Dit is de laatste etappe, voor dit jaar. Het is goed zo - en genoeg geweest. Ben de hele dag wat melancholisch. Zoals de laatste schooldag voor n vakantie ook altijd anders voelt en alles minder efficient gaat en met meer gepuf en gehijg.
Vanaf camping le Trappeur is er n klein binnendoorpaadje door het bos naar het dorp. Dat is fijn, na al dat asfalt v gisteren. Herfstbladeren. Een klein beekje om over te steken. Dan kom ik in t vreemdste dorp dat ik ooit gezien heb. Ben namelijk nooit op wintersport geweest. En dit dorp bestaat volledig uit chalets, skiverhuur, 4 luxe bakkers en delicatessenzaken, horeca, boetiekjes. De speelgoedwinkel verkoopt toys voor alle leeftijden en heet Lolita. Overal zijn opstapplaatsen voor de shuttlebus naar de pistes. Alleen ... alles is dicht. Als in een ghost town in t wilde westen. Er zijn wel mensen, allemaal bezig met onderhoudsklusjes. En 1
Supermarktje is open, alleen s ochtends. Daar doe ik mn laatste boodschappen deze tocht .....
Buiten t dorp is n kapelletje naast n boerderij. Daar ga ik uitvoerig ontbijten. Et kraait n haan, koeiebellen tinkelen: hier voel ik me meer op mn gemak. Maar na n paar minuten beland ik in t volgende dorp dat zn economie volledig afhankelijk heeft gemaakt van sneeuwval. Brede asfaltwegen, ruime parkeerplaatsen, n speciaalzaak voor skilingerie, skiliften en n bioscoop. Alles uitgestorven.
In een weiland fotografeer ik n paar koeien rond n skilift: heel even zijn zij belangrijker in St Jean d'Arves dan touristen....

De Col d'Arves is mn laatste dit jaar. Schitterend uitzicht in beide valeien. Ik zie St jean de Maurienne al liggen: dat wordt n pittige afdaling. Wel mooi. Maar ook gevaarlijk. Het eerste stuk pad is moerassig, drassig, glibberig steil en zwart. Geen idee wat dit voor geologisch materiaal is, maar beide wandelstokken heb ik hard nodig om houvast te zoeken bij elke stap omlaag. Onder de boomgrens wordt t beter. Ik zie niet veel, maar heb genoeg bergen gezien. Het bos helpt me om te wennen aan het feit dat ik terugga keren naar het gewone dagelijks leven. Luister geen muziek vandaag om beter te luisteren naar mn emoties. En mn lichaam: dalen is voor het scheenbeen geen feest. Ik lig n laatste keer in het bos voor n lunchpauze op de vochtige bosgrond. Zie 3 minuten later n picknickplaats compleet met stromend water. Kom beneden op 5 km asfaltweg. Koel de laatste keer mn benen in n beekje bij n duiker. Zet dan toch maar muziek op, de Dubliners.
Bij st jean is n base de loisirs, met gezinnen die zaterdagmiddag met elkaar wandelen, spelen sporten en v het mooie weer genieten. Nog even: het wordt nu 3 dagen erg slecht.
In n buitenwijk ga ik op n bankje zitten. Doe mn rek en strekoefeningen. Eet wat noten. Zorg dat ik straks niet uitgeput mn eindpunt bereik. Ben best tevreden over dergelijke gewoontes die ik heb aangeleerd deze tocht.

De kathedraal is mn eindpunt. Laat me fotograferen. Zet mn rugzak neer, loop rond, ga zitten om te bidden. Ik heb gehoord over het hutsnijwerk v h koorgestoelte. Rare figuurtjes op elke bank. Zodat de kanunniken hun plaats konen onthouden. Maar ik kaner niet veel aandacht voor opbrengen. Bid in de kapel vd H.Tecla.
Er ligt n foldertje van n abdij met gastenverblijf. Geen idee waar dat is,maar stelt me gerust. Daar kan ik vast n paar dagen schuilen voor de regen en acclimatiseren.

Ik bel mn gastvrouw. Ze komt me ophalen. Stempelt mn pas. Voor de laatste keer dit jaar. We lopen naar haar appartement. Uitzicht op de bergen, op kruis v H.Tecla en kapel. Ik krijg bier en thee. Mag douchen.

Ga naar de mis v 18.30. Zodoende 'hoef' ik morgen niet. Dat geeft ook aan dat ik niet helemaal van harte ga. Het is dan ook niet gek dat de mis me niet raakt. De preek gaat over het verbod op echtscheiding, maar maakt geen contact met het publiek, alleen met dogma's en theologie. Ik ben blij dat mijn gastvrouw niet mee is gekomen. Zij staat wel op de lijst vd parochie v mensen die pelgrims opvangen, maar vooral omdat ze Compostelle heeft gedaan. Ze heeft meer met boeddhisme dan met Rk, hoewel ze enthousiast vertelt over ervaringen toen haar kinderen 1e communie deden. Haar balkon os versierd met boeddhistische gebedsvlaggetjes. Mijn lokaal op school trouwens ook. Ze is gescheiden, heeft geen kleinkinderen, klaagt niet, maakt het beste vh leven. Maar tussen de regels door vermoed ik dat die scheiding haar is overkomen - en daarom ben ik plaatsvervangend blij dat ze deze preek in 'haar' kathedraal niet hoeft aan te horen.
De andere reden dat ik niet veel meekrijg deze mis ligt ook aan mezelf: ik zit op hete kolen. Moet die abdij nog bellen, en nemen ze daar savonds de telefoon wel op?
Meteen na het slotlied bel ik. Krijg meten de abdis aan de lijn die meteen toezegt: on vous attend.
Het voelt alsof het goed is zo. De 2e keer dat ik me 'geroepen' voel door n foldertje in n kerk. Er liggen altijd overal folders, maar die innerlijke beleving: dit is hier voor jou de bedoeling, dAt voelt als n genade. Grappig genoeg hangt er bij de ingang vd kerk een affiche:"hoewel u in deze kerk misschien een appel van God krijgt, is het niet waarschijnlijk dat hij dat via uw mobieltje zal doen. Zet die dus uit".

Terug bij mn gastvrouw geniet ik ve heerlijke Savoye maaltijd die klaar staat. We praten veel over pelgrimservaringen, zij nog meer dan ik, genieten van elkaars gezelschap. Ze heeft bij de Sncf gewerkt en helpt me n trein naar die abdij uit te zoeken. S nachts probeer ik n sncf account te activeren. Maar mn creditcard is geblokkeerd vanwege een extra identificatiecheck tegen terrorisme (?). De brief daarover heb ik, net als 2 maanden alle post, niet gezien. Zo kom ik ook weer terug in het leven van zakelijke beslommeringen, instanties, kafka. Maar over mn pelgrimage ben ik zeer tevreden, ga blij en dankbaar slapen - de melancholie is voorbij.

Geschreven door Michaelsvoettocht