#10 Crocetta - Ceresola d'Alba

Toen ik wakker werd stond de tractor alweer aan de overkant. Uiteindelijk is t op mijn maisveld de hele nacht droog gebleven. Pak alles in, loop met de gele teil terug en verzamel tevens wat zwerfafval- met rugzak op doe ik dat anders nooit. Ik plaats de teil bij het hek, met n ansichtkaartje erbij. Dan gaat op de 1e verdieping het raam open: artivederci roept ze. Ik zwaai, loop weg en daar gaat n ander raam open, haar zoon: "ciao, Michael!" Het is fijn om bij je naam genoemd te worden.

Het wandelen is fijn s ochtends vroeg, er is bewolking en mooi licht, schaduw zou er netgens zijn. Ik had de boeren hier regen gegund, maar was zelf toch wel blij dat t droog bleef. Bij 'cascina verona' zoek ik tevergeefs een herkenningsteken van dat adres dat ik gisteren vergeefs gebeld had, met corona. Overbodig, zoals je herinneren dat je ooit n-huis-te-koop hebt bekeken- en ook weer bevestiging: gisteren was t goed zoals t was.

Gastvrij stadje
In Ceresola d'alba kan ik vast brood en koffie krijgen. Ook hier zijn bakkers en horeca wegens vakantie gesloten, maar ik scoor toch brood, croissants en stuk perziktaart en ga in n bar met lawaaiige tv aan zitten. Buiten raast namelijk het verkeer door de straat. Drink 3x 'un doppio' en glas water. Frizzante o naturale? Ik vraag naturale. Ik krijg: frizzante. Dat ging gisteren in Cremagnola ook 2x zo. Mijn Italiaans? Korte termijn geheugen van de bediening? In ieder geval vraag ik nooit meer 'acqua dal robinetto', die ober in Certosa1515 keek zo misnoegd, en ze proberen hier (meestal?) niet een duur flesje fancy mineraalwater op de rekening te drukken maar een symbolisch bedrag voor een glas. Anderzijds krijg je in elk cafe in frankrijk de wifi code, maar in Italië is me dat nog nooit gelukt. Dan maar met mobiele data.
Bij m'n 2e kopje koffie vraagt de man met grijze paardenstaart: "Assisi?". Ik knik, en hij geeft me n schouderklopje. Letterlijk. Het emotioneert me. Door het hartelijke welkomstbord vd gemeente voor 'nostri pellegrini' daarnet? Ik snap nu beter, als verwende gehuwde, wat er 2 jaar geleden met 'huidhonger' genoemd werd. Zoals ook de handdruk v d Monsignore voor de mis in San Didiero meer indruk maakte doordat de vanzelfsprekendheid er af is. Om 10h verzamel ik moed en stap maar eens op. Kom langs het gemeentehuis. Toen ik langs t 'municipio' kwam was daar net een man op t balkon planten a/h water geven. Op mijn buon giorno antwoordde hij met 'welcome en n hartelijk gebaar. Dit plaatsje geeft me n gevoel welkom te zijn. Ik kom langs een villa die 'satis' heet: Latijn voor genoeg.

Canossa
Na een minuut of 10 buiten de stad begin ik me zuchtend af te vragen hoever het nog is vandaag. Voel me moe. En duizelig. Dat gevoel herken ik nu wel, ik wil liefst niet meer zoals in 2016, 2017 op straat onderuitgaan en bijkomen op de EHBO. Maar ik heb toch niet aan extreme psychische stress bloot gestaan? Iets verkeerds gegeten? Het is bewolkt dus ook niet te heet. Ik ga van de route af zodra ik n bosje zie. Sleep me naar wat bomen, gooi mn rugzak af. Alleen al n waterfles pakken maakt me misselijk. Ik dut wat. Wil mn etappe inkorten. Merk dat ik in n mierenhoop lig. Na ik weet niet hoe lang heb ik genoeg kracht verzameld om mezelf de nederlaag toe te geven: ik ga helemaal niet verder, maar terug naar Ceresola. Bel met n adres uit de lijst: ik ben van harte welkom. Langzaam loop ik terug. Wat je koste wat kost wil vermijden, is teruglopen. Maar t voelt OOk als n overwinning. Op mezelf, op mn trots. Ik krijg duidelijke signalen van mijn lichaam, en ik luister ernaar. Ik doe wat deze dag, deze ervaring van me vraagt. Nu heb ik hulp nodig ipv 'autonomie', luxe en geborgenheid ipv uitdaging. Als ik weer langs villa "satis" kom, kan er zowaar een lachje om mezelf van af. 😉


H2O

Inmiddels heb ik mijn intrek genomen in een b&b voor vanavond. Op zich jammer van de prachtig bewolkte, koele, ideale wandeldag. Je zag hier rond t middaguur opvallend veel mensen buiten, zoals in "stilte voor de storm" van de Dijk. Ik '. En mijn gastvrouw stond me al op straat op te wachten.
Inmiddels regent het. Eindelijk. Er is wel veel verkeerslawaai vd hoofdweg, maar ik verheug me op n nacht in n bed....

Heb goed uitgerust, gedouched, boodschappen gedaan. Lasagna en courgette als magnetronmaaltijd, tomaten, sla yoghurt. Fijn om iets warms te eten wat ik zelf kan 'klaarmaken' geeft gevoel v autonomie. Morgen gaat t de hele dag regenen, wat betreft de laatste etappe door de open Povlakte ben ik daar niet rouwig om. Moet rustig aandoen, en niet alleen genoeg water bij me hebben en steeds aanvullen (dat lukt heel goed) maar t ook opdrinken. Als ik door de warmte loop is eten, zitten, pakken en OPeten, echt iets om me toe te dwingen. Maar drinken kan ik nu lopend. 2 halve liter flesjes links en rechts kan ik nu zelf pakken en terugstoppen. Met de grote groene literfles lukt dat niet maar dat is dan de reservevoorraad in mn rugzak, althans als ik voorzie dat er geen boerderijen of openbare kranen zullen zijn. Nu de praktijk nog .... eerst genieten van deze luxe overnachting!

(Achteraf: mijn verschijnselen passen goed bij .... uitdroging! En dat terwijl ik zo conscientieus water heb meegezeuld en steeds aangevuld. Ik moet minder met de voorraad water bezig zijn en meer, daadwerkelijk, drinken.....)

Geschreven door Michaelsvoettocht