en gelukkig.

en nu?
Ik ben t verleerd! Om meer dan 1 dag vooruit te kijken! Dat hoeft ook helemaal niet: zondag komt Hanna. Ik verheug me er op om samen van Assisi en Italië te genieten, masr gepland hebben we niente, niets. Tot die tijd? Een campingdagje, kaarten schrijven aan 20 italianen om ze voor hun gastvrijheid onderweg te bedanken. En aan Fransen, en anderen. Telefoontjes. Kerken bekijken, niet teveel per dag, en liefst voor, of na, de touristentsunami. In mn dagboek schrijven. Kleine wandelingetjes - zonder rugzak.
Ik was van plan naar Gubbio te lopen (vanwege: de wolf van). Een italiaanse dame uit Panicale heeft me gevraagd of ze daar n documentaire over me mag maken. Maar ik ga t afslaan. De pelgrimage heeft zn werk gedaan: ik hoef niet meer zonOdig (!).

dank
Hiermee neem ik afscheid. Mezelf kennende komen er nog wel terugblikken en nabranders. Maar gaandeweg de voettocht is er veel veranderd.. lichamelijk ongemak is me dit jaar volledig bespaard gebleven. Emotioneel en psychisch heb ik juist veel meegemmakt. En er sinds het Vlaamse kerkelijk nieuws op prinsjesdag bewust voor gekozen om niet alle zieleroerselen te pindatten. Na dagen waarin er door sommigen gezucht werd over tevEEl tekst werd t zodoende opeens relatief stil op dit blog. Het zij zo. Nu eerst afkicken, terugreizen, de draad in Nl op zien te pakken.
Het heeft veel voor me betekend om te weten dat veel mensen met me hebben meegeleefd. Of je nu alles gelezen hebt, of soms. Gereageerd hebt - of niet. Je kon herkennen in wat ik schreef - of je geergerd hebt: Maakt niet uit: ik heb t gewaardeerd en "gemerkt". Het ga jullie goed. Heel veel dank en, zoals men in Assisi zegt:
"Pace e bene.
VREDE en Alle Goeds!










https://www.clarissesdassise.com/accueil

https://en.m.wikipedia.org/wiki/MichaelA.Perry

https://www.franciscanmedia.org/st-anthony-messenger/the-future-of-the-franciscans-an-interview-with-michael-perry-ofm

De voorm. internationaal overste vd franciscanen zegt in dit interview o.a.:

"I’m becoming more and more convinced of, if we’re open to God, if we’re open to surprise, God will surprise us! And life will bring many, many surprises. They’ll be difficult; but they’ll be wonderful.”

"When you have nothing,” he says, “when you have no guarantee of tomorrow or the next day for your food, for your lodging, for your health, you are forced to recognize the role and the dependence you have on God. Poor people know they cannot do this by themselves; they recognize God’s grace."

For wealthier people to serve our brothers and sisters who are poor, to step even briefly into their shoes, he says, is transformative.

https://youtu.be/M02sF6u0VP0

Geschreven door Michaelsvoettocht